Op 6 mei verschijnt Blind Spot op de VOD platformen van Cinemember, Apple +, X Box, Playstation, Google Play, Lumière, Proximus, Universciné en Dalton. Dat wil zeggen dat u de film helaas niet op groot scherm zal kunnen zien, maar laat dat vooral geen reden zijn om deze verrassend sterke prent te missen.
De Zweedse Tuva Novotny, werd vooral bekend als actrice in een aantal populaire televisiereeksen uit haar thuisland en sinds een aantal jaar ook in Amerikaanse producties zoals Borg McEnroe en Annihilation. In 2019 kreeg haar regiecarrière plots eveneens de nodige aandacht met het vreselijke Britt-Marie was Here, een nagenoeg onbekijkbaar onding. Met enige vertraging wordt ook haar debuut als regisseur nu uitgebracht en het moet gezegd dat het bijna niet te geloven is dat hier dezelfde regisseur aan het werk is: Blind Spot is een beklijvende en overweldigende kijkervaring, die gebruikt maakt van een intelligente en doordachte vormtaal en die aanwendt om vragen te stellen over perceptie en beeld. Geen enkel project kon met andere woorden verder af staan van de draak die Novotny vorig jaar afleverde.
Het heeft weinig zin om veel uit te doeken te doen omtrent de plot van Blind Spot. Het is immers beter dat u als kijker de prent binnenstapt en ondergaat zonder al te veel voorafgaand kader. Belangrijkste element is dat de film van bij start een jong meisje volgt – Tea. Dat volgen mag u letterlijk nemen: dit is een film die is opgenomen in één lang ononderbroken shot. Anders dan bij de digitale hocus-pocus van het recente over het paard getilde 1917, betreft het hier wel degelijk een opname in ‘real time’ : driemaal deed de crew de opname over, tot Novotny besliste de derde en laatste versie te gebruiken voor de uiteindelijke film.
De immer bewegende camera, observeert Tea wanneer ze van de handbaltraining naar huis wandelt met haar beste vriendin, hoe ze afscheid nemen, hoe het meisje verder wandelt, thuiskomt … Het drama dat zich ontvouwt, is vervolgens op verbazende manier helemaal opgebouwd rond de wijze waarop de film is opgenomen. De lange ononderbroken ‘take’ werd uitgevoerd met een ‘Steadicam’ en het is het gebruik van die techniek die cruciaal blijkt voor de thematische ideeën van de film, zowel vormelijk als inhoudelijk.
De Steadicam werd in 1976 geïntroduceerd op de set van Hal Asby’s Bound for Glory en werd door uitvinder Garrett Brown ontworpen om een aantal problemen op te lossen die hij als cameraman ondervond. Soms verhinderde het terrein de mogelijkheid om klassieke ‘dolly tracks’ te leggen voor de camera, maar wou hij een vloeiender en stabieler beeld dan wat met een in de hand gehouden camera mogelijk was. Met een uitgekiend systeem aan veren en een centrale roterende ‘bal’, slaagde Brown erin om een harnas te ontwerpen dat de camera volledig ‘bevrijdde’ en toch een uiterst stabiel beeld gaf – de onvermijdelijke schokken van de bewegende cameraman, worden immer geabsorbeerd door het ingenieuze harnas. Het toestel zorgde voor een revolutie en door de unieke eigenschappen ervan geeft het een beeld dat naadloos aansluit bij ons natuurlijke menselijke blikveld wanneer we in beweging zijn: de spieren in onze nek compenseren immers (samen met een aantal andere elementen) op dezelfde manier voor de schokken van onze bewegingen die eigenlijk ons blikveld zouden moeten verstoren. Zogenaamde ‘handheld camera’ wordt vaak gebruikt om realisme na te streven, maar in werkelijkheid benadert de beweging van de Steadicam veel dichter ons bewegende blikveld. Regisseurs als Brian de Palma en Martin Scorsese zijn grote fan van het toestel, wat leidde tot beroemde scènes zoals de moord op Sean Connery in The Untouchables (helemaal gefilmd vanuit het oogpunt van de moordenaar) of de lange wandeling doorheen de coulissen van een restaurant in Goodfellas.
Precies omwille van de gelijkenis met ons eigen blikveld, associëren we dit soort ononderbroken shots ook met een grote vorm van waarheid: het gaat om een in reële tijd uitgevoerde beweging, die ons voortdurend bij de actie houden, zonder dat dingen door montage worden vervormd of weggelaten. Daar draait alles ook om in Blind Spots: we zien elk gesprek, elke gebeurtenis (het is ongelooflijk boeiend om de eerste twintig minuten van de film te herbekijken in het ligt van wat achteraf volgt na een eerste visie) dus niets wordt ons onthouden? De titel van dit ook emotioneel bijzonder beklijvende drama is echter niet voor niets ‘Blinde Vlekken’. Zien we wel alles wat er te zien is, zelfs als we als het ware zelf meewandelen? En ook dit soort ultieme bevrijdde camera moet keuzes maken, even vaak gaat de prent over wat we niet kunnen zien: omdat we maar een enkele persoon kunnen volgen, of aan het eind wanneer iemand een cruciaal stukje tekst leest en we snakken naar een bevrijdende ‘cut-in’ die ons laat meelezen. Maar dat kan niet met de keuze voor dit soort observerende bewegende camera en de grenzen die de film zichzelf stelde.
Toch is er een enkele vrijheid die cineaste Tuva Novotny nam en die tekenend is: alles werd gevolgd door twee camera’s: een Steadicam en een ‘handheld’ die exact hetzelfde filmden. Op cruciale momenten koos Novotny voor het onstabiele met de hand gefilmde beeld. Dat is immers wel ideaal geschikt om paniek of angst weer te geven, wat hier op uitstekende wijze wordt ingezet.
Het is die subtiele manier van omgaan met beeld, gekoppeld aan de thematische bevraging ervan en de link met de ‘blinde vlekken’ die centraal staan in het verhaal, die van Blind Spot veel meer maken dan louter een aangrijpend dramatisch relaas met grote impact. Dit is tegelijkertijd ook een film die unieke vragen stelt over tijd en beweging in film en de betekenis daarvan. Het maakt deze Blindsone tot een behoorlijk unieke film en een intense ervaring.
