Heeft overbodige vragen stellen aan het begin van een rammelende recensie zin? Welaan dan. Deur. Huis. Pixies.
Pixies. Veel meer dan dat ravissant woordje heeft een naar melodieus ontregelde gitaren en meerstemmige popmuziek hunkerende muziekliefhebber doorgaans niet nodig. Toen ons het nieuws schoorvoetend bereikte dat er nieuw werk op de plank zou belanden van Boston’s finest haalden we echter ietwat ostentatief de schouders op.
De vorige comebackplaten Indie Cindy (2014) en Head Carrier (2016) werden namelijk behoorlijk pislauw ontvangen. Ditmaal hebben we echter al een paar weken een ambitieuze knipperlichtrelatie met Beneath The Eyrie, het zevende album van Black Francis en co. We begrijpen Al Pacino dan ook iets beter wanneer hij in dat derde deel van The Godfather ‘Just when I thought I was out / They pull me back in’ uit zijn mouw schudt. Om maar te zeggen: er ligt genoeg lekkers in de ‘cool plate’ en er staan genoeg sterkhoudende dranken aan het zwembad om toch even op dit alternatief tuinfeestje te blijven plakken.
Notoire laatkomers hebben dan wel al het beste gemist. Het openingstrio van Beneath The Eyrie knettert namelijk als een vertrouwd haardvuur, waar Marlon Brando wel weg mee zou weten. Opener “In The Arms Of Mrs. Mark Of Cain” vinkt – om alle misverstanden uit de wereld te helpen – alvast alle hokjes af op de Pixies-checklist. David Lovering trekt de boel op gang met wat nonchalant getik en houdt vervolgens het ritme zo strak dat Koning Filip al informeerde om het te mogen lenen voor het volgende defilé van de Belgische cadetten. Joey Santiago grabbelt ondertussen uit de uitpuilende backcatalogus een vertrouwde gitaarsnok of vijf, terwijl Black Francis een vrouwelijk woordspelletje speelt met wat Bijbelse elementen. Same old same old dus. Of nog: vintage Pixies. Zwart Franske geeft het trouwens zelf toe: ‘Yes, It’s always the same / But it feels so damn good / So I know I’ll be staying.’
Mocht StuBru zich nog bekommeren om muziekliefhebbers, dan bivakkeerde de fonkelende single “On Graveyard Hill” wekenlang in De Afrekening. Maar wat zouden wij ons toch druk maken om een groepje hyperactieve marketinglui met een voorliefde voor middelmatigheid? We glimlachen – het komt voor in de beste families – liever bij het nonchalante kuchje van Charles Michael Kittridge Thompson IV aan het begin van een song over heksenuren, kerkhoven en gevaarlijke bloemenmeisjes. Zij heeft ogen als ufo’s, het haar is pikzwart en bij elke nieuwe strofe wordt de betovering sterker. Geen ontkomen aan dus, dat wordt sterven in een poel van distortion.
Met “Catfish Kate” trapt dit Amerikaanse viertal de hattrick al in het openingskwartier in de touwen. Een typisch baslijntje, vinnig meanderende gitaren en een geschift verhaaltje over een zwerver, die niets liever deed dan jagen op meervallen om er vervolgens een robbertje mee te worstelen. Uiteindelijk blijkt ook hier weer het meisje belangrijker dan de vis. Charles vertelde het verhaal over deze duivelvissen – dat klinkt al beter – wel eens aan zijn kinderen voor het slapengaan en wij overwegen hetzelfde.
Dat het wat scherper en snerpender kan? Dat er wel eens iets als een luid geroepen “TAME!” tussen mag? Kan best. Maar na een opwindend triootje kan het blijkbaar altijd wat frivoler. De bar wenkt en iemand heeft de castagnetten gevonden. “This Is My Fate” is dan ook simpelweg pretentieloze tussendoorlol. Met “Silver Bullet” en “Long Rider” voegen de Pixies nog twee spaghettiwesterns toe aan hun omvangrijke oeuvre. Dat Tarantino hen nog nooit een soundtrack liet schrijven; we begrijpen wel meer zaken niet. Het stof waait op, ’the shade is drawn’ en uit de Red Dead Redemption-saloon weerklinken hijgende, vertrouwde achtergrondstemmen. We zouden zweren dat Kim Deal er wat shotjes staat te hijsen met Ennio Morricone, maar het blijkt toch gewoon huidige bassiste Paz Lenchantin te zijn.
Voor surfmuziek – de invloed van de betreurde Dick Dale en de Beach Boys op de Pixies is geen schokkend wereldnieuws voor ingewijden – zit u dan weer goed met “Los Surfers Muertos”, een rigoureus relaas over de dood van een vriendin van Paz, door onze Blackie vakkundig gemixt met enkele knikjes naar de legendarische surfgolf Killer Dana. Puike, lome surfsong.
Verzwakken naar het einde doet Beneath The Eyrie niet of nauwelijks. “Bird Of Prey” en afsluiter “Death Horizon” zijn nog doordeweekse huppelsongs; de akoestische gitaar mag wat prominenter en er mag al eens berustend gelachen en gedronken (‘This drink is tranquilizing / Just look at us two / Asleep at the beach at Waikiki’). Maar op weg naar de uitgang – de party is bijna over – kijken we toch nog even aangenaam verrast op en verslikken ons net niet in onze salty Margarita. “St. Nazaire” is een mokerslagje. Losjes gebaseerd op een geallieerde aanval op een duikboot van de Nazi’s, evolueerde de song in de handen van Charles Thompson naar een lichtjes mythologischere benadering van het onderwerp. Van gezonken onderzeeërs naar cunnilingus met een mythisch wezen; het bleek maar een kleine stap.
Met net geen vijf minuten het langste nummer op Beneath The Eyrie is “Daniel Boone” tenslotte een intrigerende, lugubere slow over reïncarnatie en herten die plots in het midden van een weg opduiken. David Lynch had er een bizarre kortfilm over kunnen maken, de Pixies houden er een dromerige topsong aan over, die zo Radiohead-achtig eindigt dat wij ons nog maar net kunnen bedwingen om niet “Fitter. Happier. More Productive” te mompelen.
De productie, net als bij Head Carrier in handen van Tom Dalgety, is bij momenten nog steeds wat aan de gladde, gepolijste kant. Dertig jaar later haalt veilige zekerheid het al eens vaker van jeugdig enthousiasme. We kunnen ons daar wel iets bij voorstellen. Come On Pilgrim, Surfer Rosa en Doolittle zijn trouwens nog altijd legaal verkrijgbaar, mocht u wat meer willen brullen.
Op het eind van de jaren tachtig bleek een Surfer Rosa-cassette, een paar blikjes bier en enkele strandstoelen ruim voldoende voor een geslaagd tuinfeestje. Er is tegenwoordig blijkbaar meer nodig dan dat, maar met deze Beneath The Eyrie op het boodschappenlijstje zet u alvast een stap in de goede richting.
