Het is niet de eerste keer dat een Giant Sand-tour aangekondigd werd als zijnde de allerlaatste, maar deze keer is het echt wel zo. Dat verkondigde frontman Howe Gelb gisteren meermaals. Behalve als hij zich nogmaals bedenkt – en qua wispelturigheid is Gelb de evenknie van Neil Young — nam Giant Sand in Nosta na 35 jaar afscheid van het publiek met een waardig slotakkoord.
Als openingsact had Gelb het uit Los Angeles afkomstige duo Touchy meegebracht, bestaande uit Gelbs dochter Patsy en Christian Blund. Hoewel het t-shirt van garagerockers Dead Moon dat Blund droeg een andere stijl deed vermoeden, brachten ze een korte set die tussen synth- en dreampop laveerde en waarin op de beste momenten zelfs een vlaag Mazzy Star te herkennen viel. Howe Gelb zelf beschreef het later als ‘kinky disco’. De vintage synths waarvan het duo zich bediende, riepen soms herinneringen op aan de jaren ’80, maar alles bij elkaar genomen was dit niet alleen een set die muzikaal zo goed als geen uitstaans had met de hoofdact, maar evengoed een die wat te braaf en weinig opwindend voort kabbelde.
In de meer dan drie decennia durende carrière van Giant Sand is het altijd een komen en gaan geweest van bandleden rond de enigmatische frontman Howe Gelb. Momenteel is de uit Arizona afkomstige band weer tot een trio herleid. Naast Gelb is ook drummer van het eerste uur Tommy Larkins van de partij, bassist Thørger Lund werd op het podium vervangen door Annie Joe Dolan. Eerder dit jaar bracht de band Recounting The Ballads Of Thin Line Man uit, waarop ze de nummers van het tweede album van de band uit 1986, Ballad Of A Thin Line Man, bijna volledig opnieuw opnamen.
De reguliere set bestond volledig, en enkel, uit dat album. Dat was het afscheidscadeau dat Gelb in gedachten had. Eenmaal dat album gespeeld kunnen jullie snel weer verder met jullie leven, meldde een duidelijk goedgezinde Gelb droogweg. Het was een spraakzame Gelb in Opwijk, al was dat deels noodgedwongen aangezien het album naar eigen zeggen net wat te kort was om het optreden helemaal alleen te vullen.
Het optreden opende met de Johnny Thunders-cover “You Can’t Put Your Arms Around A Memory” dat met zijn rammelende garagerock meteen de toon zette voor het optreden. “Desperate Man” dat erop volgde klonk rauw. Alsof dit geen band was met heel wat kilometers op de teller, maar integendeel een die klaar stond om de wereld te veroveren. Gelb is nooit een groot zanger geweest en op sommige momenten klonk zijn zang wat vlak (“Reptilian”), al stoorde dat, niet in het minst door ’s mans ontwapende nonchalance, nergens.
Halverwege de set kwamen Patsy Gelb en Christian Blund van openingsact Touchy de band versterken, waarna de band zich in steeds wisselende samenstellingen wrong om de resterende nummers te brengen. Op nummers als “Who Am I” and “Graveyard” schuurde band dichter aan bij alt.country, al lag de nadruk toch vooral op de songs waar de band even loos kon gaan. Bassiste Dolan mocht “The Chill Outside” — een nummer dat geschreven en op plaat gezongen werd door Gelb’s ex-echtgenote Paula Jean Brown – voor haar rekening nemen. Slotnummers “A Hard Man To Get To Know” and “Thin Line Man” werden lang uitgesponnen jams, waar de band alle kanten op ging. Nonchalant en soms wat warrig, maar voor een strak geregisseerde show komt niemand naar Giant Sand. Amper een uur duurde de set en het is een compliment dat zo’n relatief korte set niet stoorde.
Tijdens de bisronde serveerde Giant Sand nog twee deep cuts uit hun oeuvre (“Wonder” en “Trickle Down System”) alvorens “You Can’t Put Your Arms Around A Memory” nog eens te hernemen, zij het deze keer als kwintet. Hoewel er duidelijk nog geen sleet zat op deze versie van de band, is het voor Gelb genoeg geweest. Giant Sand nam afscheid met een optreden dat barstte van de energie en de goesting. Na 35 jaar is hun verhaal voorbij en kunnen wij, de woorden van Howe Gelb zelf indachtig, weer verder met ons leven.
