Het beste album dat Neil Young het voorbije decennium uitbracht is ongetwijfeld Psychedelic Pill uit 2012, zijn tot nu meest recente plaat met Crazy Horse. Het nieuws dat de Canadees na zeven jaar opnieuw de studio in trok met z’n beste begeleidingsband zorgde dan eindelijk nog eens voor hoge verwachtingen. Dat Colorado het eerste album is na de pensionering van gitarist Frank “Poncho” Sampedro maakt ons nog meer benieuwd naar hoe dit “paard met een andere kleur” – zoals Young zelf Crazy Horse v3.0 beschrijft – klinkt.
Want Crazy Horse mag dan wel in die mate vereenzelvigd worden met Neil Young dat men soms de rijke, geaccidenteerde geschiedenis van de band vergeet. Een geschiedenis waarin de ritmesectie van Billy Talbot (bas) en Ralph Molina (drums) de enige constante was. Versie 1 was de oer-Crazy Horse die ontstond toen Young de door gitarist Danny Whitten opgerichte band The Rockets ontdekte en als backing band aannam. De band speelde mee op de eerste klassieker van Young (Everybody Knows This Is Nowhere), en zorgde met haar eigen titelloze album voor een onterecht vergeten parel. Danny Whitten bezweek kort daarna aan een overdosis drugs en Neil Young ging door een moeilijke periode, die resulteerde in z’n befaamde ditch trilogy.
In 1975 ging Young opnieuw aan de slag met Crazy Horse, met Frank “Poncho” Sampedro als vervanger van de betreurde Whitten. Onder impuls van de technisch veel beperktere muzikant werd het geluid van Crazy Horse rauwer en korreliger. Het is vooral door de albums met deze Crazy Horse dat Young later de eretitel “peetvader van grunge” opgespeld kreeg. Vorig jaar trok Sampedro echter de deur van Crazy Horse definitief achter zich dicht. Zijn vervanger is oude bekende Nils Lofgren die niet alleen deel uitmaakt van Bruce Springsteens E-Street Band maar ook een tijdlang van de oer-versie van Crazy Horse. Overigens is de nieuwe versie van Crazy Horse niet helemaal nieuw want het zijn deze muzikanten (plus wijlen Ben Keith) die in 1973 als Youngs begeleidingsgroep The Santa Monica Flyers meespeelden op Tonight’s The Night.
De hamvraag is natuurlijk wat de invloed van Lofgren – een technisch beter muzikant dan Sampedro – op het geluid van de band is. Wat sowieso niet veranderde is dat Young de opnames rond volle maan plande – de werktitel van het album was naar verluidt Pink Moon -, iets wat voor Crazy Horse de gewoonte is. Wel nieuw: de opnames vonden plaats in een studio hoog in de Rocky Mountains in Telluride, Colorado.
Een handvol nummers laat de stevige versie Crazy Horse horen. Hoewel de afwezigheid van Sampedro duidelijk hoorbaar is – weg is de grofkorrelige, manke gitaar – blijven het toch spontane jamsessies waarin het heerlijk toeven is. Slechts eenmaal wordt daarbij alle tijd uit het oog verloren. “She Showed Me Love” gaat over de dertien minuten, waarbij minutenlang gesoleerd wordt terwijl de titel als een mantra herhaald wordt. Maar eigenlijk zijn de kortere nummers nog beter. Op “Help Me Lose My Mind” en een ontketend “Shut It Down” razen de heren als in hun jonge jaren. Wat minder onbehouwen dan met Sampedro, maar nog altijd als een jonge bende garagerockers.
Young is al jaren begaan met het milieu. Een thematiek die ook op Colorado weer prominent aanwezig is. Hij steekt Greta Thunberg en co. een hart onder de riem (“I saw young folks fighting to save mother nature”, klinkt het). Young is woedend (“Have to shut the whole system down / Start again and build it for eternity”), want hij ziet hoe de wereld langzaam aan om zeep geholpen wordt door ”old, white men”.
Maar tegelijk is Colorado een album met een rustige, contemplatieve kant. Op “Olden Days” haalt Young herinnering op aan overleden vrienden, “Eternity” – dat met z’n mankend pianospel herinneringen oproept aan Sleeps With Angels – is een liefdesverklaring aan Daryl Hannah, met wie hij vorig jaar trouwde. Ook heel erg goed: “Milky Way”, een gamme liefdesliedje, maar het is alweer een tijd geleden dat Young die zo mooi bracht.
Eenmaal wordt de bal echter duchtig misgeslagen. “Rainbow Of Colors” is een nummer met een boodschap. Eentje voor wederzijds respect en het aanvaarden van ieder persoon in diens eigenheid. Alleen is de tekst zo stompzinnig simplistisch, dat enig spontaan tenenkrullen onvermijdelijk is. Muzikaal is het nummer nauwelijks beter, want het lijkt een flauwe aftreksel te zijn van “Mother Earth”, verreweg het minste nummer op Ragged Glory.
De derde versie van Crazy Horse klinkt nog altijd als Crazy Horse en dat is goed nieuws. Want hoe je het draait of keert, als er een band is die het beste uit Young kan halen zijn zij het wel. Colorado is dan ook de beste plaat van Neil Young sinds Psychedelic Pill.
