Blog Visite Filmfestival

Van 1 tot en met 9 augustus loopt in ‘Het Bos’ in Antwerpen de zevende editie van het Visite Film Festival dat performances en lezingen combineert met filmvertoningen. Via deze blog brengt Enola u een impressie vanop het festival.

Donderdag 8 augustus

De ‘performance’ van Hilde D’haeyere is haar naam waardig. Informatief maar evenzeer creatief en ludiek an sich.

De vraag die zich stelde was wie de echte, originele ‘Snow White is’. Ciné-Mains: The Original Snow White onderzoekt de verschillende figuren die tot de meest bekende versie van Snow White hebben geleid: de Disney tekenfiguur.

Hilde D’haeyere walst ons doorheen de geschiedenis van Snow White die ontstond uit de geesten van de gebroeders Grimm en volledig vorm kreeg in de figuur die model stond voor Disney en die D’haeyere dan ook als ‘de originele’ Snow White bekroond. Foto’s, oude platen, allerhande archiefmateriaal en poppetjes passeren de revue. Charmantste moment van de avond was wellicht wanneer D’haeyere met mini voet- en hand‘prothesen’ een dans uitvoerde waar ze zo in opging dat ze het mereldeel van het optreden de boven hangende camera met haar eigen lichaam blokkeerde. Lichamelijkheid stond passend genoeg centraal in de performance: de ideale maten van de Hollywood danseressen en Disney figuren, Blecher die transformeert van jonge danseres in een Hollywoodster die zulke strakke klederen draagt dat ze een ‘immobiele ster’ wordt en rechtstaand moet rusten vermits haar kleren zitten niet toestaan.

Die Blecher begon als jonge ballerina onder het strenge toezicht van vader-choreograaf. D’haeyere bezocht Marge Belcher in New York, waar ze het persoonlijk archief van Blecher mocht consulteren en uitlenen voor deze performance. D’haeyere vertelt Blechers verhaal dan ook aan de hand van foto’s uit haar carrière en persoonlijke leven, waar ze – vaak gehuld in Snow White-achtige kleren – naast haar man Gower Champion, met wie ze vaak danste, staat te schitteren. Tussen de performance door krijgen we enkele cinematografische parels te zien: de ‘Alice Comedies’ kortfilm reeks (Disney 1923-1927), Betty Boob als hilarisch geseksualiseerde Snow White (met de door D’haeyere toegevoegde anekdote dat Boob ontsproten is aan de figuur van een getekende hond ), een punk music video gecompileerd met beelden uit de beroemde Disney Snow White uit 1937 en natuurlijk de dansende Blecher.

De poëtische, associatief opgebouwde, ludieke en fijngevoelige performance bracht de originele Snow White weer tot leven. Blecher stond daarvoor model en stond heel haar leven lang onder ‘copyright’ van Disney, maar werd niet uitgenodigd op de première in 1937 om te verhullen dat een vrouw van vlees en bloed aan de basis lag van een van de meest gekende figuren uit de geschiedenis van de animatiefilm. Als afsluiter van dit memorabele optreden kregen we de film van Pilvi Takala The Real Snow White te zien. Takala gaat als Snow White verkleed naar Disneyland Parijs om toegang tot het park ontzegd te worden. De echte Snow White is namelijk al in het park aanwezig en de bezoekers zouden onbedoeld in de war kunnen raken, onder begeleiding van security wordt ze dan ook naar de toiletten begeleid waar ze zich weer tot haar normale zelf moet omkleden.

Na de avond blijven we mijmerend en met een glimlach op het gezicht contempleren over de waarde van het origineel. (ydb)

Vrijdag 9 augustus

De gasten op de laatste dag van het Visite Film Festival waren de cineasten Anna Dasovic en Robert Glas. De Nederlandse Dasovic opende met haar kortfilm So, on behalf of my country and from the bottom of my heart uit 2019. De film is samengesteld uit verschillende opnametechnieken – I-Phone, nieuwsbeelden, You-Tube materiaal – en probeert een impressie te bieden van de massabegrafenis van oorlogsslachtoffers die plaatsvond in Bosnië-Herzegovina op 11 juli 2015. De titel is ontleend aan de toespraak die voormalig Amerikaans president Bill Clinton ter plaatse gaf en zet Dasovic aan tot enige kritische reflectie op de gebeurtenis, die uiteraard ook gevoed wordt door het besef van de Nederlandse betrokkenheid bij de slachting in Srebenica. Hoe goed de intenties achter de film ook zijn, je kan bezwaarlijk zeggen dat de regisseur hier boeiend cinematografisch werk aflevert en kan enkel vaststellen dat dit helaas een schoolvoorbeeld is van een werkstuk dat vooral ‘belangrijk’ wil zijn omwille van de behandelde thematiek. Iets beter is het gesteld met And he knew that those who had witnessed these things might be too stunned to speak, een prent die bestaat uit divers archiefmateriaal (kleurbeelden uit de concentratiekampen, maar ook naar abstractie neigende opnames van de nachtelijke bombardementen op Duitse steden tijdens WO II) waarover een aantal speeches gemonteerd worden van Barack Obama. Naar eigen zeggen wil de cineaste zich daarmee afzetten tegen de geijkte representatie van de holocaust in (commerciële of andere, het werd ons nooit echt duidelijk en die vaagheid was tekenend voor haar discours) film, zich duidelijk niet bewust van het feit dat de dreigende ‘soundtrack’ die werd toegevoegd aan de beelden evenzeer een representatie en manipulatie vormt. Dat kunst altijd een interpretatie en sublimatie inhoudt en dat dit soort zogenaamd ‘objectief’ werk geen grotere claim heeft op de ‘waarheid’ was een stelling (ook hier terug te vinden https://cinea.be/nobody-wrote-nagasaki-mon-amour-cultural-memory-art-and-re-enactment-in-radu-judes-i-do-not-care-if-we-go-down-in-history-as-barbarians/) die ook pijnlijk afwezig was tijdens het wat zelfingenomen vraaggesprek achteraf.

Nog minder cinematografisch plezier viel er te beleven aan Jurisdiction – A Hundred Years Before the Law, waarin Robert Glas de vluchtelingenproblematiek op doorzichtige en weinig genuanceerde wijze koppelde aan de beroemde tekst over ‘De Wet’ uit Franz Kafka’s Het Proces. Complexe ideeën op heldere wijze evoceren is een kunst op zich, Glas doet hier helaas net het tegenovergestelde. Enig lichtpunt was er dan toch met J’ai Huit Ans, een samenwerking tussen Frantz Fannon en de Franse regisseur René Vautier: een 8 minuten durend collage-filmpje dat de oorlog in Algerije in de jaren zestig weergeeft aan de hand van kindertekeningen, gemaakt door jongeren die het conflict zelf beleefd hebben. (dvb)

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

La Sirène

De oorlog tussen Irak en Iran staat geboekstaafd als...

verwant

Amyl And The Sniffers

11 juni 2019Het Bos, Antwerpen

Rock is dood. We hebben het opgezocht. De Morgen...

HET BOS :: Een nieuwe artistieke biotoop midden in ’t Stad

Na zestien mooie jaren op een industrieterrein buiten de...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in