Jakob Bro Trio

Minder is helemaal niet meer, en al te vaak een excuus voor flets geluidsbehang, maar kleine dingetjes omvormen tot gebaren die steeds nieuwe kleuren en dieptes verraden, dàt is wel een kunst. En ze wordt tot in de puntjes beheerst door Jakob Bro, Thomas Morgan en Joey Baron, impressionisten die een zo goed als perfecte soundtrack schilderden bij wat er zich buiten de hoge ramen van Vrijstaat O. afspeelde.

Jacob Bro Trio-3770
Jakob Bro Trio @ Vrijstaat O 2019 (Geert Vandepoele)

Het was veel te warm, te zwoel voor de vroege herfst, en daar zou een prijs voor betaald worden. Terwijl landinwaarts voor een laatste keer de BBQ-sets uit het berghok gesleurd werden, kreeg de lucht boven de Oostendse kust steeds meer Turner-allure en het zou ook niet lang duren of de sloom slenterende passanten werden vervangen door gehaaste doorstappers die, de regenkapjes omhoog trekkend en paraplu’s driftig rondzwaaiend, de kortste weg naar overdekt terras of auto zochten. Op het podium van KAAP ontstond intussen een opvallend, maar gepast contrast. Stormachtig kan je de muziek van dit trio bezwaarlijk noemen, maar ze is er wel een van een gaaf oppervlak dat een soms verrassende dieperliggende rijkheid herbergt, en een vermogen om die kleine dingetjes – een kindermelodietje, een geloopt prulletje, een slome tik die eindeloos herhaald wordt – een zachtjes ontvouwende grandeur te geven, immens rijk in kleur en detail.

Bro stond er naar goede gewoonte bij op kousenvoeten, want enkel zo slaagt hij erin om de effecten te bedienen met de tenen. Hier geen verkwanselde energie, maar een zachtaardige focus en controle die getuigt van een buitengewone instrumentbeheersing. ’s Mans laagjeswerking ging vanaf “Red Hook” al bepalend zijn voor het concert, of zo leek het toch, want snel werd duidelijk dat er een muzikale driehoeksverhouding bestond die even democratisch als gelijk geïnspireerd klonk, met Morgan die subtiel én daadkrachtig meespeelde, de bas op gelijke hoogte stuwde met de gezapig uitwaaierende gitaar, terwijl Baron z’n gekantelde snaredrum liefdevol aftastte en een zee van ruimte liet tussen het cimbalengetik. En hij lachte.

Het trio slaagt er ook steeds in om uit te pakken met zoete melodieën die nooit kleverig werden. Vaag, heel vaag, voel je soms de emotionele schmaltz van de Americana, die hier vorm krijgt in de meer afstandelijke sound van het hoge Noorden. Bro is intussen een meester van de klankkleur, kneep een waaier aan tinten uit die roze Telecaster die de bonte bomenweelde van de herfst al leek aan te kondigen. Baron was intussen in de weer met chopsticks en brushes, en zorgde er met de blote handen voor dat het ook binnen even regende. Onregelmatig gedruppel op de vellen en cimbalen. Bro creëerde de huilende wind. Morgan de zachtjes meekloppende tochtdeur. En Baron maar lachen.

Jacob Bro Trio-3773
Jakob Bro Trio @ Vrijstaat O 2019 (Geert Vandepoele)

Mooi ook, hoe ze ruim hun tijd namen om composities onder handen te nemen – zowat de volledige Bay Of Rainbows passeerde, naast nog wat oudere stukken – zonder dat het ook maar een seconde ging vervelen. Daarvoor was het samenspel te empathisch, maar soms ook steunend op fraaie contrasten, waarbij er een koppige stuwing uitging van het baswerk, terwijl gitaar op de tast zweef, zachtjes en zoekend, en de drums een intensiteit ontwikkelden op fluisterniveau, om de trance nu en dan overhoop te gooien met een plotse roffel of mini-bominslag

Het meest indrukwekkend was echter hoe het trio zoals eerder gezegd aan de slag ging met een simpel motiefje als rode draad, bijna lullig in z’n eenvoud, maar daar dan wel een exploratie van een kwartier of meer rond bouwde, alsof ze een vreemd object voor het licht hielden dat naargelang de wenteling of lichtinval nieuwe geheimen prijsgaf. Bro’s gitaar leek soms drie talen door elkaar te spreken, en herinnerde daarbij heel even aan Gary Lucas’ capriolen toen die de Chinese pop binnenstebuiten keerde, maar was vooral ook een scheidsrechter die altijd de rust weer binnenbracht. Morgan was een partner die imponeerde met schijnbare eenvoud, vaak als tweede lead instrument. Zonder een greintje agressie of geldingsdrang toch mee bepalend voor de koers. Vooraf was er de vraag of de drie het prachtige concert van de recentste editie van Jazz Brugge (2018) zouden kunnen evenaren. Het antwoord viel af te lezen op het gezicht van Joey Baron. Hij grijnsde.

ECM Records
Beeld:
Geert Vandepoele

aanraders

verwant

Joey Baron & Robyn Schulkowsky

26 september 2019Sint-Baafsabdij (De Bijloke)

Helemaal in de kop van zijn nieuwe seizoen legde...

Jakob Bro Trio

22 september 2019Vrijstaat O, Oostende

Gent Jazz 2019

3 juli 2019 Je moet het maar durven: het kruim...

Todd Neufeld :: Mu’U

Toch opvallend, hoe het er in de wereld van...

Rema Hasumi :: Utazata

De Japanse pianiste Rema Hasumi (°1983) is vanuit Brooklyn,...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in