Zombieland: Double Tap

In 2009 kwam daar schijnbaar uit het niets een heel gezellig keuvelende, financieel ontzettend succesvolle zombiefilm onze cinemazalen door elkaar schudden. Zombieland introduceerde daarmee Jesse Eisenberg aan de wereld als de onhandige, wijsneusnerd die aan de hand van een zorgvuldig uitgekiend notitieboekje met een aantal strikt te volgen regels, zich verrassend goed staande wist te houden in de zombie-apocalyptische Verenigde Staten van Amerika. Die rol van wijsneusnerd mocht hij een jaar later nog eens overdoen in het ontzettend succesvolle The Social Network en sindsdien is het typetje hem blijven achtervolgen. Nu, exact 10 jaar later, was het blijkbaar tijd om Eisenberg en de rest van de cast – ook Emma Stone brak pas na Zombieland in 2009 pas echt door met o.a. The Help en La La Land – opnieuw te laten opdraven tegen het leger der on-doden. Of het de moeite waard was om daar 10 jaar op te wachten? Wel…

 Zoveel jaren later is er niet noemenswaardig veel veranderd. Columbus (nog steeds Eisenberg) vertelt ons voor het gemak nog even opnieuw via voice-over wat de stand van zaken is: de zombies waden nog steeds rond op de aardkloot en de geïmproviseerde ‘familie’ die ontstond aan het eind van Zombieland – Columbus, Tallahassee (Woody Harrelson), Wichita (Emma Stone) en Little Rock (Abigail Breslin) – hebben hun intrek genomen in het Witte Huis. Ze hebben het er behoorlijk naar hun zin, tot een plotwending zich opdringt: Little Rock leert een stereotiep neergezette hippiemuzikant kennen en verlaat haar grote zus, Wichita, die er vervolgens, zwaar bewapend, achteraan gaat. Bij gebrek aan interessantere verhaallijnen volgen Columbus en Tallahassee dan ook maar.

Eén van de voornaamste problemen waar Zombieland: Double Tap mee kampt– en lees gerust verder, er volgen er nog enkele – is dat de plotwendingen wel zéér gekunsteld aanvoelen. De keuzes van de personages vloeien al te duidelijk voort uit scenario-overwegingen en de radartjes van die mechaniek blijven wel heel voelbaar draaien. Zo moeten we als kijker maar geloven dat Columbus en de rest van de ‘familie’ de afgelopen 10 jaren behoorlijk harmonieus samenleefden, maar dat nu uit het niets exact dezelfde drijfveren als 10 jaar eerder terug in het verhaal komen roeren: Tallahassee die liever als eenzame krijger verdergaat en de zussen die weigeren zich te binden aan iemand anders dan elkaar (Hallo, waarom deden ze dat de afgelopen 10 jaren dan niet?). Het trucje werkte één keer, maar om dat nu zomaar over te doen, voelt wel heel gemakkelijk aan.

Daarom verliezen de personages ook het gros van hun geloofwaardigheid. In het originele Zombieland hadden we wel al te maken  met sterk uitvergrote types, in deze Double Tap wordt veel te gemakkelijk de delicate lijn van de karikatuur overschreden. Voor elke geslaagde ‘tongue-in-cheekmop’, zoals we die kenden uit de eersteling was er ook wel een erg platvloerse miskleun die soms aan onze hoogsteigen F.C. De Kampioenen deed denken. Vooral Woody Harrelson wordt pijnlijk hard op de proef gesteld: zo zijn de woede-uitbarstingen van diens personage Tallahassee van een ontzettend tenenkrullend niveau. Ook de nieuw geïntroduceerde personages wijzen op een tekort aan respect van de scenaristen voor hun verhaal. Zoey Deutsch zet een wel heel ongeïnspireerde domme blondine neer en de keuze om Tallahassee en Columbus een ander quasi identiek duo van redneck & nerd te laten tegenkomen, is ronduit gemakzuchtig te noemen.

De fun komt helaas dus slechts af en toe voorzichtig piepen. Zo zijn de verschillende regels uit Columbus’ Zombiebijbel die te pas en te onpas op het scherm spatten, nog steeds fris (‘# 7 Limber up’ en ‘#11 Enjoy the Little Things worden weer van het stof gehaald) en de knap in scène gezette actiesequentie in het Elvis-motel viel erg te pruimen. Verder valt er in de finale op zijn minst te spreken van entertainment. Een greintje spanning was er in diezelfde finale echter niet te vinden, toch ook weer in schril contrast met de Grote Finale uit Zombieland die zich afspeelde in het themapark Pacific Playland, u weet wel, toen we nog een moer om deze personages gaven.

‘Dat het allemaal niet nodig was’ is de voornaamste conclusie die achter blijft wanneer de ‘end credits’ verschijnen. Wanneer men even later, Marvel Comicsgewijs, Bill Murray laat opdraven in een zeer matige mid-credit scène wordt dat gevoel nog eens op pijnlijke manier bevestigd.

4
Met:
Woody Harrelson, Jesse Eisenberg, Emma Stone
Regie:
Ruben Fleischer
Duur:
99
2019
Usa

verwant

Poor Things

De carrière van de uit Griekenland afkomstige regisseur Yorgos...

Triangle of Sadness

In mei greep Close van Lukas Dhont net naast...

Venom: Let There be Carnage

Terwijl Disney de toon zet met de geïntegreerde verhalende...

Kate

UFK-voorzitter Marc Bussens kroop andermaal in zijn pen als...

Cruella

De fanatieke Disney-fans zullen er niet wakker van liggen,...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

La Sirène

De oorlog tussen Irak en Iran staat geboekstaafd als...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...
Vorig artikel
Volgend artikel

1 REACTIE

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in