Deze zagen we niet komen. Na twee platen vol charmant rammelende gitaarrock, kondigt Hinds zijn derde aan met een single die heimwee uitademt naar het kleurrijkste van de jaren tachtig. Ergens moet een lading synths van de vrachtwagen zijn gevallen, maar het resultaat doet glimlachend uitkijken naar een zomer die ooit wel zal komen.
De drums. Die kennen we. De manier waarop Amber Grimbergen “Good Bad Times” op gang houthakt zou elk Hindsnummer kunnen aankondigen. Maar wat daarna gebeurt zal je verbluffen en verbazen. Geen schel geschreeuw. Geen lekker gitaarriedeltje. Neen; een warm synthje doet alsof het ergens midden jaren tachtig is, en de campingdisco om de hoek ligt. Afgaand op de nieuwe look van de mejuffers Hinds zou dat zelfs zo even kunnen; vanavond gaan ze uit.
En zo krijst Carlotta Cosials niet meer, schreeuwt Ana Perrote niet langer. Ze… zingen! En zo is de pop ook niet langer rammelend, maar smooth en glad. Zelfs al lieten de dames al op tweede plaat I Don’t Run progressie horen waar het ging om songschrijfkunsten, dit is een radicale U-turn. Het is er eentje die stinkt naar hitparadesucces, maar wel naar verdiend hitparadesucces.
De wereld zou verdomme een mooie plaats zijn als de Top Dertig dertig keer met dit Hinds was gevuld. Benieuwd of The Prettiest Curse, die net aangekondigde derde, dat op 3 april te bieden zal hebben.
