Je bent zeventien jaar, en je hebt het meest gehypete debuut van het jaar op je conto staan. Wat doe je? Je brengt een nieuwe single uit, die al het voorgaande moeiteloos overklast. Als “Everything I Wanted” één ding laat horen, dan wel dat Billie Eilish nog maar nét begonnen is.
Want ja, geef maar toe: ook u had zo uw twijfels bij een zoveelste tienericoon dat plots tot Stem Van Een Generatie werd gebombardeerd. Terecht: we zijn al vaker belogen, maar deze keer vierkant mis. We zijn nog geen jaar na de doorbraak van de Amerikaanse, maar anno 2019 kan geen muziekliefhebber om de impact van Billie Eilish heen. Debuut WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? is een sociologische dan wel culturele mijlpaal, en het ijzer is nog altijd heet genoeg om te blijven smeden: met “everything i wanted” kijkt de zangeres al weer verder.
Met zijn melancholisch toetsenriedeltje en trippelende beat is “everything i wanted” waarschijnlijk het sterkste dat Eilish en broer-kompaan Fineas tot nu toe hebben afgeleverd. Tekstueel graaft ze zoals gewoonlijk net iets dieper dan het laagje groen vernis over de hype. De tol van de roem wordt gewogen, een nachtmerrie over een zelfmoord van zich afgeschreven, maar eigenlijk is het een ode aan Fineas-de-man-die-naast-haar-staat. Het had het telefoonboek kunnen zijn. Het is de zanglijn en dat pianootje die dit nummer dragen. En die hese stem die meer en meer belooft: wacht maar.
Dit is alweer een stapje op de ladder.
Akkoord , ze heeft al straffe nummers die bijna of zelfs haar gelijke niet kent in de pop maar met everthing i wanted legt ze de lat nog hoger en overklast het waarempel al het voorgaande, straf heel straf. Ik moet een paar decennia terug gaan om iemand te vinden met de zelfde kwaliteit, inhoud en impact