Zes jaar heeft het geduurd voor Chromatics nog eens iets van zich liet horen. Aan de idolatrie in Trix te horen was de liefde nog niet bekoeld, maar de magie bleek uitgewerkt. Johnny Jewel en band beukten de sfeervolle nummers van weleer de vernieling in.
Gekke Johnny Jewel. Jaren hield hij ons aan het lijntje met die opvolger van Kill For Love, de plaat die Chromatics van de ene dag op de ander zo populair maakte. Die zou Dear Tommy heten, werd geteased. Een single of twee werd gelost. En toen ging de band op Double Exposure-tour; een combinatie van de beelden die de frontman had geschoten met de onderkoelde elektronica die we zo goed kenden.
Een kleine maand geleden was er plots op alle streaming platformen Closer To Grey, een nogal verrassende en plotse nieuwe van Chromatics. Geen spoor van die vorige singles: die moeten nog ergens rondhangen waar ook Dear Tommy uitspookt. Maar wat vreemder is: de groep blijft hardnekkig het bestaan ervan ontkennen. De Double Exposure-tour gaat verder waarmee hij bezig was, alsof die hele release niet heeft plaatsgevonden.
Dat is raar. En we bedoelen: heel raar. Maar we kunnen niet anders dan net als de groep doen alsof die plaat er niet is gekomen. We nemen de draad dus op waar Chromatics hem ergens in 2013 liet liggen, en dan blijkt dat dingen die op de Pukkelpopweide blijven liggen als de tenten zijn afgebroken al eens gaan verbleken.
Wat toen baadde in atmosfeer, verzuipt vandaag in banaliteit. Ja, ook toen Chromatics nog een half enigma was, klonken de beats live steviger dan doorheen het droomwaas vanop plaat. Vandaag ketsen ze tegen de bunkermuren van Trix alsof ze die Jerichogewijs aan gort willen slaan, valt alle magie – for want of a better word – van toen dood. Chromatics was vanavond niet eens gewoontjes, maar flauw. En misschien zelfs een beetje plat.
Want wat moet je denken van die eeuwig herhaalde beelden van roodgelakte nagels, de op het scherm uitvergrote platinablonde pony van zangeres Ruth Radelet? De Double Exposure-tour wil de muziek van Chromatics verbinden met de beelden die Johnny Jewel heeft geschoten en dat alles wordt – naar verluidt – live gemixt, maar het voelt een beetje alsof het meesterbrein achter de band een ietwat zieke fascinatie heeft met de zangeres – zijn jeugdvriendin – en vooral een verwrongen vrouwbeeld.
Als iemand daar tegen rebelleert, dan wel Ruth Radelet zelf. Nog voor superhit “Kill For Love” als derde nummer wordt gelost, heeft ze al meer gezegd dan op de vorige twee Belgische concerten samen; de gitaar die ze regelmatig omgordt is een statement dat spelt “Ik ben en kan meer”. Weg zijn de dagen dat ze de mysterieuze femme fatale speelde die afstandelijkheid hoog in het vaandel voerde. Vandaag houdt ze dat exact één nummer vol. Heel even lijkt het met “Lady” alsof Chromatics business as usual zal brengen. Niet dus.
Chromatics anno 2019 is een synthpopbandje geworden als alle andere. De beats kletsen, de zang is lijzig maar direct en er moet vooral meegeklapt worden. Wat zeggen we? “I Want Your Love” wordt door een handjesdol publiek de vernieling in geklapt. En zo landt eigenlijk elk nummer net naast het veld. Enkel “Cherry” slaagt er nog even in de sfeer van een mooie rêverie te grijpen. We zijn dan al net voor de bisnummers; het is laat voor herstel.
En toch gaan we niet klagen over wat daar gebeurde. De Springsteencover “I’m On Fire” die Radelet daar solo brengt laat alleen maar zien dat de zangeres in de tussenliggende jaren de rol van lege handpop heeft afgeschud. Nu pas, na al die jaren, lijkt ze echt integraal deel van de band. Dat haar overgrootvader uit Antwerpen afkomstig is, vertelt ze, en Jewel pikt in: “Als hij de zeven zeeën niet had bevaren in 1905, dan had ik nu misschien geen band.”
Nog een cover sluit af. Kate Bush’ “Running Up That Hill (A Deal With God)” is ondertussen plat gecovered en ook Chromatics kan het origineel niet doen vergeten. En toch is het bij het beste dat we vanavond hoorden; eindelijk een song die naam waardig, in een omgeving die alles wat minder is genadeloos de nek omwringt.
Neen, het lag dus niet alleen aan Chromatics, maar het lag ook aan Chromatics. Op geen enkel moment wist de groep de sfeer te recreëren die haar zes jaar geleden zo uniek maakte. Hoe beaat het applaus van uit de zaal ook klonk, dat was meer voor wat de band vroeger bracht dan wat het in Trix presteerde.
