Editors

PIAS, 2009

Je zou denken dat een band als Editors het onderhand wel beu is om steeds weer vragen te moeten beantwoorden over hoe 'donker' ze wel niet zijn. Dat heeft het viertal inderdaad zelf ook al te kennen geven, maar het heeft hen er toch niet van weerhouden door te gaan op hun elan. 'In This Light And On This Evening' is met voorsprong het somberste album dat de band uit Birmingham tot dusver bijeengeschreven heeft. Daarvoor hebben ze hun vertrouwde gitaargeluid gedeeltelijk achter zich gelaten en de synthesizers van onder het stof gehaald. Het resultaat is overdonderend.

Waarom we zo nadrukkelijk verwijzen naar het zwartgallige sfeertje van 'In This Light And On This Evening' wordt meteen duidelijk in de openings- en titelsong van het album. Op de tonen van de zwaar aangezette eightiessynths - die we nog regelmatig gaan terughoren op de rest van de plaat - vertelt de herkenbare bariton van Tom Smith (die iedere keer hij ons toezingt overigens nog steeds mooier lijkt te worden) ons over de fascinerende schoonheid van zijn nieuwe thuisbasis Londen. Vrolijke jongens zijn Editors nooit geweest, maar op de nieuwe plaat en met name in dit nummer gaat het er echt gitzwart aan toe.

'Bricks And Mortar' is een combinatie van de klinische doch aangrijpende sound van Joy Division en het typische jaren tachtig-geluid van New Order. Toch is het in de eerste plaats een heerlijke en een - ondanks de niet onopgemerkt gebleven stijlveranderingen - typische Editorssong. Het nummer gaat een stuk over de zes minuten qua speelduur, maar heeft het potentieel om 'Papillon' op te volgen als nieuwe single. Niet dat we laatstgenoemde al beu gehoord zijn. 'Papillon' is een onweerstaanbare dansvloervuller met een zwart randje en mag wat ons betreft gerust nog een aantal weken meedraaien aan de top van de hitlijsten.

De rest van het album is heel wat minder toegankelijk. Het was best een bewonderenswaardige zet van Editors om af te stappen van de gitaarriffs die hun doorbraak bij het grote publiek afgedwongen hebben. Toch lijkt het erop dat de mannen weten waar ze mee bezig zijn. Ze trappen niet in de val die zoveel andere groepen bij het maken van hun derde plaat niet hebben kunnen ontwijken: het tot vervelens toe herhalen van zichzelf. Bovendien hebben ze hun vertrouwde geluid ingeruild voor een nieuwe aanpak die minstens even adembenemende resultaten oplevert. Wanneer de gitaren dan toch nog eens in de strijd geworpen worden, zoals in 'You Don't Know Love', pakken die beter uit dan ooit tevoren.

'In This Light And On This Evening' klinkt meestal als een (beter) vervolg op 'The Back Room', de knappe debuutplaat die topsingles als 'Munich' en 'Blood' voortbracht. Vooral 'The Big Exit' lijkt op een verder uitgewerkte en haast geperfectioneerde versie van dat geluid. 'The Boxer' refereert dan weer net iets meer aan de indrukwekkende tweede cd 'An End Has A Start' en is een van de absolute hoogtepunten op een plaat die eigenlijk van dieptepunten gespaard blijft. Een andere song die onder die noemer valt is 'Like Treasure', een nummer dat Editors op alle vlakken verheft boven zijn generatiegenoten.

Ook afsluiten doen Editors in stijl. 'Eat Raw Meet = Blood Drool' klinkt met zijn pompende synths als Depeche Mode in beste doen en beschikt over een zekere singleskwaliteit. Dat laatste geldt niet voor 'Walk The Fleet Road', dat wel een sobere en hartverscheurende parel is die erin slaagt 'In This Light And On This Evening' nog mooier af te sluiten dan 'Well Worn Hand' dat deed voor 'An End Has A Start'.

Eerlijk gezegd hadden we niet eens durven te hopen dat Editors na zo'n schitterende tweede plaat nog een stapje verder zouden kunnen geraken op hun derde boreling. Dit is echter zo'n moment dat Marco Borsato in voorspoedigere tijden al eens bezong: een droom van een plaat die - gelukkig voor ons - werkelijkheid is geworden.

Editors spelen op 7 november in Vorst Nationaal en op 30 april in de Lotto Arena (Antwerpen).

www.editorsofficial.co.uk
www.myspace.com/editorsmusic