Dustbug, Empusae en Monnik brengen elk een nieuwe single met clip uit. De triple bill haakt vast aan een nieuw project van Gents label Consouling Sounds.
Er borrelt iets bij Consouling Sounds. Het Gentse label, bekend van hevig op het gemoed inwerkende post, doom en ambient, kondigt een in residence-project aan. Dit jaar worden dustbug, Empusae en Monnik uitgenodigd om nauw met elkaar en het label samen te werken.
Vandaag verschijnen drie singles van de artiesten, met bijbehorende clip.
Monnik :: Polderbloed
Een rudimentaire productie met een sfeerschepping op wereldniveau. “Polderbloed” laat niet onberoerd.
Afgaande op warmmaker “Polderbloed” krijgen we met Bitteroogst, de volgende plaat van Monnik, een interessant amalgaam van pikzwarte invloeden. Op de single hoor je geestesverwanten Syndrome, Jozef van Wissem en A -Sun Amissa, maar ook traag evoluerende songstructuur die doet denken aan deze meesterlijke Gil Scott-Heron remix van niemand anders dan Chris Cunningham.
De song is dik acht minuten lang en bestaat uit drie delen. De openingsverzen en het bombastische einde zijn aan elkaar gelinkt door één zinsnede die talloze keren herhaald wordt: “Door / Doodt mijn bloed”. De solo-artiest laat zijn gitaar slechts sporadisch weerklinken en stoelt deze track als vanouds op een flinke batterij loops. Slechte of saaie loopmuziek is er te over. Daarom is het Monniks verdienste als de verschillende sporen steeds meer vermengd klinken naarmate het nummer vordert. Zelfs al duurt dat even.
Monnik poogt in elk geval om gelaagd te klinken, maar tegelijk doet hij in de studio niets wat hij live nooit kan waarmaken. De relatief simpele productie is dus ook functioneel: deze muziek in het echt kunnen recreëren en hetzelfde effect bij een publiek kunnen bereiken. In die zin kan het laatste stuk van “Polderbloed” niet helemaal overtuigen. Tenzij we het in het écht ook op een orgel zouden horen, that is. (mph)
Bitteroogst verschijnt op 11 oktober bij Consouling Sounds.
dustbug :: moon and spheres thus
Dustbug is het pseudoniem van Karel Thant, een Gentenaar wiens naam doet denken aan dikke soep en stofjassen met gaten in de zakken. En nu ook aan vreemdsoortige soundscapes.
“Moon and spheres thus”, de ruim twintig minuten uitlopende single van aangekondigde plaat Unfield & Stray, is traag en onontkomelijk, zoals continentvorming traag en onontkomelijk is. De drumcomputer klinkt als verzakkend zand, aan de snaren plukt iemand die niet goed gezind is. Minutenlang knappen bubbels open over het songoppervlak en snijdt een synth door de lucht.
Tot het nummer een doorstart neemt. We spreken voor de goede orde over minuut 16, en geduld is een deugd, want hier wordt de melodie, die al die tijd embryonaal aan het wezen was, matuur. De gitaarhals gaat verticaal staan en het haar op je armen maakt een soortgelijke opwaartse beweging. Voor de rest verandert er niet veel en heel veel. Alsof alles een paar stappen dichterbij is gekomen en nu merkbaar ademt en snuift en je gezien heeft. Akelig goed.
Correctie: dustbug is het pseudoniem van Karel Thant, een Gentenaar wiens naam we gaan onthouden. (pvw)
Unfield & Stray verschijnt op 11 oktober bij Consouling Sounds.
Empusae :: Iso
Het is al lang geen vraag meer of de Apocalyps er zit aan te komen. Het is alleen de vraag wannéér. We willen niet de doemprofeet uithangen, maar als Empusae genadeloos mag zijn in zijn pikzwarte observaties, dan wij ook.
Empusae, de artiestennaam van Nicolas Van Meirhaeghe aka Sal-Ocin, neemt net als de twee bovenstaande artiesten zijn tijd om een intrigerend verhaal te vertellen. De eerste helft van “Iso” biedt onderhuids pulserende drone, met enkel een schimmige stemsample als afleiding van de abstracte geluidsgolven. Tot in het midden van het nummer hevige, repetitieve percussie het van de ruis overneemt. Na de fall-out, de ijzeren resten van wat ooit menselijk was. Hier wordt “Iso” pas echt een huivertrip. Arabisch aandoende ritmes, maar dan in een industrieel wasteland, bepalen de cadans. Het doet in de verte wat denken aan wat Oiseaux-Tempête in Frankrijk doet, maar dan met minder houvast en met nog een extra pot zwarte verf over.
Door de bezwerende muziek zou je het visuele aspect van “Iso” haast vergeten. De clip bij het nummer, van de hand van Christel Morvan alias Nesisart, is nochtans evenzeer van hoog niveau. Voor één keer gaan de drones niet vergezeld van zwart-witte natuurbeelden. Wel van een negentiende-eeuwsachtig, doodstil portret van een vrouw, dat langzaam uiteen getrokken wordt. Francis Bacons schreeuwende paus, maar dan veel onrustwekkender.
Kom mee en huiver, kunnen wij enkel aanraden. (ml)
“Iso” is te vinden op Iter In Tenebris, uit op 11 oktober op Consouling Sounds.
