Het woord spelt het uit: lelijk, duister, onaangenaam. Appelblauwzeegroen. Glauque is echt alles wat je niet wil. Correctie. Glauque is waar je op zat te wachten zonder dat je het wist. Glauque is de toekomst van de Franstalige rap. En die deed het zo al niet slecht.
Want ja, zoveel druk ligt er wel op. “Dit is de groep waar de wereld op heeft gewacht”, juichte het gezaghebbende magazine Les Inrockuptibles toen het Naamse kwintet de neus aan het venster stak. Het is een overstatement van het kaliber “I have seen rock and roll’s future and its name is Bruce Springsteen”: belachelijk voorbarig, overtrokken, en achteraf gezien helemaal waar. Want verdomme, ja, deze groep is straf.
Weten wij veel over deze Namurois? Weten wij veel. Wat we weten is wat we horen, en wat we horen is hoe beukende elektronica en vloeiende rap een uniek geheel vormen. Als hadden Goose en MC Solaar een gezamenlijk nevenprojectje, ergens in een hutje in de Ardennen: ten zuiden van Brussel, ten noorden van Parijs. Zo klinkt toch “Vivre”, dat na een uitstekende instrumentale opener de werkzaamheden opent. Het beukt, het stampt, en frontman Louis Lemage volgt in het spoor met urgente teksten.
“J’suis acteur, t’es actrice / on est laxiste en terme de vérité / vaut mieux l’éviter, pour les cicatrices” gaat het. Zijn flow is onstuitbaar, op de hielen gezeten door synthstoten uit alle hoeken, want “on est tous voués à vivre”. Het is het soort binnenkomer dat een voordeur niet overleeft, een beginselverklaring die stelt: “J’y suis, j’y reste”. Het is: zelfvertrouwen. “Robot”, het eerste dat de groep eind 2018 op de wereld losliet, doet daarna denken aan het donkerste van Massive Attack. Lemage volgt de Mezzanine-achtige vibes van de toetsen, een rit door het spookhuis gelijk.
“C’est pas grave, la vie est une crashtest”. Het is een zinnetje dat nu al weken in ons hoofd rondspookt. Het heeft iets onbestemds geruststellend, maar het komt uit “Plane”; het beste nummer dat Glauque op dit moment in zijn arsenaal heeft en tevens een nachtmerrie. “Reveille-toi / Regarde devant toi / Quelle désastre” begint het, en het wordt een verhaal over het slechte spul niet kunnen laten. Het viertal achter Louis voelt perfect aan wanneer in te houden, en wanneer het los mag van de teugel. Te weten, wanneer dat ene woord het refrein aankondigt. Ze doen het meteen vol gas, als compensatie voor de minimale begeleiding die Lemage in de strofes nodig heeft; het is perfect.
Rustpunt “ID8” is een twijfelgeval; te veel sfeer, te weinig song. Dan hoor je dat Glauque een jonge band is, die moet oppassen niet te gaan teren op zijn geluid alleen. Je merkt het ook aan het gretige gebruik van niet alleen een intro maar ook een volstrekt overbodige outro. Dat zwelgen is verleidelijk, want Glauque raakt ook zo al heel ver, maar het is pas als die sound ook songs als “Plane”, “Robot” of “Vivre” baart dat dit het powerhouse wordt dat we op We Are Open in Trix zagen. De groep weet dat ongetwijfeld ook wel, dus dat komt wel goed tegen hun debuut.
Laat dat maar niet te lang wachten, jongens.
