Click




Er zijn veel angstaanjagende momenten in een mensenleven. Het besef
dat je oud wordt wanneer je mensen ontmoet die zelfstandig naar het
toilet kunnen, maar geen herinneringen hebben aan de jaren tachtig.
Het moment dat je jezelf hoort zeggen: “Nee, geen biertje meer, ik
moet nog rijden.” En als je voor de kost al eens met film bezig
bent, het moment waarop je naar een prent met Adam Sandler zit te
kijken die best nog wel meevalt, ook al is er dan in geen velden of
wegen een P.T. Anderson te bespeuren. Dat is ongeveer hetzelfde als
een muziekkenner die plotseling moet toegeven dat die Dana Winner
nog niet zo’n slechte stem heeft – je wil zoiets écht niet
meemaken. En toch. ‘Click’, de nieuwste waarin Sandler zijn niet
altijd even aangename tronie vertoont, is absoluut niet slecht in
z’n genre. Oké, het is een one idea-movie, oké, er moest
natuurlijk weer een schetengrap inzitten en oké, het levenslesje
wordt er wel héél nadrukkelijk ingestampt. Maar tóch is dit een
filmpje met het hart op de juiste plaats en met genoeg interessante
momenten om het op z’n minst de moeite van uw twee uur waard te
maken. Misschien is dat wel meer een teken van het niveau waar ik
de laastste tijd aan gewend ben geraakt in de cinema dan van wat
anders, maar toch. Nuja, zolang ik de films van Lieven Debrauwer
maar niet plotseling oké ga vinden, weiger ik me zorgen te
maken.

Sandler speelt Michael Newman, een ambitieuze architect die zijn
drukke job probeert te combineren met zijn gezinsleven. Hij werkt
zichzelf te pletter om zijn slijmerige baas (David Hasselhoff
parodieert zichzelf) tevreden te stellen, terwijl zijn vrouw en
kinderen om wat aandacht smeken. Wanneer hij op een avond in een
grootwarenhuis op zoek gaat naar een universele afstandsbediening
voor z’n tv, ontmoet Michael de bizarre techneut Morty (gespeeld
door Christopher Walken, die zijn eigen maniertjes al zo lang
parodieert dat niemand nog schijnt te weten hoe het er uit ziet als
hij écht acteert – zeker hij hijzelf niet). Morty biedt hem de deal
van zijn leven: een afstandsbediening waarmee Michael alles en
iedereen in zijn leven naar zijn eigen wensen kan aanpassen. Een
blaffende hond zet hij zonder geluid, een saai familiedineetje
spoelt hij door, een rondborstige jogster laat hij in slow-motion
lopen. Dankzij de superzapper heeft Michael al gauw een promotie op
zak, maar de druk op zijn gezin wordt wel steeds groter. Michael
beseft hoe langer hoe meer dat het ding een vergiftigd geschenk
was, maar raakt er nu niet meer van af.

Het eigenaardige aan ‘Click’, en het voornaamste element dat de
film interessant maakt, is het feit dat de prent ongeveer
halverwege plots radicaal van richting verandert. Tijdens de eerste
drie kwartier krijgen we de voorspelbare komische situaties, waarin
Sandler van zijn nieuwe speelgoedje profiteert om z’n hond wat
sneller te laten kakken en een ferme scheet te laten in het gezicht
van z’n baas (die vervolgens om de één of andere reden concludeert
dat zijn secretaresse stront tussen z’n lunch heeft gedraaid –
eigenaardige kerel). Maar dan daarna worden de gebeurtenissen
serieuzer. En niet serieuzer in de traditionele zin van komedies
“met een boodschap”, waarin het hoofdpersonage tot inzicht komt na
twee of drie melige gesprekjes. Nee, regisseur Frank Coraci
besteedt ongeveer het laatste uur van zijn film aan situaties die
steeds meer een bittere ondertoon krijgen. De humor wordt daarbij
steeds zeldzamer, tot je gevoelsmatig niet eens meer de indruk
krijgt dat je naar een komedie zit te kijken. Dit is een komedie
waarin het hoofdpersonage door z’n werkverslaving zijn gezin
kwijtspeelt en eenzaam, alleen en dik achterblijft in een
hoogtechnologisch appartement. Zelfs de dood van zijn vader heeft
hij niet meegemaakt. Dat is verdorie een fameuze downer voor de man
die enkele jaren geleden nog in ’50 First Dates’ stond.

Niet dat die scènes ten dienste staan van een erg diepzinnige
inhoud. De boodschap van ‘Click’ is duidelijk en wordt er over de
loop van de film een keer of twintig, dertig nadrukkelijk ingeramd:
wie de onprettige dingen in het leven wil overslaan, eindigt ermee
z’n hele leven te missen. En de keuze tussen werk en gezin zou
nooit een reële keuze mogen zijn. Een obligate, stroperige
thematiek? Goh ja, als je de film slecht gezind bent zou je ’t zo
kunnen noemen, maar het is in de eerste plaats vooral een ode aan
Dickens’ ‘Christmas Carol’ en Frank Capra’s ‘It’s a Wonderful
Life’. Is iets nog afgezaagd als het gebaseerd is op de
klassiekers? Of krijgen klassiekers juist pas die status als ze
voldoende afgezaagd zijn? Enfin, wat mij intrigeerde was niet dat
voorspelbaar thematiekje, maar wel het feit dat de regisseur en
Sandler dat thema zo ver durven drijven. Ze hadden veel meer op
veilig gespeeld door de dramatiek te beperken en tot op het einde
consistent op de lach te blijven mikken, maar dat doen ze niet. Ook
al is het resultaat daarvan niet altijd even geslaagd, zo’n
move verdient op z’n minst enig respect.

Zowel de komische als de dramatische segmenten hebben zo hun
problemen: voor de humor nemen de makers wat al te makkelijk hun
toevlucht tot wippende honden, scheten en vooral raciale
stereotypes (kolerieke Arabieren met onuitspreekbare namen en
hebzuchtige Japanners). Voor het drama tijdens de tweede helft
grijpen ze soms dan weer naar wat al te makkelijke melodramatiek
(een scène waarin Sandler afscheid neemt van z’n vader is er een
fameuze tik over). ‘Click’ is geen film waarin je op zoek moet gaan
naar subtiliteiten – het gaat hier om een lach en traan, en allebei
worden ze zeer nadrukkelijk opgezocht.

Maar toch… Er valt af en toe wel degelijk eens te lachen en
ondanks mezelf moest ik tegen het einde toch vaststellen dat ik méé
was met het verhaal. Dat de personages voldoende tot leven waren
gekomen om me op z’n minst geïnteresseerd te houden in wat er met
hen gebeurde. God weet dat dat lang niet elke film in dit genre
gegeven is.

Ik vraag me maar af hoe de die hard Adam Sandler fans hierop zullen
reageren. Het soort mensen dat ‘The Waterboy’ en consoorten
hilarisch vond. Ik krijg spontaan het idee dat ze zullen afknappen
op de doorgedreven somberheid van het laatste uur, maar je weet
maar nooit. ‘Click’ suggereert op z’n minst dat Sandler
geïnteresseerd is om in de toekomst nog nét iets meer te doen dan
in ‘Big Daddy’ op te treden. Hij is er nog niet, maar hij is toch
al aan het bewegen, al weet hij dan nog niet precies waarheen. Een
mens kan maar hopen.

5
Met:
Adam Sandler, Kate Beckinsdale, Christopher Walken, David Hasselhoff
Regie:
Frank Coraci
Duur:
107 min.
2006
USA
Scenario:
Steve Koren, Mark O'Keefe

verwant

Uncut Gems

In de VS groeide Uncut Gems totaal onverwacht uit...

The Jungle Book

De Disney studio’s zijn momenteel bezig aan een al...

Jersey Boys

You're just too good to be true/Can't take my...

A Late Quartet

Als je als jonge twintiger weet te zeggen dat...

Seven Psychopaths

Wat waren we als simpele Vlamingen toch fier in...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

La Sirène

De oorlog tussen Irak en Iran staat geboekstaafd als...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in