De voorbije jaren hadden de avonturen van De Kleine Robbe die van zijn oudere alter-ego zo goed als overschaduwd. Terwijl Tome en Janry geen nieuwe albums van de hoofdreeks meer uitbrachten, bleven ze voor De Kleine Robbe wel voortdurend nieuwe gags bedenken.
Nu de grote Robbedoes opnieuw avonturen beleeft onder het toeziend oog van de heren Munuera en Morvan, blijven Tome en Janry achter met hun geesteskind. Na 2 jaar wachten verscheen er zopas een nieuw deel, en opnieuw zijn alle gekende ingrediënten aanwezig : de viriele opa, de stoere Meneer Peuk, de ondeugende juffrouw Cijfer, het zijn allemaal vertrouwde figuren geworden waarbij de herkenbaarheid de strip steeds een grote charme gaf. De auteurs weten nog steeds heel mooi de balans te vinden tussen kindvriendelijke en ondeugende strips. Een strip als Titeuf staat dan wel meer met de voeten in de realiteit, De Kleine Robbe blijft boeien door de kleurrijke en uitgebreide cast. Daaraan wordt in dit album Leontien toegevoegd, Robbes grootmoeder die soms al eens aanvallen lijkt hebben van vergeetachtigheid. Haar strengheid en ernst veroorzaken tal van komische effecten tegenover de lichtere personages.
Opnieuw blijkt dat Janry de meest getalenteerde opvolger van André Franquin blijft. Met een grote souplesse hanteert hij een stijl die dynamiek koppelt aan een perfecte timing. Scenarist Tome heeft immers heel wat steken laten vallen. Een aantal gags blijven steken in het herhalen van eerdere vondsten en het wat al te gechargeerd uitspelen van de bizarre kantjes van de nevenfiguren.
Dit twaalfde deel kan dan ook niet helemaal de hooggespannen verwachtingen waarmaken. De auteurs trappen in de val waarin al menig auteur van gagstrips is beland. Net zoals andere gags ontwikkelde ook De Kleine Robbe een aantal terugkerende motieven : de turnlessen van meneer Peuk, de stoeipartijen van juffrouw Cijfer en haar eeuwige verloofde, de amoureuze escapades van Robbes opa. In het verleden lieten de grappen zich ondanks deze vaste schakels steeds opmerken door hun spontaneïteit en verrassingen. In ’t Is me wat moois! lijken die verrassingen voor de eerste keer wat zoek. Toch blijft er ondanks deze punten van kitiek een sterk album overeind staan waarbij het nog steeds aangenaam toeven is in de wereld van onze kleine Robbedoes.
