Met hun derde album zet het New Yorkse duo 75 Dollar Bill hun eigenzinnige muzikale tocht onverdroten voort.
Tegenwoordig is het een archeologische bezienswaardigheid, maar lang geleden, toen de dieren nog spraken en de mensen nog inbelden op het internet, was Myspace de bekendste muzieksite. Het was daar dat percussionist Rick Brown muziek vond van de band The Primes en in contact kwam met hun gitarist Che Chen. Het zou nog een aantal jaren duren vooraleer beide heren besloten om samen muziek te gaan maken als 75 Dollar Bill. Che Chen, zoon van Taiwanese migranten, volgde geen formele muziekopleiding maar ging zelf op zoek naar allerlei soorten muziek, tot een muziekstage in Mauritanië toe. Rick Brown, opgegroeid met punk en van een vroegere generatie dan Chen, is ook een muzikale autodidact. De zelfgemaakte houten kubus – met een open zijde – die Brown gebruikt als percussie-instrument is ongetwijfeld een van de eerste dingen die opvalt aan 75 Dollar Bill.
Nadat ze hun muziek eerst uitbrachten op in eigen beheer gemaakte cassettes, volgde in 2016 een eerste bescheiden doorbraak met hun prima tweede album WOOD/METAL/PLASTIC/PATTERN/RHYTHM/ROCK. Op hun derde plaat I Was Real zet het duo de logische evolutie gewoon verder. Hoewel het album opgenomen is over een periode van vier jaar, en ze hier en daar wat ouder materiaal opnieuw onder handen nemen, voelt het toch als een samenhangend geheel aan. In de studio kreeg het duo overigens het gezelschap van acht andere muzikanten die de sound van de groep voller maken en verder uitdiepen.
De muziek die Chen en Brown brengen is nog altijd even eclectisch als moeilijk te definiëren. Blues, Afrikaanse ritmes, folk, drone worden allemaal vermengd tot een geheel dat op I Was Real ondanks de lengte van het album – ruim boven het uur – en de afwezigheid van vocalen opvallend toegankelijk aanvoelt. Het is uitdagende muziek, maar tegelijk voelt het vertrouwd aan. “Every Last Coffee Or Tea” ontplooit zich na een langzaam begin tot een bezwerende blues. Het naar de gelijknamige Japanse gitarist vernoemde “Tetuzi Akiyama” is een swingende, repetitieve bluesstamper, met een opvallende rol voor de saxofoon van Cheryl Kingan. Een van de hoogtepunten van het album.
Het titelnummer is met zijn 16 minuten veruit het langste nummer van de plaat. Met zijn steeds weerkerend gitaarpatroon en langzame, haast minimalistische aanpak waarbij de violiste Karen Waltuch voor ingehouden spanning zorgt, zorgt het voor een hypnotisch, zelfs rustgevend gevoel door langzaam naar een climax toe te werken en daarna terug de omgekeerde beweging te maken.
Daarnaast zijn er een reeks nummers waar de Afrikaanse invloeden van het duo prominent aanwezig zijn. Op “There’s No Such Thing As A King Bee” hoor je invloeden van Toeareg woestijnblues, terwijl de drie op West-Afrikaanse huwelijksmuziek geïnspireerde “WZN” nummers de dansbare kant van 75 Dollar Bill tonen. Vooral “WZN#3 (Verso)” heeft de luisteraar meteen bij de lurven. In “New New / Work / Like Laundry Suite” komt de dichotomie tussen Oost en West het meest tot uiting, laverend van opzwepende Oosterse klanken tot in de Amerikaanse traditie gedrenkte folk.
Met I Was Real levert 75 Dollar Bill een album af dat even uitdagend als toegankelijk is. Net zoals de kosmopolitische smeltkroes die hun thuisbasis New York is, zorgt het album voor een symbiose van stijlen die vooral heel natuurlijk aanvoelt. Verplicht luistervoer voor muzikale veelvraten.
