Kate Tempest :: The Book Of Traps And Lessons

Kate Tempest verpest je dag als geen ander, maar doet dat wel op de best mogelijke manier. Met Rick Rubin en oudgediende Dan Carey als steunpilaren laat ze na elf nummers spoken word-poëzie een spoor van wijsheden, zwarte harten en overstuurde hoofden achter.

Kate Tempest en de pen waarvan ze leeft, kenden de voorbije tien jaar weinig rust: een roman, poëziebundel en toneelstukken bestaan parallel naast een indrukwekkende staat van dienst als slam-poet, rapper en artieste die na Everybody Down (2014) en Let Them Eat Chaos (2016) intussen aan haar derde plaat toe is. Die eerste twee voorzag producer Dan Carey van beats en onheilspellende elektronica, terwijl de Britse deed waar ze het best in is: virtuoze raps afvuren, de herkenbare tristesse van alledaagse taferelen catalogeren en de oorzaken van een falende maatschappij onder de loep nemen. Strikt genomen valt ook The Book Of Traps And Lessons onder ‘rhythm and poetry’, maar een eerste luisterbeurt bevestigt wat interviews al voorspelden: in de Shangri-La Studios van Rick Rubin gingen de beats en de raps op de schop. Rubin schroefde op het gros van de tracks de zo al spaarzame muzikale aankleding terug tot enkel de absolute essentie overbleef: de boodschap. Die krijgt zodanig veel ademruimte dat ze vrijwel op zichzelf staat in plaats van in dienst van de resterende klanken. Neen, deze taaie brok hapt niet makkelijk weg, maar met een Spartaanse aanpak toch drie kwartier lang boeien en raken; Tempest kan dat.

Dit is grotendeels te danken aan de literaire kwaliteit van het materiaal. The Books Of Traps And Lessons neigt naar een moderne Songs Of Innocence And Experience, maar dan zonder de onschuld; want Kate Tempest taxeert de wereld en ziet dat het niet goed gaat. Onder meer depressie (“stare in the mirror / aware of the process of life slipping out of the eyes / deodorize”), brexit (“my country’s coming apart”), klimaatverandering en oprukkende woede (“the anger is rising / the fury / the which side are you on”) waren rond als spoken doorheen een verschroeid landschap. Banale taferelen en grote verhalen vinden elkaar in heldere observaties van maatschappelijke tendensen. In combinatie met mystieke beeldtaal zoomt ze uit naar een groter geheel waar we met zijn allen deel van uitmaken. “Three Sided Coin” verwoordt het als volgt:

“In the mouth of a breaking wave
In the mouth of a breaking storm
Shaken
Thinking something is coming
The sky is an unusual color
The weather is doing unusual things
And our leaders aren’t even pretending not to be demons”

So where is the good heart to go but inwards
Why not lock all the doors and bolt all the windows
All I am are my doubts and suspicions
I against you against we against them
This is how it begins and this is how it will end”

Gecontroleerd, maar gedecideerd rijgt Tempest de waarheden aan elkaar. Je gelooft haar, niet enkel omwille van de autoriteit in haar toon of de overtuigingskracht van de bewoordingen, maar omdat het de realiteit is die ons elke ochtend opwacht. Een minimale, triphop-georiënteerde sound versterkt de sombere stemming en blaast extra leven in de intrinsieke muzikaliteit van de taal.

Een nummer later bieden de liefdesbeschouwingen en kermismelodie van “I Trap You” enkel bedrieglijke luchtigheid. Liefde – die eindeloze hemel, dat eindeloos cliché – is weinig meer dan een val die je met wat geluk meer compleet maakt, maar ook onophoudelijk aan een scherm kluistert, speurend naar gemiste oproepen. Zeg niet “ik hou van je”, maar “I trap you so much”. Vrijheid bestaat niet, dus kiezen we maar beter de gevangenis die het best bij ons past. Geen hond zou geloven dat de dichteres gelukkig verliefd is, ware het niet voor de warme ode aan intimiteit in “Firesmoke”. “There is something in this tenderness that makes me want to live”, zucht ze teder. Voor de verandering kruipt een kalmere Tempest onder haar eigen huid om te praten over de nieuwe dynamieken in haar leven. Een ik-verteller schuift het gordijn net dat ietsje meer open dan de talloze personages, blikken en filters die eerder werk kleurden.

Dat straaltje hoop is bijzonder welkom op een overwegend grimmig album met het pikzwarte “All Humans Too Late” als absoluut dieptepunt. Enkel een stem doorbreekt de doodse stilte op de achtergrond, een truc die ook wel eens werd toegepast na een wel erg gruwelijke aflevering van Game Of Thrones. Kwestie van het mes nog eens extra in de wonde te draaien. “What can we do to stay human?”, klinkt het. “What can we know of affection”? Wanhopige vragen, antwoorden blijven uit. “I see how blind I’ve been, said all prophets, too late. All humans, too late.” Veel valt er niet te lachen en de schouders om op uit huilen hangen er ook maar treurig bij. Wie hoopt op een muzikaal veiligheidsdekentje blijft achter met een glazige blik.

Maar hoor, daar weerklinkt het prachtige en broodnodige “Hold Your Own”, dat met zijn orgeltje de verloren schapen in veiligheid brengt, al is het maar voor even.

“Stop craving, hold your own
Happiness, the brand, is not happiness
We are smarter than we think we are”

Belerend misschien, maar geen woord van gelogen. Wie pompt zich niet vol met leegheid door spullen te kopen die we niet nodig hebben om de nieuwe, opwindende persoon te worden die we denken te moeten zijn? Iedereen maakt deel uit van het systeem. Zelfinzicht is de eerste stap. Net als de oproep tot “more empathy, less greed, more respect” op het licht hartverscheurende “People’s Faces”. De pianobegeleiding blijft beperkt; wederom zijn het de woorden die gevoelige snaren raken en de knieën doen knikken met verzen die de nagel op de kop slaan. De pen is scherp, de hamer hard.

Kate Tempest omschrijven voelt als een onmogelijke en ondankbare taak. Leg maar eens de zwaartekracht uit aan een kip. Hoe vat je iets in een label dat eigenlijk hors categorie is? Weinigen doen wat zij momenteel doet. Of je ze nu een van humor gespeende predikant of de nieuwe Messias vindt, Tempest doet ontegensprekelijk iets met de toehoorder en heeft een impact. The Book Of Traps And Lessons voelt noodzakelijk in dit tijdsgewricht. Ondanks het besef dat alles mogelijk al naar de wuppe is, levert het een pleidooi af voor meer empathie en minder hebzucht; om boven alles jezelf niet te verliezen. Hold your own. Nieuw zijn die inzichten misschien niet.

“All I’ve got to say has already been said
I mean you heard it from yourself
When you were lying in your bed and couldn’t sleep
Thinking – couldn’t we be doing this differently?”

Maar het doet deugd om het eens van iemand anders te horen.

9
Universal
Caroline

verwant

Kae Tempest :: The Line Is A Curve

Twee platen lang keek Kae Tempest van aan de...

Gent Jazz pakt uit met Kate Tempest en Nils Frahm

Na de levende legendes Sting (uitverkocht) en Van Morrison,...

#So2019: Kate Tempest :: All Humans Too Late

Om afscheid te nemen van 2019 presenteert in december...

Eindejaarslijstjes 2019

In 2019 hadden we over van alles te klagen...

Eindejaarslijstje 2019 van Kathy Van Peteghem

2019: een jaar waarin het hoofd niet altijd naar...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in