Summer is nog niet helemaal hier, maar the time wordt stilaan right for dancing in the street. Dat hadden Bowie en Jagger eerder al begrepen, en ook Chris Vandevorst, bezieler, frontman en zanger van Rivolta bezigt dat adagium.
Gent krijgt wel eens het verwijt te veel op haar gat te vallen, te veel bak te fietsen en te weinig te bruisen. Te veel terrasjes, te weinig underground, quoi. Rivolta toont dat ook de combinatie niet onmogelijk is. Maandenlang prullen in de beslotenheid van de eigen kelderkamer, om buiten te komen met iets dat zowel op de Graslei bij valavond als in de Charlatan bij het ochtendgloren kan werken.
“Crazy Crush” opent zwoel verleidelijk zonder cheesy te worden, en zet daarmee meteen de toon. Het is een nummer met een joint of drie achter de kiezen, en Vandevorst heeft een stem waar je een dergelijke song dansbaar mee kunt verklanken. Dat slome blijft een heel album lang een aantrekken-afstotenspel spelen met de gejaagdheid van meer populaire deuntjes. Nu eens krijgt klassieke reggae of een verdwaalde jazzklank de bovenhand – de valste trage “Daylife” is Hans Vanaken op muziek, jazzy zonder gelikt te zijn, dan weer helt de balans over naar hyperventilerende elektronica, zoals op “Mudstream”. Het trucje met de synths kennen we tegen dan al, maar Vandevorst toont zich een clever knutselaar.
Ook het beste nummer van de plaat, “Skank”, is zo’n gejaagd kleinood dat een welkome uitbarsting biedt. Het volgt op “Mudstream”, dat wat lijzig kabbelt, en ontneemt ons de adem om een kritisch geluid te laten horen. “Skank” is zo’n nummer dat een half lege pint bijvult en een lauw glas wijn opnieuw okselfris maakt. Ook “Different Times”, nog zo’n collage van stijlen en trucjes, heeft hitpotentieel, niet in het minst dankzij de cherubijnenstem van backingzangeres Nathalie Van Laecke.
Het hart van het album is Teddiedrumcover “Miami”, en dat is geen toeval, want we hadden eerder al Dijf Sanders’ naam genoteerd als inspiratiebron. Sanders navigeerde de afgelopen jaren globalere wateren in, wat weg van Teddiedrum, maar “Miami” is in goede handen. Vandevorst liet het nummer wat voller producen – de verdienste van Frits Standaert (die je van Red Zebra mag kennen) – als haalde de tijdsgeest het dromerige van een klein decennium geleden in.
Afsluiten doet Rivolta met “Ratrace”, dat stevig knipoogt naar Augustus Pablo en zo de reggae van de late jaren zeventig laat herleven. “Ratrace” is de roes na de feestnacht, de sigaret bij de koffie, de flanellen benen na het avondje dansen.
Want net dat is wat Rivolta al op de eerste klanken van “Crazy Crush” belooft en ook een album lang helemaal waarmaakt. Rivolta is vooral een dansplaat geworden, vol rijke invloeden, slimme trucjes en warme knipogen, die het concept nooit in de weg staan en de pop altijd versterken. Benieuwd uit welke boxen we het deze zomer onverwacht horen knallen.
