De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2019. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wier plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Zo snel The Slow Show zijn twee eerste platen had gemaakt, zo lang duurde het voor opvolger Lust And Learn uitkwam. Het resultaat van die lange zwangerschap bleek echter een prachtminiatuur, die het kwartet opnieuw wat meer publiek deed vinden. In de coulissen van een Brussels concert blikten we terug met zanger Rob Goodwin.
enola: Drie jaar is in dit muzikaal landschap een eeuwigheid, maar die stap terug moest even?
Rob Goodwin (gitaar/zang): “Het was nodig, ja. Er waren veel redenen, maar de belangrijkste was dat we iets meer wilden nadenken over wat we zouden doen. Bij White Water, onze eerste plaat uit 2015, hadden we geen idee, schreven we gewoon songs die op het einde een album bleken te vormen. Dream Darling, de tweede, kwam heel snel, een jaar later: daar was gewoon geen nadenken aan. Daarna pas zijn we gaan beseffen wat we in handen hadden, wat een privilege het is om een plaat te mogen maken, toch iets dat min of meer bedoeld is voor de eeuwigheid. En dus wilden we eerst goed weten wat we precies wilden bereiken voor we er nog een maakten. We hebben lang nagedacht over hoe we wilden dat Lust And Learn zou klinken, wat het moest worden.”
enola: En wat was de uitkomst van die denkoefening?
Goodwin: “We wisten vooral wat het niet mocht zijn. Ja, we wilden stappen vooruit zetten, maar dan niet for the sake of it. Het mocht geen nieuwlichterij zijn omdat dat nu eenmaal goed staat, om speciaal te doen. Op een bepaald moment betrapten we ons er echter op dat we veel te hard aan het zoeken waren hoe we de mensen konden imponeren, en dat we tout court veel te veel rekening hielden met wat ze zouden denken. Dat was nieuw. Voor het eerst waren we ons er van bewust dat andere mensen dit zouden horen; een erg aardige gedachte, maar het kan je ook wat doen bevriezen.”
enola: Nochtans: dat die eerste twee platen bewezen dat er een publiek was, had je ook gerust kunnen stellen. Je kon doen wat je wilde, zij zouden het minstens beluisteren.
Goodwin: “Ja dat is zo. Dat is fijn. Plots besef je dat het geen tijdverlies is, datgene waar je zoveel passie in steekt. En er zijn momenten geweest dat Fred en ik in de studio aan het werk waren, en we beseften dat wat we net hadden gemaakt mensen zou kunnen ontroeren. Leuk, maar je mag ook niet te hard over die dingen gaan peinzen, soms moet je ook gewoon een song durven schrijven. En als je daar over gaat nadenken, wordt dat plots heel complex.”
enola: Dus?
Goodwin: “Na heel veel discussie realiseerden we ons dat we vooral heel graag muziek maken die mensen iets doet voelen, hen ontroert. Dat idee vinden we nog altijd opwindend; dat we een plaat kunnen maken die momenten kan vatten. En dat moeten daarom geen kant-en-klare verhalen zijn, of diepe tekstuele discussies; gewoon een klein brokje emotie – scènes, kleine landschappen die je kunt verkennen – in muziek vatten. Dat is wat mijn favoriete bands ook erg goed doen.”
enola: Het maakte van Lust And Learn een plaat die werkt op de vierkante millimeter. Het grote gebaar was verboden?
Goodwin: “Ik denk het. Niet met zoveel woorden, want het is nooit zo uitgesproken, maar we wilden mensen meer ruimte geven. Ik vind het altijd fijn als mensen na een optreden komen praten, en ze niet vragen of pakweg “Breaks Today” over mij gaat, maar me vertellen waarom het zoveel voor hen betekent. Met deze plaat wilden we er voor zorgen dat ze zich nog meer konden herkennen in onze muziek. Alsof het een landschap of een kamer is die ze kunnen vullen met hun eigen ervaringen. Liever dat, dan hen letterlijk uitspellen hoe ze zich bij iets moeten voelen.”
enola: Niettemin vond ik de plaat in eerste instantie iets minder toegankelijk, zelfs wat eenvormig.
Goodwin: (denkt even na) “Dat kan wel waar zijn. Maar mettertijd worden de dingen wel helder, denk ik, en gaan de songs hopelijk meer betekenen. Het is allemaal inderdaad minder overduidelijk, de verhalen minder expliciet. Tekstueel dan, ik hoop dat het muzikaal allemaal toch veel biedt. Ik vind het wel interessant wat je zegt. Ik denk dat je gelijk hebt dat het een moeilijkere plaat is dan zijn voorgangers. Ik kan alleen maar hopen dat het er echter zo eentje is waarop je binnen tien jaar, als je er nog eens per ongeluk op uitkomt, en je luistert met je koptelefoon, plots iets nieuws ontdekt. Of dat je iets anders voelt. Dat zou ik wel fijn vinden.”
enola: Ben je dan geen musician’s music aan het maken, als je zo bezig bent met kleine details, en slimmigheidjes die we ooit door een koptelefoon moeten horen?
Goodwin: “Ja, en dat is iets waar we ook absoluut niet willen uitkomen. Ik haat snobisme, op alle vlakken, en ik wil geen muziek maken voor muzikanten. Ik snap je punt, maar het is zeker onze intentie niet. Wat ik daarop wil zeggen is dat, zelfs al zijn de texturen bij momenten vrij complex, het gevoel toch niet moeilijk te herkennen zou mogen zijn. Dat is het doel: iemand iets doen voelen. Daar moet je geen musicoloog voor te zijn, om de plaat zo te begrijpen. Hoop ik toch.”
enola: Je verhuisde in tussentijd ook naar Düsseldorf. Heeft dat het werkproces beïnvloed?
Goodwin: “Toch wel. Vooraf was ik bang dat het op een negatieve manier zou zijn, dat dat het werk zou vertragen – maar ik denk dat zowel Fred (’t Kindt, toetsenman – mvs) en ik prettig zijn verrast door hoe goed het werkte. We zijn erg verschillende mensen, allebei heel koppig, heel gepassioneerd door wat we doen, dus we botsen vaak. Dat kan heel erg wringen als je dagenlang in een kleine studio aan je muziek zit te sleutelen, en we hebben ontdekt dat dit proces veel aangenamer was. Af en toe vloog ik naar Manchester om drie of vier dagen met hem te werken, daarna gingen we allebei naar huis, en hadden we tijd om nog eens te luisteren, en na te denken over wat we hadden gemaakt. Op zulke momenten ontdekten we al eens dat iets waar we zo wild van waren, een geweldig idee, na een maand zo melig bleek dat we er ziek van werden. En er waren ideeën van Fred waar ik niet zo gek van was, die me na weken luisteren meer en meer gingen intrigeren.”
“Nog zoiets is hoe je elkaar feedback geeft. Als je dat moet neerschrijven, ga je veel genuanceerder en bedachtzamer om met je woorden dan als je ’t uitspreekt. Dat heeft heel erg geholpen. Fred en ik zijn erg goeie vrienden, maar we maken elkaar vaak kwaad. Het gebeurt genoeg dat we allebei woest naar huis gaan. En we begrijpen wel hoe dat werkt, maar het was toch verdomd fijn om gedwongen te worden anders te communiceren: je kunt in een e-mail niet anders dan heel duidelijk zijn in je uitleg, bedachtzaam. En vaak is het zo dat je je tegen het einde van je tekst begint te realiseren dat je verkeerd bent, en dat je opnieuw gaat luisteren. We hebben daar echt veel van geleerd.”
enola: Daar moet je ook veertiger voor geworden zijn, niet? Ik denk niet dat de Arctic Monkeys rond hun tweede plaat, toen ze twintig waren, zo’n relatie hadden overleefd.
Goodwin: “Dat is zo. Je hebt tijd nodig, je moet elkaar kennen. En wij vier begrijpen elkaar ondertussen heel goed. We hebben veel geduld, hebben geleerd elkaar te accepteren op tour, maar het is vooral die afstand die ons als collega’s en vrienden dichter bij elkaar heeft gebracht. En op het vliegtuig, terug naar huis, is een fijne manier om muziek te luisteren. Als je in beweging bent bereikt muziek een diepere laag.”
enola: Nog zoiets over de voorbije jaren: je werd even ernstig ziek, wat zijn neerslag vindt op “Sharp Scratch”.
Goodwin: “Dat nummer is ongeveer het meest expliciete op de plaat. Ik heb het geluk gehad al een leven lang gezond te zijn, maar plots was dat niet meer zo. Een jaar lang heb ik last gehad van vreemde kwalen, chronische pijn, zonder dat duidelijk was waar het vandaan kwam. Ik heb toen veel onderzoeken ondergaan. Dat deed mijn hoofd geen deugd. Het was lichamelijk allemaal heel intrusief, met naalden die in me werden gestoken en zo – die ‘sharp scratch’. Daar komt de song vandaan. Echt letterlijk is het niet, maar het documenteert die periode wel. Ik ben blij dat ik me op dit moment goed voel.”
“Ik weet nog hoe ik op de terugvlucht van Manchester naar Düsseldorf zat, vol vragen over de richting die de plaat moest nemen, en naast twee jonge gasten belandde die onderweg waren naar een voetbalmatch of zo; vol leven. Zegt de ene: ‘sorry dat we zo vervelend zijn, het is gewoon dat ik nog nooit gevlogen heb. Ik ben doodnerveus.’ Waarna ik hem aanraadde wat muziek te beluisteren, en het zo eindigde dat die twee jongens – zestien of zeventien waren ze – elk met een oortje in naar een nummer luisterden. Zei de een tegen de ander: ‘doe je ogen dicht, en vertel me op het einde waar je denkt dat de zanger het over heeft’. Dat vond ik zo ontroerend, hoe gevoelig die best agressief uitziende gasten waren tegen elkaar. Dat is het, besefte ik, dat muziek moet doen; zoiets eenvoudigs. Ik kwam thuis, en schreef meteen “Sharp Scratch”. ’t Was niet meer dan een folksong, eigenlijk, tot Fred het vastpakte en het opblies tot zoiets opwindends.”
enola: Waar komt de titel Lust And Learn eigenlijk vandaan?
Goodwin: “Dat haalde ik uit Stoner van John Williams, waarin iemand tegen het hoofdpersonage zegt ‘Lust and learning, that’s really all there is, isn’t it?’. Dat vond ik een geweldige zin, die het allemaal samenvat volgens mij. Uiteindelijk verlangen we allemaal van alles van het leven, en leren doe je gewoon, moet je doen om fris te blijven. En het past bij de plaat, want veel van mijn verhalen gaan over verlangen, en veel van de ideeën achter de songs draaien rond al dan niet leren van wat er is gebeurd. ’t zijn twee dingen die mijn hele volwassen leven beheerst hebben, eigenlijk. Zowel op een goeie als een slechte manier.”
enola: “Fall” is dan weer gebaseerd op een meisje dat net niet zelfmoord pleegde omdat ze jullie muziek hoorde?
Goodwin: “Fred en Joël (Byrne-McCullough, gitarist – mvs) hadden een mooi stukje muziek gemaakt op basis van een loopje, en ik zat vast met de tekst. Niets van wat ik schreef, was goed genoeg bij hun mooie werk, en echt net op die middag dat ik er aan zat te werken, kwam die mail van een meisje dat door onze muziek van een zelfmoordpoging had afgezien. Ze was niet eens een fan, maar terwijl ze klaar stond om te springen kwam op de spotify-playlist die ze beluisterde één van onze songs voorbij. En gelukkig heeft dat haar van haar daad doen afzien. Ik heb haar verhaal niet letterlijk verwerkt, maar een zin als ‘Close your eyes, don’t watch me fall / Won’t take long, won’t hurt at all’ is daar wel uit voortgekomen. Het kwam er zo uit toen ik even later voor de microfoon zat.”
enola: Hoe ga je als band om met zulke e-mails?
Goodwin: “Dat is de vraag, ja. We hebben dit najaar een instore-tour gedaan om de plaat te promoten, en dan heb je altijd mensen die op je af komen en hun hele leven beginnen te vertellen. Heel zware verhalen zijn dat soms. Dat is overrompelend; heel emotioneel. Het idee dat wij songs hebben geschreven die mensen zo kunnen ontroeren, hen zelfs helpen, is behoorlijk overweldigend, dat kun je eigenlijk zelfs niet begrijpen. Het is een stuk van de reden om dit te doen. We zijn nooit overtuigder van wat we doen dan als we op tour zijn en luisteraars ontmoeten. It’s nice meeting people. Je kunt er zoveel van leren, je krijgt er zoveel energie van. ”
enola: Heb jij zelf zo’n band met bepaalde songs van andere artiesten, die je leven ooit een duwtje in de andere richting hebben gegeven?
Goodwin: “Hmm. Ik ben niet zo iemand die ooit op een artiest zou afstappen om dat te vertellen, zo open ben ik niet. Eigenlijk is er maar één nummer waar ik zo’n ervaring mee heb gehad, en dat is “All My Friends” van LCD Soundsystem. Toen ik aan het einde van een veertien jaar lange relatie voor het laatst wegreed van de plek waar we woonden, kwam dat op de radio, en ik kende het niet. Ik ben het gaan opzoeken, heb het op mijn koptelefoon opgezet, en ben beginnen rijden. Ik wist niet waarheen, dus ik reed maar naar Londen, met dat nummer op repeat. It blew my mind. Het was een catharsis, vatte alles wat ik op dat moment voelde: ik was boos, euforisch, alles wat in mijn hoofd gebeurde zat er in. Maar goed, ik kan me niet voorstellen dat ik dat na een concert ooit aan James Murphy zal gaan vertellen.” (lachje)
enola: Hoe is het eigenlijk om als Brit in Düsseldorf te leven?
Goodwin: “Oh, het is een cultuurshock. Het ligt om de hoek, maar op cultureel vlak is het een wereld verwijderd van Manchester. Ik moet honderd dingen ontdekken, ik probeer de taal te leren, en ik vind het geweldig. Ik hou van Duitsland, al is het wennen aan hoe de mensen er op elk moment zeggen wat ze denken. (besmuikt lachje) Dat ben ik niet gewoon. Als je iets doet dat hen niet bevalt, zullen ze je vragen daar mee op te houden. In Engeland zou dat als onbeleefd worden gezien, maar het is best efficiënt als communicatie. En verder zijn er zoveel silly things; dat je de doucheruiten moet schoonmaken na de werkzaamheden – in Engeland hebben we dat soort aftrekkertjes niet – (schatert) of je krijgt onder je voeten als je door een rood licht wandelt, bijvoorbeeld. En ik wandel of rij al eens aan de verkeerde kant van de weg, da’s nog grappig. Maar goed, ondanks alle regels is Düsseldorf best een fijne, progressieve stad; ze hebben er een open geest.”
enola: Jullie hebben als Britten zelf een rondje door Duitsland nodig gehad om door te breken. Dat geeft jullie een ander perspectief dan al die Britten die van thuis wel eventjes het continent erbij zullen nemen, denk ik.
Goodwin: “Absoluut. Van andere Britse bands hoor ik dat er cru gesteld twee markten zijn die er toe doen: het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Al de rest, ach. Frankrijk, Duitsland, België,… dat is klein grut voor hen. Wij zien dat volstrekt anders. We hebben ondertussen het geluk dat het ook in Engeland aan het lukken is, hoor. Londen is ondertussen één van de beste steden om in te spelen voor ons, Manchester is ook aardig. Maar het idee om op Groot-Brittannië te focussen, en te proberen om het in Amerika te maken interesseert me niet heel erg.”
“Ik hou er van om door het Europese vasteland te trekken. Het is belangrijk dat we dat kunnen blijven doen, want we genieten er van. Na drie uur rijden ergens compleet anders te zijn, elke avond te zien hoe mensen zich op een bepaalde plaats anders gedragen dan waar je gisteren was; fascinerend! Belgen en Nederlanders zijn bijvoorbeeld compleet verschillend, hoe dicht ze ook bij elkaar wonen. En hetzelfde gaat op voor Duitsland en Zwitserland; in dat laatste land staan ze echt heel gereserveerd te luisteren, ben je niet zeker hoe het aankomt, tot ze achteraf in een razend applaus losbarsten.”
enola: Waar reageren ze het gekste?
Goodwin: “Grappig genoeg hebben we op deze tour voor het eerst pas écht in Glasgow gespeeld, en daar zagen we hoe tijdens het concert een gast aan zijn voeten naar buiten werd gesleept. Dat was vreemd; zo’n hevige band zijn we niet!”
Ik hoorde dat jullie alweer aan het schrijven zijn. Vanaf nu zal het dus vooruit gaan?
Goodwin: “Absoluut. We zijn nooit productiever geweest dan nu, dus het zal zeker niet opnieuw drie jaar duren. De break was nuttig, maar nu amuseren we ons zo goed, dat we meer willen. Waarschijnlijk brengen we volgend jaar alweer wat nieuwe singles uit.”
The Slow Show speelt op donderdag 19 maart stripped in De Roma in Antwerpen.
