Voor Howard Jones en Justin Foley bij Killswitch Engage aan de slag gingen,
waren ze reeds actief bij Blood Has Been Shed (BHBS), een
screamo-metalcoregezelschap dat in 2001 haar debuut ‘Novella Of
Uriel’ op onze trommelvliezen losliet. Na opvolger ‘Spirals’ uit
2003 werd het echter muisstil rond het gezelschap. Tot nu…
Waarom wordt een band, die in twee jaar geen nieuw materiaal heeft
geschreven, door een platenmaatschappij als Roadrunner opgevist?
Zou het misschien iets met het immense succes van het reeds eerder
vermelde Killswitch Engage kunnen te maken hebben? Willen ze bij
Roadrunner op die manier nóg een beetje meer geld uit onze zakken
zien te kloppen? Of verdient BHBH de recente media-aandacht
gewoon?
Bij de eerste tonen van ‘Spirals’ (***1/2) weet je al meteen dat
BHBS geen muziek voor watjes maakt. ‘Age Of Apocalypse’ kan je
namelijk het best met een uit de hand gelopen woede-uitbarsting
vergelijken: Jones die zich de longen uit z’n lijf krijst en
muzikanten die hun beste beentje moeten voorzetten om al dat brute
geweld bij te houden. In ‘Prion’, het tweede nummer op ‘Spirals’,
kunnen we hier en daar al een heuse melodie onderscheiden, maar ook
hier kan BHBS het niet laten om – al is het maar héél even – te
ontsporen. Ook de drie nummers die daarop volgen, bieden meer van
hetzelfde. Net op het moment dat je begint te denken dat je het met
BHBS gehad hebt, maken Jones en co. een bocht van honderdtachtig
graden. ‘UATU’ kan je namelijk het best als een metalcoreballad en
een welgekomen moment van rust omschrijven: het tempo wordt
teruggeschroefd en Jones tovert, ter vervanging van het
clichématige witte konijn, zowaar een heuse cleane zangstem uit
zijn hoed. In tegenstelling tot wat ik in een vroegere recensie
geschreven heb, beschikt hij wel degelijk over een zeer gevarieerd
stemgeluid. Hoewel nummer zeven, ‘The House Of Fists’, z’n kalme
momenten kent, overheerst ook hier weer het agressievere beukwerk.
Vanaf dan wordt het tempo wederom steevast hoog gehouden en dat tot
het bittere eind. Enkel afsluiter ‘Cortisone’ biedt een beetje meer
afwisseling. ‘Spirals’ kan binnen het nu wel zeer populaire genre
een bovengemiddelde plaat genoemd worden en laat het beste voor de
toekomst verhopen.
Over ‘Novella Of Uriel’ (**1/2), het debuut van BHBS, kan ik kort
zijn: ook dat schijfje staat boordevol metalcoregeweld, maar in
vergelijking met ‘Spirals’ gaat het er allemaal nog een tikkeltje
ruwer en ongepolijster aan toe.
Om te besluiten, kom ik nog even terug op de eerder gestelde
vragen: voor de liefhebbers van het genre is BHBS zeker het
ontdekken waard. Bovendien heeft Roadrunner beide schijfjes, die
tot voor kort in België zo goed als onvindbaar waren, op één cd
gezet. En dat alles voor minder dan 20€…
