Een paar jaar geleden verscheen op Output Recordings, het label van
dancegoeroe Trevor Jackson (zie ook Playgroup) het eerste plaatje
van Colder. Achter Colder zat de Parijzenaar Marc Nguyen Tan, die
vóór hij zijn eerste stapjes in de muziekwereld zette, al ruime
bekendheid genoot als grafisch ontwerper en als videoproducer.
‘Again’ – zo heette het debuut – bulkte van de verwijzingen naar de
cold wave, de new wave en de elektropop uit de vroege jaren ’80 en
dat ging er hier in als zoete koek. Erg origineel klonk het
allemaal niet, maar Colder kende zijn klassiekers. Uit het
verzamelde werk van Joy Division, Soft Cell, Suicide en Depeche
Mode, maar ook van krautrockgrootheden als Can, Kraftwerk en Neu,
wist hij behalve enkele slaapverwekkende tracks toch ook een
handvol opwindende nummers te distilleren.
Vandaag is de opvolger voor ‘Again’ eindelijk af. Vóór onze eerste
kennismaking met ‘Heat’ vroegen we ons af of Colder intussen een
iets persoonlijker geluid zou hebben ontwikkeld, of de kwaliteit
van de songs er op vooruit zou zijn gegaan en of er in zijn
platenkast ook nog platen staan die niét uit de periode 1978-1983
stammen. Het antwoord is driemaal neen. Wat dat laatste betreft
hoort u ons niet echt mopperen, ook al heeft zelfs een oude zak als
ondergetekende het qua ’80s revival intussen wel gehad. Er is in
dat tijdvak behalve heel veel plastieken confectiepop natuurlijk
ook heel wat tijdloos materiaal vervaardigd, Colder beseft dat en
laat ons dan ook graag horen dat hij destijds het kaf van het koren
wist te scheiden.
Daarom is het zo jammer dat hij er ook deze keer niet meer mee
heeft aangevangen. Zoals men vijftig jaar geleden oude huisjes uit
het Vlaamsche land plukte om hen daarna steen voor steen weer op te
bouwen voor het openluchtmuseum van Bokrijk, zo lijken ook de songs
van Colder grotendeels te bestaan uit reeds gebruikt materiaal. Als
we ‘Heat’ naast ‘Again’ leggen, dan kunnen we alleen maar
vaststellen dat hij deze keer uit haast identiek dezelfde bronnen
citeert als op zijn eersteling. Dit houdt tevens in dat hij ook
zichzelf herhaalt, en dat terwijl we nog maar aan de tweede plaat
zitten.
Natuurlijk staan er op ‘Heat’ – net als op ‘Again’ – een aantal
schitterende tracks, maar weer niet genoeg om te kunnen spreken van
een geheel geslaagde onderneming. Niet dat we plots iets hebben
tegen de cold en new wave uit de jaren ’80, maar opvallend genoeg
springen net die nummers waar ook nog andere invloeden doorklinken
(dub, moderne elektronica,…) er het meest uit. Opener ‘Wrong
Baby’, ‘To the Music’, ‘Tonight’ en ‘On My Mind’ zijn erg leuke
tracks, maar voor de rest krijgen we het van deze Colder koud noch
warm…
