Hoe komt het toch dat ik Duitsland steeds met foute muziek
associeer? Ligt het aan The Scorpions, die ooit het lef hebben
gehad om ‘Winds Of Change’ op de mensheid los te laten? Of moet de
oorzaak in een recenter verleden, meerbepaald bij circusacts als
Rammstein of Oompph, gezocht
worden? Een mens zou er haast van gaan vergeten dat Duitsland, met
bands als Heaven Shall Burn, Caliban en Maroon ook over een heuse
moderne metalscene beschikt.
Sinds de overstap naar Roadrunner is Caliban resoluut op de
metalcorekar gesprongen. De band kreeg een Killswitch Engage– jasje aangemeten om zo
meer kans te maken bij het grote publiek aan te slaan. Blijkbaar
heeft die beslissing RR geen windeieren gelegd, want Caliban neemt
met ‘The Undying Darkness’ de draad gewoon weer op waar ze met ‘The
Opposite From Within’ (hun RR debuut) gestopt waren. Naast het
platenlabel zijn er echter nóg een aantal factoren die Caliban aan
Killswitch Engage linken : zo werd ‘The Undying Darkness’, net als
‘The End Of The Heartache’ door Andy Sneap gemixt en komt het
artwork uit de koker van KsE – gitarist Mike D.
In tegenstelling tot hun grote voorbeelden komen de heerschappen
van Caliban stuk voor stuk uit Duitsland en dat is er – jammer
genoeg – ook vaak aan te horen: zanger/gitarist Denis Schmidt
slaagt erin om zinsneden als “I rape myself” als “I wet
myself” (vrij vertaald : ik doe in mijn broek) en “and in
the end only hate remains” als “end ien zie end oonlie hees
riemeens” te laten klinken. Daardoor krijg je maar al te vaak
het gevoel dat je naar een geluidstape van ‘Allo Allo’ zit te
luisteren. Opvallend is ook dat diezelfde Schmidt steeds meer tekst
voorgeschoteld krijgt, wat mij er dan weer sterk aan doet twijfelen
of hij die vocale prestatie ook live kan waarmaken. Eenieder die de
band al in levende lijve heeft mogen aanschouwen, weet dat ’s mans
vocalen amper tegen de geluidsmuur kunnen opboksen, waardoor de
kans niet onbestaande is dat de wisselwerking tussen Schmidt en
habituele brulboei Andy Dörner grotendeels verloren dreigt te
gaan.
Wat ‘The Undying Darkness’ zélf betreft, kan ik kort zijn : de
Björkcover ‘Army Of Me’ voegt, ondanks de inbreng van vrouwelijke
vocalen, nauwelijks iets aan het origineel toe en ‘Our Burden To
Bleed’ is een dertien-in-een-dozijn metalcoresong, maar wél eentje
die blijft hangen. Enkel het lekker thrashy ‘Moment Of Clarity’
verdient, dankzij de aanwezigheid van Mille ‘Kreator’ Petrozza
extra aandacht. Op de rest van de nummers valt er, behalve een
schrijnend gebrek aan originaliteit, eigenlijk weinig aan te
merken. Elk van hen zijn van een kop, een lijf en een staart
voorzien en bewijzen dat ze bij Caliban wel degelijk weten hoe ze
een – goede – song moeten schrijven. ‘The Undying Darkness’ is een
goed gemaakt schijfje dat zéér vet klinkt, maar biedt eigenlijk
weinig dat we nog niet eerder gehoord hebben.
