Alle bewustwording rond #metoo en toxic masculinity ten spijt: zal de strijd ooit gestreden zijn? Met haar langspeeldebuut Beware Of The Dogs kruipt Stella Donnelly dertien nummers lang op de barricades voor de goeie zaak. Strijdbaar? Absoluut. Verbitterd? Helemaal niet. De Australische singer-songwriter heeft genoeg in haar mars om vriend en vijand te vermaken.
Maar ja hoor: die honden uit de albumtitel, die slaan op het soort mannen dat hun “dick in someone’s face” swaffelt om een gebrek aan persoonlijkheid te verhullen (“Old Man”), maar net zo goed op de “pious fucks taking from the 99” (de titelsong). En zo zijn er nog ontstellend veel. Zij die nog niet bekend zijn met het werk van Donnelly zullen soms misschien wat ongemakkelijk in hun stoel schuifelen bij de straffe verwoordingen die ze overal hanteert. Wie haar al eens live aan het werk zag, zal zich daarentegen ongetwijfeld de aanstekelijke mengeling tussen muziek en stand-upcomedy herinneren.
Donnelly’s vlijmscherpe, vaak ongenuanceerde maar toch altijd charmante humor werkt ook als ze die verpakt op plaat, met heerlijk snijdende – en het moet gezegd: teréchte – commentaren op het patriarchaat, in het kwadraat. Denk daarbij bijvoorbeeld aan Lily Allens “Fuck You” met iets meer gevoel voor richting. Net als Allen heeft Donnelly duidelijk nog nooit van een blad voor de mond gehoord. Ook haar landgenote Courtney Barnett, komt voor de geest: die is even bewonderenswaardig intimiderend, maar wel ruiger dan Donnelly.
Donnelly is wel kies genoeg om geen keet te schoppen zonder een goed punt te maken. Hoewel zowat elk nummer wel zijn obligate “fuck” heeft, is dat nergens gratuit of misplaatst, maar altijd met gedecideerd complexloze nonchalance gebracht, die bovendien gewoon lekker leuk rond de popgitaren dartelt. Want ook als we de beladen thematiek negeren heeft Donnelly een goed voorbeeld gehad aan Allen, met popdeuntjes die op zich niemand voor de borst stoten.
In “Tricks” horen we zo de gitaarmaniertjes van Mac DeMarco, en de instrumentatie op “Bistro” neigt vooraan naar de dreampop van Beach House, maar houdt de voeten op de grond door Donnelly’s eerlijke stem. De productie heeft ook een eerlijke openheid die voortvloeit uit een zekere dringendheid die Donnelly’s woorden dragen. Ergens snuift ze haar neus, en dat bleef op de opname omdat het er gewoon bij hoort.
Het pijnlijkst recht voor de raap is ze op “Boys Will Be Boys”, een onthutsend en confronterend wiegeliedje dat zijn gelijke niet kent. Zware kost, maar zo licht gebracht dat het keer op keer de aandacht krijgt die het ook verdient. Wanneer zelfs een vader zijn dochter victim blamet, dan moeten we het nog maar eens herhalen: tijd om voor eens en altijd komaf te maken met die zever, mannen, we zijn godverdomme 2019.
Maar goed, laten we Beware Of The Dogs vooral naar waarde schatten als een knap debuut van een rasartiest, met over de hele lijn genietbare pop die in zijn weerhaken gretig in het rond slingert. Wie zich even gretig laat vangen krijgt er misschien nog een inzicht of dertien bij.
