Hoe langer het naar het gelijknamige productiehuis verwijzende ‘Blumhouse Model’ bestaat, hoe meer boeiende films het oplevert. Het is makkelijk smalend te doen over de genreproducten die het bedrijf van Jason Blumhouse aflevert – en niemand zal beweren dat Insidious of Truth or Dare echt goede films zijn – maar die toon ziet dan wel over het hoofd dat Blum als producent ook verantwoordelijk is voor Get Out, Us of Blackkklansman.
Het rigide economische model achter het succesverhaal van de studio is simpel: beginnende cineasten krijgen maximum vijf miljoen dollar om een film mee te maken, gevestigde waarden iets meer, maar het totale productiebudget overschrijdt nooit de 10 miljoen dollar. Het investeringsrisico is daarmee klein, want zelfs als een film het bijzonder slecht doet aan de kassa, is het budget snel terugverdiend en wanneer Get Out onverwachts wereldwijd 250 miljoen dollar opbrengt, is de winstmarge enorm. Dat model laat dan ook toe om zekere risico’s te nemen op andere vlakken en het is daarin dat Jason Blum uitblinkt. Door jonge regisseurs zoals Jorden Peele of meer recent nog Sophia Takal (Black Christmas) de kans te geven om een eigen visie uit te werken, ontstaat de mogelijkheid tot het ontwikkelen van gedurfde ideeën en het experimenteren met de regels van verschillende publieksvriendelijke genres.
Dat is absoluut het geval voor het terecht bijzonder goed onthaalde (kritisch, zowel als aan de kassa) The Invisible Man. Eerdere versies die inspiratie haalden uit het verhaal van H.G. Wells (met name de films uit de jaren negentiendertig), spitsten zich vooral toe op de ‘gimmick’ van het onzichtbaar zijn. Het scenario van deze moderne update, legt daarentegen de nadruk op het feit dat een onzichtbaar persoon in wezen een akelige gedachte is en een bedreiging vormt voor elke vorm van privacy of geborgenheid.
Het is vooral dat laatste element – een ontbreken van veiligheid – dat van belang is wanneer we in een beklemmende openingsscène zien hoe Cecilia Kass (Elisabeth Moss die hier een werkelijk fantastische prestatie neerzet) op duidelijk tot in de puntjes voorbereide wijze probeert buiten te raken uit het huis dat ze met haar vriend deelt. Al snel is duidelijk dat die vriend haar op alle mogelijke manieren manipuleerde en psychisch misbruikte en terwijl Cecilia probeert de herstellen van de opgelopen trauma’s, komt plots het nieuws dat haar ex Adrian zelfmoord gepleegd heeft. Vreemd genoeg erft Cecilia een klein fortuin, maar dan beginnen er vreemde dingen te gebeuren in haar leven en raakt de jonge vrouw er steeds meer van overtuigd dat Adrian, die een technologiebedrijf leidde dat aan de wereldtop stond inzake optische instrumenten, niet dood is, maar een manier vond om onzichtbaar te kunnen zijn en die techniek nu gebruikt om haar leven tot een hel te maken.
Heel snel heeft de kijker door dat de protagoniste inderdaad niet paranoïde is en ze daadwerkelijk te maken heeft met een onzichtbare belager, maar die snelle opheldering doet eigenlijk niet ter zake. Waar The Invisible Man immers evenveel over gaat als het thrillergegeven (de traag opgebouwde actie en schrikmomenten zijn schaars en nooit goedkoop) is over een vrouw die door niemand geloofd wordt wanneer ze vertelt dat er een stalker aan het werk is. Die akelige subtekst is de hele film door latent aanwezig en wordt zelfs bijzonder expliciet in de sterke finale. Dat er een extra laag zit onder de spanningsopbouw, wil gelukkig niet zeggen dat de makers expliciet hengelen naar het inspelen op bepaalde contemporaine gevoeligheden, The Invisible Man slaagt erin om het genre-formaat naadloos te doen versmelten met een onderliggende sociale reflectie.
Ook vormelijk is dit een uitmuntende genre-oefening: het bijzonder brede 2:39 formaat, laat heel veel lege ruimte rondom de personages en het is precies die lege ruimte die we voortdurend met het oog verkennen, op zoek naar verontrustende aanwijzingen die de aanwezigheid van de onzichtbare voormalige vriend verraden. Met vloeiend Steadicam-werk en lange ononderbroken camerabewegingen, creëert The Invisible Man een uitdagend virtuoos spel met suspense en onze interpretatie van visuele ruimtes.
De combinatie van een intelligente inhoudelijke benadering en een knap formalistisch kader, maken van deze intense thriller nu al een van de beste genrefilms van het jaar en in ieder geval een absolute triomf voor het Blumhouse-model.
