Met The Bootleg Series Vol. 15, het de facto dertiende deel van z’n archiefreleases, gunt Bob Dylan ons een blik op de periode tussen 1967 en 1969, waarin hij zich op Nashville richtte, zich afkeerde van het sterdom en de studio in trok met Johnny Cash. Geen gedoe met verschillende versies deze keer, want Vol. 15 komt enkel in een 3CD versie (of 3LP, zo u wenst) op de markt.
Na z’n motorongeluk in 1966 trok Bob Dylan zich terug uit de spotlights. Hij verliet New York en trok naar Woodstock, waar hij zich samen samen met The Band — toen nog The Hawks — herbronde en een hele reeks covers en nieuwe nummers opnam in de kelder van Big Pink. Die opnames kregen al eerder een eigen release in The Bootleg Series (The Basement Tapes Complete). Dit deel focust op de periode vlak daarna. Terwijl de muziekwereld zich verloor in psychedelica trok Dylan net de omgekeerde richting uit. Zijn nummers werden eenvoudiger, ademden het geluid uit van vroegere tijden. Het resulteerde in twee albums, John Wesley Harding (1967) en Nashville Skyline (1969), waarop hij zich verdiepte in de Amerikaanse muziektraditie van folk en country.
Grosso modo valt deze release uiteen in drie delen. Het eerste deel bevat alternatieve takes van de songs van beide albums. In tegenstelling tot eerdere releases in de Bootleg Series wordt hier niet de hele zwik aan studio-opnames uitgebracht, maar alleen een gecureerde selectie nummers. Vooral naar de alternatieve takes van John Wesley Harding werd uitgekeken, want deze waren nog niet in handen van bootleggers gekomen.
In tegenstelling tot de werkwijze voor eerdere albums — waar hij nummers tot op het laatste moment grondig bleef herwerken — trok Dylan deze keer met een reeks songs die bijna af waren naar Nashville. De verschillen met de gekende versies zijn eerder beperkt. De klankkleur en het tempo van de nummers variëren licht, en hier en daar is de tekst licht anders. “As I Went Out One Morning” heeft een wat trager tempo, in “I Dreamed I Saw St. Augustine” is er wat meer plaats voor de mondharmonica. Maar door de beperkte verschillen lijkt het toch vooral voer voor de doorwinterde Dylan-adepten.
Bij de outtakes van Nashville Skyline zit er wel een nieuw nummer. “Western Road” is echter geen verloren parel die alsnog opgediept wordt, maar louter een aangename bluesshuffle. Voor de andere alternatieve versies geldt ook hier dat ze relatief weinig verschillen van de nummers die we kennen. Allemaal mooi, maar ze tonen dat het een album is waarover er geen alternatief verhaal te vertellen is, zoals eerdere releases van de bootleg series wel al deden met andere platen.
Het tweede deel, dat iets meer dan de helft van de box beslaat, bestaat uit de sessies die Dylan in twee dagen in februari 1969 opnam met Johnny Cash en waarvan een enkel duet, “Girl From The North Country”, als openingsnummer op Nashville Skyline terechtkwam. Beide heren spelen elkaars nummers en een hele reeks covers. Dylan en Cash zijn echter beide atypische zangers en het grote probleem met deze sessies is dat hun zangstijl eigenlijk incompatibel is. Voor Dylan heeft het soms moeilijk om Cash te volgen. Misschien ligt het aan de ongedwongen sfeer die er heerste, maar nergens heb je de indruk dat er hier materiaal voor een officieel album uit gepuurd zou worden. Dit klinkt eerder als twee goede vrienden die wat lol willen hebben in de studio.
Toch zijn er een aantal interessante nummers terug te vinden. “Don’t Think Twice, It’s All Right/ Understand Your Man” is een geinig experiment. Johnny Cash schreef zijn eigen tekst voor het Dylannummer, en hier brengen ze beiden — tegelijk — hun eigen versie. Het meest interessant is echter “Wanted Man”, een nummer dat Dylan voor Cash schreef — en dat die laatste een week later zou opnemen in de gevangenis van San Quentin — en waarvan we hier de enige versie te horen krijgen die Dylan ooit zelf opnam. Hoewel het louter een repetitie was, is het in zijn charmante rommeligheid toch een van de best geslaagde nummers uit de sessies. Op “Matchbox” tekent Carl Perkins voor een gitaarsolo, een zeldzaamheid op een album van Dylan. Folkklassieker “Mountain Dew” is een van de best geslaagde nummers, al is dat grotendeels te danken aan Johnny Cash. Cash en Dylan mogen dan wel twee van de grootste Amerikaanse muzikanten van de twintigste eeuw zijn, deze sessies blijken vooral historische waarde te hebben door de aanwezigen in plaats van door de muziek zelf. Nergens weten ze echter de belofte in te lossen.
Deel drie van deze Bootleg Series kan wat oneerbiedig als de overschotjes omschreven worden. Nummers die er eerder bijgehaald worden omdat ze een — soms vage — band met de thematiek van de release hebben. Drie nummers die Dylan bracht in de tv-show The Johnny Cash Show, twee Cash-covers die hij opnam voor Self Portrait — een album dat al eerder zijn eigen Bootleg Serie kreeg — en vier nummers die Dylan opnam met bluegrass legende Earl Scruggs. Vooral Dylans uptempo versie van de Cash-klassieker “Folsom Prison Blues” is erg geslaagd.
Alles bij elkaar genomen is Volume 15 van Dylans Bootleg Series zeker geen essentieel deel geworden. Het zijn vooral de outtakes van John Wesley Harding die weten te bekoren. Waar de beste afleveringen uit de reeks een album konden heropwaarderen of een alternatieve geschiedenis van Dylans carrière konden schetsen is dit er vooral een geworden met een muziekhistorische waarde voor de diehardfans.
