Ziedende gitaren. Geschreeuwde zang. Een scherp observatietalent dat met een scalpel het lijk van deze maatschappij ontleedt. Als The Murder Capital nog een beetje meer van nu was, was het alweer voorbij. Dat is het niet. Dit Ierse vijftal komt net kijken, en heeft dus nog een hele toekomst voor zich. De band laat het zich quasi-gibberend welgevallen. ‘Heel die financiële crisis? Meer geklaag op de radio; dat leverde het op.’
We schrijven Werchter 2019, en The Murder Capital staat op het punt om The Slope op een klein hoopje te spelen. In de interviewruimte van het festival schuiven Damien Tuit (gitaar),
Cathal Roper (gitaar), Diarmuid Brennan (drums) aan, terwijl frontman James McGovern de grote pers te woord mag staan. Terwijl we onze vragen over de teksten verfrommelen, keren we even terug naar het begin van het jaar, toen de groep zichzelf op Eurosonic in Groningen kwam voorstellen.
enola: Ondanks de hype die jullie toen al vooraf ging, zouden jullie pas twee dagen voordien jullie je eerste single, “Feeling Fades”, lossen. Een strategisch spelletje kaarten-tegen-de-borst-houden?
Tuit: “Voelde dat echt zo?”
Roper: “Zo was het niet hoor. We hadden “Feeling Fades” ook maar pas in december geschreven. Een groot deel van het album is zelfs maar na januari opgenomen, dus het is allemaal nogal vers. We liepen echt achter de feiten, achter de buzz rond ons, aan.”
enola: Dat was schrijven onder druk dus?
Roper: “Dat viel wel mee, want er was niet veel anders te doen. Nu is het veel lastiger, nu ons debuut er ligt hangt de vraag ‘en wat nu?’ nogal in de lucht hangt.”
Tuit: “Ach, dat is dan maar een les voor de toekomst. Vanaf nu zal er immers altijd druk zijn. We zullen moeten leren om die los te laten, en – fuck it – gewoon wat songs te schrijven; als ze goed zijn komen ze op een plaat, en als ze sucken, brengen we ze niet uit.”
Brennan: “Gabriel en ik zijn pas in juni en juli van vorig jaar bij de band zijn gekomen, en dat voelde ook alsof we toen een nieuwe band zijn geworden, alsof we opnieuw van nul moesten beginnen. Het was pas toen dat alles echt op zijn plek viel, dus het voelde ook alsof we toen allemaal nieuwe nummers moesten schrijven. Vandaar dat alles nog zo vers is.”
enola: Hoe is het eigenlijk begonnen?
Tuit: “James en ik kennen elkaar van op de universiteit, en begonnen samen te spelen. Toen gingen we op zoek naar een tweede gitarist. Eerst was het vooral zo dat ik en Damien hem begeleidden op zijn songs. Tot we ontdekten dat we eigenlijk allemaal best gelijk meeschreven aan de muziek. Toen leek het ons beter om er een groepsnaam op te plakken.”
enola: Dat werd The Murder Capital, een naam met een programma.
Tuit: “Tja, ’t slaat inderdaad op het hoge aantal zelfmoorden in Dublin, maar het klinkt ook gewoon goed hé. En het is vandaag gewoon bijna onmogelijk om nog een goeie bandnaam te vinden. Alles is ingenomen.”
Brennan: “Het klopt wel dat we een band zijn die opgegroeid is onder het austerity-regime van de crisisjaren. Het enige wat ik hoorde tijdens mijn opgroeien was dat alles naar de kloten was en we nooit een job zouden vinden. Een huis kopen? Vergeet het.”
Tuit: “Heel dat plan, hoe je leven er hoort uit te zien – je studeert, je vindt een job, je trouwt en dan ga je dood – leek voor ons gewoon niet mogelijk. Het heeft geen zin om dan hard te studeren, en flink je best te doen. Als je focust op muziek, beslist dat dat je toekomst is, dan maak je je ten minste geen illusies dat je niet arm zult zijn.”
enola: Die austerity-jaren waren de jaren dat jullie opgroeiden. Heb je nog herinneringen hoe de dingen veranderd zijn?
Tuit: (haalt schouders op) “Gewoon: meer klagend volk op de radio. Een algemeen gevoel in het land dat iedereen het gehad heeft. Het regent gewoon valse beloften uit de politiek. Ze gaan dit of dat doen tegen 2030 of zo, als er al lang een andere regering is, en iedereen haalt de schouders op. Maar goed, ik denk niet dat wij zo’n geweldig politieke band zijn.”
enola: Ook als je gewoon situaties beschrijft, kun je al heel politiek zijn.
Tuit: “Ik snap wat je bedoelt, maar we willen gewoon niet de indruk geven dat wij ook maar een begin van antwoorden hebben.”
enola: Dat gezegd: James’ teksten zijn jullie zaak natuurlijk niet, maar moeien jullie je er mee?
Tuit: “Oh ja. Als ze niet goed zijn, zal hij het geweten hebben. Dan zeggen we het hem. En hij staat daar heel erg voor open. Zo gaat het ook voor ons hoor. Als iemand niet houdt van wat ik gespeeld heb, dan zoek ik gewoon iets anders. Het werkt maar als iedereen blij is het met resultaat.
enola: Jullie namen op met Flood; grote naam.
Tuit: “Vijf letters maar hoor.” (grijnst)
Roper: “Onze manager had al eens met hem gewerkt, en overtuigde hem om eens met ons te werken. We namen samen “Feeling Fades” op, en daar waren zowel hij als wij heel erg blij om. En dus zijn we met hem blijven werken.”
enola: Verder doen jullie het wel heel erg DIY hé. Ik weet zelfs niet wie jullie plaat verdeelt in België.
Tuit: “Dit zijn digitale tijden.”
Brennan: “Je kunt maar beter de touwtjes in handen nemen.”
Roper: “We wilden dit een kans geven. Dit is onze eerste plaat, dit is het moment om te zien hoe ver we op eigen kracht raken.”
Tuit: “Misschien hebben we dan meer onderhandelingsmacht als we tegen album twee of drie met een echt platenlabel gaan praten, en kunnen we eisen stellen. (collectieve hilariteit) Ernstig: we zijn echt wel geïnteresseerd in heel de zakelijke kant van de dingen. We willen begrijpen hoe het werkt.”
enola: Ondertussen zijn jullie deel van een hele beweging. Of jullie elkaar kennen of niet, The Murder Capital, Fontaines DC, IDLES en Shame lijken wel heel erg aan het zelfde zeel te trekken. Enig idee wat er gebeurd is dat iedereen plots wakker werd met hetzelfde idee?
Tuit: “Da’s gewoon mode. Alles komt terug, ook ons soort muziek. Eén band begint, en plots zijn er tien geïnspireerd. Voor ons was het Girl Band, die alles in gang hebben gezet.”
Brennan: “Ik weet niet hoe het komt. IDLES, die zowat de posterboys zijn van wat nu gebeurt, zijn al tien jaar bezig. En toen de Brexit gebeurde, sloegen ze blijkbaar op de juiste nagel. Als je naar hun eerste plaat (Brutalism, mvs) luistert, dan is dat echt een reflectie van wat toen gebeurde. Hoe zij dat emotioneel uitdrukking hebben gegeven was zo sterk dat het mensen met gelijkaardige gevoelens heeft geraakt. Enfin, dat is wat er met IDLES is gebeurd denk ik.”
enola: Wat deed jullie opkijken bij Girl Band?
Tuit: “Geen idee. De industriële kant ervan. Ik kan het niet uitleggen. Het is meer dat dit is wat er uit kwam toen wij vijven gingen samen spelen, dan dat we bepaalden dat dit er moest uitkomen. Als ik bij andere gasten was beland, had ik waarschijnlijk iets helemaal anders gemaakt. ’t Is gewoon een kwestie van chemie.”
Roper: “Toen ik de anderen leerde kennen, vond ik Girl Band niet eens goed. Ik hield van techno. (verontschuldigend lachje)
enola: Hoe is het anders om punk te maken in Ierland, een land waar je niet bestaat als je geen singer-songwriter bent? Zelfs James probeerde het ooit als mini-Damien Rice.
Tuit: “Yeah, eigenlijk worden we verondersteld allemaal kleine Van Morrissons te worden.”
Roper: “Er is een dominante folkcultuur in Ierland die je opzij moet schuiven. Je kunt niet anders dan die negeren, en gewoon je eigen ding doen.”
Tuit: “En daarnaast is er een hele tijd geweest dat elke band die je zag neosoul bracht. Technisch geweldig hoor, maar…”
Roper: “Het klonk alsof ze iemand anders wilden zijn. Da’s het laatste wat wij willen.”
The Murder Capital staat op zondag 10 november op Sonic City in Kortrijk.
