Het fel gehypete Hustlers is – zoals de film zelf aangeeft – ‘geïnspireerd’ door waargebeurde feiten, zij het dan toch de neerslag van die feiten in een artikel uit 2015 van ene Jessica Pressler, die zichzelf nu trouwens als personage ziet opduiken. Daarin beschrijft de journaliste een ophefmakende zaak rond een aantal stripteaseuses die hun klanten drogeerden om zo enorme sommen geld van de kredietkaarten te kunnen halen. Achter de camera van de filmversie staat de kleurloze cineaste Lorene Scafaria, vóór de camera het verzamelde talent van onder andere Jennifer Lopez, Constance Wu en Cardi B. ‘Female Empowerment’? Misschien, maar dan toch Female Empowerment verpakt op de meest brave en blitse manier en ontdaan van alle mogelijke weerhaakjes.
Hustlers is in ieder geval een film die niet meteen in de smaak zou vallen bij de eerste harde feministische golf van de jaren zeventig. Het omkeren van de ‘male gaze’, de possessieve mannelijke blik van de cinema en die als feminien wapen inzetten, zou wellicht kunnen rekenen op meer bijval van cineastes zoals Bette Gordon of Lizzie Borden, die die strategie toepasten aan het begin van de jaren tachtig, toen de onafhankelijke New Yorkse filmscene uitstekende door vrouwen geregisseerde titels als Working Girls en Variety afleverde. Hustlers past evenwel in geen enkel plaatje: hoe hard het scenario ook probeert om een soort ‘vrouwelijk perspectief’ te brengen, in wezen is dat helemaal niet de kern van de film, die kort samen te vatten valt als ‘bankiers zijn schurken en het is helemaal niet erg dat wie minder heeft ook probeert een graantje mee te pikken – op welke manier dan ook. Ondanks alle opsmuk is dit dan ook vooral een parabel over armoede en rijkdom, eerder dan een feministisch traktaat.
De rijkdom in de film wordt gesymboliseerd door de hippe ‘Wall Street Boys’ die de nachtclub frequenteren waar La Lopez en haar collega’s als karakterdanseressen aan de kost komen. Achter de schermen is het leven van de dames weinig glamoureus en blijft er van hun verdiensten weinig over. Wanneer de economische recessie toeslaat en veel klanten wegblijven, zetten een aantal vriendinnen een gewaagd plan op dat extra centen in het laatje moet brengen. Eenmaal een klant heeft toegehapt, wordt een cocktail van drugs in zijn drank gedaan, waarna de dames vrij spel hebben met de kredietkaart van het nietsvermoedende slachtoffer, zolang er maar een handtekening onder de rekening komt te staan. De gedupeerde heren lopen naderhand liever niet het risico dat het gebeuren hun carrière of privéleven zou schaden, waardoor de dames verbazend lang kunnen doorgaan met hun opzet, tot slordigheid en inhaligheid hen uiteindelijk de das omdoen.
Deze hele oplichterssage wordt door Lorene Scafaria opgezet als een soort variant op de epische misdaadportretten van Martin Scorsese. Hustlers opent met een lang ononderbroken Steadicam-shot dat de strippers volgt vanuit de kleedkamer tot op het podium en net als in Casino worden de details van het plan en de beschrijving van het specifieke wereldje waarin alles speelt via voice-over uit de doeken gedaan. Scafaria is echter geen Scorsese en de virtuoze vormgeving van de grote voorbeelden waaraan Hustlers zich spiegelt, wordt hier gereduceerd tot een eindeloze reeks ‘montages’ die – opgesmukt met bijzonder zwakke slow-motion – zowat de helft van de film beslaan en die emblematisch zijn voor de inhoudelijke en vormelijke bloedarmoede waarmee de film voortdurend kampt.
Wat overblijft is glad, hip en derivatief – en getaxeerd op die merites zijn er oneindig veel slechtere keuzes te maken in uw plaatselijke multiplex. Verwacht evenwel niet om hier ook maar iets aan te treffen van de zogenaamde bijzondere invalshoeken waarmee Hustlers zich wil onderscheiden van gelijkaardig vertier.
