Hot Chip :: “Verfrissend om eens ‘dit refrein is niet goed’ te horen”

A Bath Full Of Ecstasy: eigenlijk is het een wonder dat het zo lang duurde voor Hot Chip die albumtitel bedacht. Niets dekt bij deze band beter de lading dan een vlag die verwijst naar de prille housejaren en de gloed van een lekker pilletje. Ook op zijn zevende tekent het Britse kwintet voor warme, dansbare popsongs. “Hoezo, je moet denken aan de tijd van de acid house?”

Het moet ergens begin vorig jaar zijn geweest dat we onszelf betrapten op de vraag: “Tiens, zou Hot Chip nog bestaan?” Na Why Make Sense – ook alweer uit 2015 – was het immers erg stil geworden rond de Britse groep. Een dj-tour brak vorige zomer de stilte, single “Hungry Child” is het geboortekaartje van een zevende plaat. Vandaag ligt dat A Bath Full Of Ecstasy tussen ons in en die titel roept meteen vragen op die zanger Alexis Taylor resoluut van tafel veegt.

Alexis Taylor (toetsen/zang): “Neen, een programma moet je niet zoeken achter die titel. Er is geen thema dat de nummers verbindt. We schrijven de individuele songs en dan kijken we welke bij elkaar passen. “Bath Full Of Ecstacy”, de song, hadden we al heel vroeg en sommigen onder ons – jij, bijvoorbeeld, Felix – vonden dat een erg aanstekelijke, interessante zin. Het leek me dus geen slecht idee als titel, want al onze platen klinken wel wat blinkend en optimistisch, en deze al helemaal. ’t Is een speelse frase en dat past, want zo maken we ook onze muziek.”

enola: Hoe begint dat, zo’n nieuwe Hot Chip-plaat? Schrijft iemand een hoop songs of begint het met jammen in de studio?

Felix Martin (synths): “Het startte waarschijnlijk een paar jaar met wat korte sessies in onze eigen studio’s, dan wat voorzichtig songschrijven, … Het duurde allemaal langer dan gewoonlijk, dus er was eigenlijk geen punt waarop we plots beslisten dat we aan een nieuw album waren begonnen. Het was gewoon een lange aaneenschakeling van sessies die opbouwden naar wat uiteindelijk echte opnames werden. Op het einde zaten we een kleine maand in Parijs en werd het alsnog intens, maar daar ging dus twee jaar voorbereiding aan vooraf.”

enola: Een mens verandert in vier jaar, leert misschien andere dingen als hij, zoals Joe en Alexis, ook soloplaten maakt. Hoorde je dat aan de nieuwe muziek?

Taylor: “Je hoort het waarschijnlijk niet aan de uiteindelijke plaat, maar ik had een fascinatie voor reggae en dub opgevat. Die genres vond ik altijd al leuk, maar nu ging ik echt pushen om zo’n grooves te gebruiken. Er is wel wat dubby gedoe geweest tijdens het opnameproces en dat lag vooral aan mij, omdat ik daarin geïnteresseerd was geraakt bij het schrijven van Beautiful Thing, mijn laatste soloplaat. Dat was nieuw voor Hot Chip, net als werken met twee producers, waar we vroeger altijd alles zelf in handen hielden. Dat had behoorlijk wat impact op hoe we werkten en hoe we het mixen benaderden.”

enola: De laatste keer dat we elkaar spraken, vond je een externe producer enkel zinvol om wat jullie speelden goed op te nemen. Je dacht toen aan Calvin Johnson van Dub Narcotic Sound System. Heb je hem uiteindelijk gevraagd?

Taylor: “Neen. Het zou inderdaad geweldig zijn om met hem te werken als het er ons om ging om wat we live in de studio spelen zo goed mogelijk op band te krijgen. We hebben op die manier ook aan Steve Albini gedacht. Dat waren de namen die naar boven kwamen als we met het idee van een producer speelden. Zij zouden immers nooit suggereren om bijvoorbeeld de drums opnieuw te programmeren. Uiteindelijk belandden we echter bij  Rodaidh (McDonald, mvs), die ooit de vaste studiotechnicus van XL Records was en zo werkte met Sampha, The xx, … Hij was jonger dan wij, had andere ervaringen en was niet zozeer bezig met ons geluid, maar wel met de inhoud en de structuur van de songs. Hij kon daar behoorlijk brutaal in zijn. Om eerlijk te zijn: ik had nooit gedacht dat de rol van een producer eruit zou bestaan dat hij nadacht hoe iets op de radio zou werken. Dat was goed. Als popgroep is het niet slecht als iemand je zegt dat het meer pop kan zijn, of moderner kan klinken, of wat minder doorsnee. “Dit refrein is niet goed, we hebben een ander nodig”; het was uitdagend, maar ook plezant om dat zo onverbloemd te horen. Er waren nummers die tien minuten duurden en waarin de zang pas na vier daarvan inviel, die plots veel meer pop werden.”

“En toen kwam Philippe (Zdar van Cassius. Dit interview is lang voor zijn dood vorige week afgenomen, mvs), die helemaal niet bezig was met songstructuren, maar heel erg enthousiast was over wat we speelden en dat tot leven deed komen door de manier waarop hij het mixte. Voor we met hem de studio in trokken, hadden we al heel veel werk verzet, en toch kon hij een nummer met zijn mix helemaal veranderen. Alsof we op de radio een nummer hoorden van een groep die we wel leuk vonden, maar die ons niet helemaal aan onszelf deed denken. Ik denk dat Philippe het album veel dynamischer heeft doen klinken dan we zelf konden. Hoe sommige instrumenten plots boven de andere uit kunnen springen, terwijl andere diep verstopt zijn, is zijn verdienste.”

enola: Toen ik Bath Full Of Ecstacy voor het eerst hoorde, voelde het als een flinke ruk aan het stuur richting dance en house. Tot ik Why Make Sense? opnieuw hoorde. Het zat er al aan te komen, niet?

Taylor: “Klopt wel, denk ik. Onze eerste plaat dreef nog op hiphopritmes, maar vanaf The Warning kwam de invloed van disco en house er al in. En toch vind ik deze minder housy, want ik denk dat enkel “Hungry Child” echt die term verdient. Maar het klopt wel dat Bath Full Of Ecstacy behoorlijk uptempo is.

Martin: “Ook daar hoor je de invloed van Philippe, een houseproducer. De songs klinken alsof ze geweldig zouden werken in een dj-mix. Vroeger maakten we nummers die door zo’n muziek waren beïnvloed, maar toch wat flets klonken, en nu heeft iemand ons ook zo’n geluid gegeven.”

enola: De fluokleuren van de hoes en jullie podiumvormgeving, tot zelfs je jeansjasje en je haar, Alexis, roepen niettemin herinneringen op aan de housy dagen van the second summer of love.

Martin: “Dat krijg je als je voor die dingen werkt met (beeldend kunstenaar, mvs) Jeremy Deller. Hij is gefascineerd door die periode.”

Tayor: “Zo dik mocht het er niet op liggen. Mij doet het artwork niet zo hard denken aan die rave-tijden, hoor. Als we dat hadden gewild, hadden we voor een grote gele smiley gekozen. Voor mij grijpt de beeldtaal terug naar een veel oudere tijd. Dat lettertype op de hoes is eerder ouderwets Duits, toch? Het doet me eerder denken aan klassieke literatuur als William Blake, of zo. Maar hoe je kiest om over te komen en hoe mensen dat interpreteren, komt duidelijk niet altijd overeen.”

enola: Alexis, jij en Joe wisselen de zang af, soms in hetzelfde nummer. Hoe werken jullie samen voor de teksten?

Taylor: “Het draait altijd om interpretatie en samenwerking, zowel qua tekst als muzikaal. Je luistert naar elkaar en als je iets hoort dat je in een bepaalde mood brengt, reageer je met woorden die daar bij passen en vraag je niet of het ‘juist’ is. Neem nu bijvoorbeeld “Hungry Child”, daar heb ik enkel het refrein van geschreven, als antwoord op wat Joe zong. Dan check ik niet of ik het onderwerp wel goed begrepen heb. Voor mij klinkt het alsof hij het over verlies heeft, want ik ken hem al lang en ik weet dat zijn moeder stierf toen hij nog studeerde. Voor mij gaat het nummer over hoe zoiets nooit weggaat, maar elke latere relatie zal beïnvloeden. Dat is het perspectief van waaruit ik mijn stuk zong, terwijl ik me inbeeldde hoe het moet zijn geweest als zoiets hevigs in je leven gebeurt, maar ik heb dat niet aan Joe gevraagd. Het kan zijn dat hij het helemaal niet zo bedoelde; die ambiguïteit is er, maar de sfeer van de song en de tekst voelen juist voor me. Zo werken wij: we laten elkaar vrij om te zeggen wat we voelen, zonder veel zoeken naar betekenis. En ik denk dat dat voor de luisteraar ook opgaat. Stel je voor dat Blood On The Tracks met een inlegvel kwam dat uitspelde dat Bob Dylan aan het scheiden was van zijn vrouw Sarah, terwijl hij ook met een andere vrouw afsprak. Je kunt dat allemaal lezen, maar je kunt ook gewoon luisteren. En dan voel je wat hij wil dat je voelt, maar je maakt er je eigen verhaal van. En dat is goed. Ik vind de interpretaties van anderen vaak interessanter dan wat wij er in legden. Ik praat dus liever niet over wat we echt bedoelen, uit schrik om te verpesten wat het muzikaal zo goed maakt.”

enola: Toch: als ik Joe was en zoiets persoonlijks schreef, zou ik behoorlijk argwanend zijn wat iemand anders nog in die song smokkelde. Heeft die benadering ooit niet gewerkt?

Taylor: “Ja hoor, maar gelukkig niet zo vaak. Daarom maken we nog altijd muziek, omdat het lijkt te werken. Iedereen vindt wat we maken nog altijd leuk . Als dat niet het geval was, dan viel het al lang uit elkaar. Ik denk dat onze manier van werken tot interessante resultaten leidt. Jezelf toestaan om je te verliezen in de muziek en dan onbewuste gedachten naar boven te laten komen, zonder al te hard na te denken en te discussiëren.”

enola: Laat me de vraag dan omdraaien: heeft Joe je ooit verrast met zijn draai aan een nummer waaraan jij was begonnen?

Taylor: “Oh ja. Er was “Playboy” op ons debuut Coming On Strong, waarin ik zong over een relatie die was afgesprongen. En toen kwam Joe met een stukje over rondrijden in een Peugeot terwijl je naar Yo La Tengo luistert. Die twee zijn niet echt met elkaar verbonden, maar toch werkt de song op een of andere manier. En ik begrijp het wel: de mood van dat nummer had iets van Justin Timberlake en Timbaland, dus ik snap het verband tussen wat ik schreef en wat Joe er van maakte wel.”

Coming On Strong wordt volgend jaar overigens vijftien. Wordt er een verjaardagsfeestje gepland?

Taylor: “Dat weet ik niet. Made In The Dark werd vorig jaar tien en toen hebben we ook niets gedaan, al heeft Owen wel de vraag opgeworpen. Eerlijk? We zijn niet echt terugblikkers, daarvoor waren we ook veel te hard bezig met de nieuwe plaat en aftellen naar opnieuw optreden. Niet dat ik die vroege muziek niet goed vind, hoor, maar tot nu toe hebben we nog niet de nood gevoeld om eens een oude plaat in zijn geheel te brengen.”

Martin: “Dan lijkt het mij leuker om te zorgen dat die nieuwe songs die we gaan spelen relevant en opwindend voelen.”

 

V2
Domino
Beeld:
Ronald Dick
Alexis Taylor, Joe Goddard

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

verwant

Hot Chip + Blur

8 augustus 2023Lokerse Feesten

In Lokeren houden ze van Britpop, da's geen geheim....

Hot Chip

8 augustus 2023Lokerse Feesten

Eindejaarslijstje 2022 van Matthieu Van Steenkiste

Raar jaar. Toen het begon, zaten we nog binnen,...

Hot Chip :: Freakout / Release

'It's hard to be funky, when you're not feeling...

Cactusfestival ontvangt White Lies, Hot Chip en The Tallest Man On Earth

Op 10, 11 en 12 juli vormt het Brugse...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in