Lara Gasparotto :: Solstices

De dromerige, lyrische en bijwijlen onrustige beelden van de Luikse fotografe Lara Gasparotto openen een andere wereld. Gasparotto fotografeert haar vrienden en vriendinnen, zichzelf, familie, landschappen en stillevens. Haar foto’s sluiten aan bij een groep hedendaagse fotografen met een uitgesproken impressionistische beeldtaal, zoals: Michael Ackerman, Paulo Nozolino, Antoine d’Agata, Dolores Marat en Martin Bogren. Haar nieuwe boek heet Solstices. Treffende naam voor al even treffende beelden. Dertig jaar is ze. Solstices is haar vijfde fotoboek.

De titel Solstice tref je aan bij menig beeldend kunstenaar, muzikant of auteur. De “Zonnewende” spreekt tot de verbeelding. En laat nu net die verbeelding het meest markante aspect zijn van Gasparotto’s werk. De artieste kleurt haar foto’s in (ze lijken bijwijlen op pastels), zwart-wit schurkt aan tegen kleur, haarscherp staat naast wazig, foto’s die met plakband of ducttape aan de muur of aan elkaar werden gekleefd, schitteren op dezelfde manier (denk aan collages) in het boek, overbelichte en onderbelichte beelden, onhandige en manke composities lappen de fotografische conventies lekker aan de spreekwoordelijke laars. Aan regeltjes houdt deze jonge fotografe zich niet. Verfrissend! Haar werk stoot dan ook op weerzin en onbegrip bij de klassiek ingestelde fotograaf. Maar daar is het Gasparotto nu net om te doen. Ze kleurt bewust fel buiten de lijnen, provoceert en daagt uit. Haar onconventionele werkwijze inspireert, prikkelt en hypnotiseert.

In interviews vertelt de fotografe dat ze spontaan te werk gaat. Instinctief. Haar associatieve fotoreeks – weliswaar heel zorgvuldig en uiterst selectief samengesteld – is dan ook multi-interpretabel. Leest u het boek als dagboeknotities of impressies verzamelt tijdens haar zwerftochten in Congo, de VS, Frankrijk, China, België, Italië, Spanje en Oekraïne? Prima! Bezigt u de beelden om weg te dromen of te mijmeren over eigen besognes? Ook goed!

In Rivages (Gasparotoo’s tweede boek uit 2014) staan nog teksten van Peter Verhelst en Michel Poivert. Solstices bevat duidende teksten noch poëzie. De beelden spreken voor zich. Lara Gasparotto maakt geen catalogi, maar uiterst zorgvuldig gecompileerde kijkboeken. Zie ze als films, waarin de gemonteerde beelden een verhaal vertellen of een sfeer oproepen.

Fotografie is nooit een (exacte) weergave van de realiteit, dan wel de eigenzinnige kijk op de werkelijkheid. Het is via deze visualisering van een fotograaf/fotografe dat de toeschouwer op zijn of haar beurt met een bepaalde werkelijkheid geconfronteerd wordt; een persoonlijk verhaal, een interpretatie van die dagelijkse realiteit, die op haar beurt (opnieuw) kan ingevuld worden door de fantasie of de gemoedsgesteldheid van de kijker. Gasparotto brengt bijgevolg allerminst reportagebeelden. Haar vertrekpunt is steeds die van een poëte. De manier waarop ze opwaaiende gordijnen, zoiets banaals als een tafel met stoelen of een (industrieel) landschap in beeld brengt, spruit steeds voort vanuit een onmiskenbaar buikgevoel. Het fotograferen gebeurt intuïtief en gevoelsmatig. De bewerking en de montage van de foto’s achteraf, verraadt echter een beredeneerde manier van werken.

De rauw aandoende beelden krijgen in Solstices een intense intimiteit aangemeten. De algemene sfeer ademt een romantisch gevoel uit. Denk nu niet aan suiker en slijm. Gasparotto laat het niet na om op gepaste tijden een ferme uppercut uit te delen. Toch wordt een bepaalde weemoed opgeroepen omdat haar beelden gelukzalige – maar tevens meer duistere – momenten oproepen uit ‘een’ verleden. Vandaar dat de fotografie van Lara Gasparotto sterk aanleunt bij bovenvermelde fotografen die een geprononceerde impressionistisch aandoende beeldtaal bezigen. Ze vertellen verhalen uit een verleden, het zijn fragmenten waar de tijd net even halt heeft gehouden en zijn ongrijpbaar gemaakt door hevige korrel en onscherpte. Maar het is net dat ondoorgrondelijke dat fascineert, aanspreekt en tot de verbeelding spreekt. Alsof je bij het openen van het fotoboek geconfronteerd wordt met plotlijnen die verdampen, die een mistig web vormen waarin het zowel bijzonder prettig als akelig vertoeven is – afhankelijk van de projectie die de kijker van het boek maakt, puttend uit eigen ervaringen en gevoelens.

8.5
Stockmans

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

aanraders

Maxim Osipov :: Kilometer 101

Dat zelfs op al onschadelijk gemaakte dissidentie nog steeds...

Olga Tokarczuk :: Empusion

Weg met de achterflap! Hoewel het iedereen vrij staat...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

verwant

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in