‘No one is getting older and nothing ever changes’, zingt Torquil Campbell in “Fluorescent Light”, en hij voegt er grijnzend aan toe: “right?” Want dat was de afspraak woensdag in Trix. We zijn ergens in de twintig, zoeken onze weg in het leven, en de soundtrack daarbij is Set Yourself On Fire van Stars. Vijftien jaar na de release bleek de groep vitaler dan de plaat.
‘Hebben wij hier vijftien jaar geleden gestaan? Ik weet het zelf niet meer!’ ginnegapt Campbell wanneer hij het kleine barpodium van Trix betreedt. Zaal en band hadden op de grotere club net ernaast gehoopt, maar dat bleek te hoog gegrepen. Slechts een honderdtal man vond de babysit die nodig was om één avond lang opnieuw peak indie te herbeleven, en dus moest het op de kleinste schaal mogelijk. En misschien paste dat ook wel, zo’n klein podium. Dicht op elkaar gepakt stralen Campbell en co-frontvrouw Amy Millan dat typische indiegevoel uit; DIY tot in hun kleinste teennagel, maar altijd dromend van groter en beter; passie en ambitie in een innige tango verstrengeld.
Zo was het , vijftien jaar geleden, toen Stars voor zijn derde plaat nog eens alles uit de kast haalde. “When there’s nothing left to burn, you have to set yourself on fire”, samplede Cambell zijn vader aan het begin, en dat was de vinger op de wonde. De band bestond uit prille dertigers die al jaren aanklampten, maar nooit helemaal raakten waar ze wilden. Op hun nieuwste plaat gooiden ze alles op de brandstapel: relaties, jeugdherinneringen, passie en vuur. En plots sloeg de vonk over: in het spoor van stadsgenoten en muziekbroeders – Millan doet al eens een toer mee als Feist niet kan – Broken Social Scene, vonden de Canadezen plots het publiek dat hen tot dan was ontzegd.
Reden voor een retrospectief feestje? Dat vindt men in de Trix Bar dus, zowel voor als op het podium. “Your Ex-Lover Is Dead” is de opener die voorzichtig de teen in het water steekt. “God that was strange to see you again” croont Campbell – acteur tot in het diepst van zijn gedachten – dramatisch, en dat is precies waarom het zal gaan: nostalgie. Of zoals het refrein van hitje “Reunion” gaat: “All I want is one more chance to be young and wild and free”. Vanavond klinkt het zoveel accurater en gemeender dan toen.
Het verschil met de plaat is groot. Waar Set Yourself On Fire aan een mild tempo voortsjokt, raast de groep hier doorheen potige versies van de nummers. De titelsong pocht opzichtig met de spieren, knipoogt heel hard naar dat Broken Social Scene, en gaat naadloos over in een al even krachtig “Ageless Beauty”. Het is decente indierock, maar weinig opzienbarend. Beter zijn “The Big Fight” en “Celebration Guns”, het soort duoballads dat de groep op opvolger In Our Bedroom After The War nog veel beter ging doen.
“De plaat blijf hangen! Leg die joint neer en doe er iets aan. Dit is kant twee”, gaat het, en daar is het rustige “One More Night”. En dan beseft Campbell: “dit is onze eerste keer in Antwerpen. Fijn om op nieuwe plekken te spelen”. Een goeie acteur lult zich overal uit, en hey, insgelijks, Torquil. Dat die tweede helft van Set Yourself On Fire wat slabakt? Dat helpt niet. Zelfs een bizar een-tweetje tussen beide zangers over wie nu wie neukt en wat en hoe, kan “Sleep Tonight” niet redden.
Heeft Set Yourself On Fire de tand des tijds doorstaan? Je krijgt het gevoel van niet en dat — op die schaarse uitbarstingen na — Stars de plaat zelf ook achter zich heeft gelaten. Dat voel je ook aan een uitbundige en langgerekte bisronde waarin vooral uit recenter werk wordt geput. “Take Me To The Riot” gaat het en zo klinkt het plots ook; als een uitbundig feest dat veel te lang werd uitgesteld. “Real Thing” introduceert een discogeluid dat de toon verder zal bepalen, ook in het nieuwe “Ship To Shore” en “Hold On When You Get Love And Let Go”. Het voelt alsof de band zich met meer gusto op dit werk gooit. Campbell nog net iets meer overacterend dan daarnet, Millan met een meewarige frons van “wat heb je me nou” ernaast.
Vandaag raakte bekend dat Trix besloten heeft zijn concerten rond half elf af te ronden, zodat iedereen nog het openbaar vervoer richting huis haalt. Dat is bij deze al op Dag Eén mislukt. Stars heeft er zoveel zin in, dat het gretig twintig minuten over tijd gaat. “No One Is Lost”, gaat het uiteindelijk als finale afsluiter en dat is een stampende danstrack die helemaal laat voelen dat Stars een grote vergissing heeft gemaakt door de blik zo nadrukkelijk achteruit te wenden. Nu pas wordt het feest, nu pas is de band zelf wakker. “Put your hands up if you know you’re gonna lose”, gaat de mantra, en de handen gaan, de zin in het weekend groeit zienderogen. Het is nog maar woensdagavond.
Volwassen worden is hard.
