Poor Isa – let’s drink the sea and dance (Aspen 007)
“At the still point, there the dance is”
Op when the shade is stretched klaarden ze de klus solo, maar let’s drink the sea and dance laat Ruben Machtelinckx en Frederik Leroux horen als het duo Poor Isa. En als de voorgeschiedenis van Aspen er tot nog toe al eentje was van experimenteerdrift die zachtaardigheid en diepgang mooi in evenwicht hield, dan bereikt het misschien wel zijn voorlopige culminatiepunt in dit album, dat het label sterker dan ooit naar een eigenzinnige hedendaagse avant-garde stuurt. Referenties zijn er nog, maar verder van huis, misschien vooral bij andere einzelgängers en avonturiers met een zwak voor onontgonnen gebieden. Tegelijkertijd is let’s drink the sea and dance zelfs in z’n meest uitgepuurde momenten doordrongen van een focus en intensiteit die haast tastbaar gemaakt wordt.
Banjo’s, woodblocks, stem en thunderdrums (?) zijn het instrumentarium van de twee, al zou je er maar het raden naar hebben in opener “Oceanfuls” (idem voor “Seagarden” en “Sunday Lemons”), waarin het klinkt alsof ze in de weer zijn met golvende klarinetten. Geen idee op welke manier ze het klaarspelen maar het geeft het album meteen een alles-is-hier-mogelijk-sfeer. De combinatie van die lang aangehouden golven met het getiktok van de woodblocks zorgt ook voor een air van ritualisme, die regelmatig de kop zal opduiken. Je hebt het gevoel deelgenoot te zijn van een rite, ontsproten aan een oeroude traditie. Er ‘gebeurt’ weinig, maar het is een intense combinatie van geluiden die ook geconcentreerde beluistering afdwingt.
Elders zijn de banjo’s een stuk herkenbaarder, maar zijn ze ingenieus geprepareerd of herinneren ze eerder aan de shamisen-traditie uit het verre oosten. Het weefwerk van plop-, pluk- en tikklanken van “Sill”, “Izu” en “Shroud” klinkt intiem en nabij, ademt spontaniteit én mysterie. “Elsewhere” en “Noonstroom” moeten het dan weer hebben van roterende klanken, iele tonen en snarengepluk als regendruppels op een plastic verandadak. Hier hoor je wentelbewegingen in slow motion, glijdend op golven die wel eens stemmen zouden kunnen zijn. Mooist van al is “The Sun At Two”, dat even een glasharmonica lijkt te gaan introduceren terwijl het zachtjes binnen schuifelt met het delicate van Linus, woeste open landschappen oproept en misschien nog het meest herinnert aan de manier waarop een ander duo – Joachim Badenhorst en Brice Soniano – soms in staat is om iets heel nieuws te doen in de zone tussen improvisatie, volksmuziek en ongebreidelde verbeelding. Muziek die zo mooi is dat ze zomaar pijn doet.
let’s drink the sea and dance is ver verwijderd van wat de dag van vandaag de hemel in geprezen wordt als muziek die je absoluut gehoord moet hebben, ook binnen de jazz en improvisatie, maar het draagt ook nu weer de sporen van een visie die steeds scherper gesteld wordt en veel moois belooft voor de toekomst. Als het geraas is gaan liggen zal deze kleine, maar met liefde, creativiteit en persoonlijkheid samengestelde catalogus nog altijd overeind staan als een weldoende oase voor nieuwsgierige oren en ogen.
https://aspenedities.bandcamp.com/album/lets-drink-the-sea-and-dance-2
Voor meer informatie kan je terecht op de website. Linus + Økland/Van Heertum/Zach speelt op 17/8 op Jazz Middelheim.
