Belandt er wel eens iets van Will Oldham, Ron Sexsmith of Mark Eitzel in uw ongetwijfeld blitse geluidsinstallatie, dan is A Beautiful Ep van Clem Snide wellicht iets voor u. Al heeft deze EP wel meer weg van een knapperig tussendoortje met een paar forse rozijnen.
Hoe gaat dat? Je zit in het begin van de jaren negentig in een college wat op de achterste schoolbanken te krassen en beslist een groepje op te richten. U2 was ook zo begonnen, dus why the hell not? Zanger, gitarist en songsmid Eef Barzelay richtte met twee medestudenten de band Clem Snide op. Ze leenden de groepsnaam uit een roman van William S. Burroughs en brachten enkele singles uit op een wel erg lokaal label. Te lokaal, want lang duurde die buitenschoolse activiteit niet. De groep hield het al voor bekeken in 1994.
Twee jaren later pikte Barzelay echter de draad terug op met bassist Jason Glasser en begon nieuw materiaal op te nemen onder de naam Fruit Key. Toen Jeff Marshall erbij kwam, werd de groepsnaam Clem Snide terug van onder het stof gehaald. Ze speelden enkele shows in the Big Apple en brachten in 1998 hun debuut, You Were a Diamond, uit. Een jaar later volgde al Your Favorite Music en in 2001 werd nog een derde album, The Ghost of Fashion, op het publiek losgelaten. Potten breken was niet echt een bezigheid van de groep in die dagen. Al borrelde er iets als kortstondige internationale interesse op toen ze het thema voor de televisieserie Ed leverden. Vorig jaar werd hun vierde release, The Soft Spot, erg goed ontvangen door verschillende muziekcritici, maar een doorbraak leverde dat, zoals wel vaker, niet op.
Op A Beautiful EP recycleren Clem Snide drie oudere nummers en kozen ze voor vier niet voor de hand liggende covers. Ondanks de heterogene samenstelling van het kleinood valt er best nog wat te genieten. De blazers fonkelen enthousiast in het refrein van "Happy Birthday" en in het met tristesse overladen "Mike Kalinsky" waart de ziel van Lou Reed, ten tijde van Magic and Loss. Mike Kalinsky verdeed zijn tijd met het luisteren naar The Misfits en Joy Division. En hij ging nergens naartoe. Mike Kalinsky werd altijd als laatste gekozen voor het voetbalteam. Maar hij richtte wel een luidruchtig bandje op.
Wat deze EP echter boven de middelmaat tilt zijn de moerassige versies van Christina Aguilera’s "Beautiful" en Van Morrisson’s "Sometimes I Feel Like a Motherless Child". Hun ravissante bewerking van "Why can’t I touch it?" van The Buzzcocks laat ons vrolijk rondjes lopen rond de salontafel. Tot het etenstijd blijkt te zijn.
Onmisbaar is echter enkel de ontroerende bewerking van Lynyrd Skynyrds’ "Simple Men" uit 1973. Barzelay jankt, treurt, schreeuwt tegen beter weten in om een simpeler leven. Het is hem gegund, terwijl we nog even de repeatknop indrukken.
Soms is recenseren ook maar een titel neerschrijven : A Beautiful EP. Wat zou een mens daar nog aan toevoegen?
