In een ver verleden zagen we Marvelas Something — zoals Stadt toen nog heette — aan het werk tijdens een concert dat meer dan twee uur duurde. Vanaf de eerste minuut bliezen ze ons van onze sokken. En weet je wat nog het strafste was? Het bleek de eerste keer te zijn dat ze als kwartet het podium bestegen.
Jaren later begint de lijst met bands waarin de leden van Stadt hun kunnen toonden schier eindeloze proporties aan te nemen. Om er maar een paar te noemen: De Beren Gieren, MDC III, BeraadGeslagen, Absynthe Minded, Black Flower en Sioen. Drukke baasjes zijn het dus onomstotelijk. Zodanig druk zelfs dat we begonnen te vrezen dat Stadt een stille dood zou sterven en de hoop op een nieuw album van het Gentse viertal ijdel zou blijken. Maar kijk: na vier jaar is het wachten eindelijk voorbij en verschijnt er met There Is/Nothing Twice dan toch nog eens een nieuw album.
De A-kant van de plaat (There Is) werd opgenomen in de studio en de B-kant (Nothing Twice) tijdens een livesessie in het Amerikaans Theater, de voormalige studio van de VRT waar doorheen de jaren talloze legendarische quizzen en liveprogramma’s werden ingeblikt. Met de hulp van Drums Are For Parades-frontman Wim Reygaert legde de band die liveopnames ook meteen vast op pellicule om er later dit jaar een bioscooptournee mee te ondernemen.
Die aanpak heeft ervoor gezorgd dat There Is/Nothing Twice wederom een erg fijn en van muzikaal vakmanschap doordrenkt album is geworden. De evolutie naar een eigen sound — minder rock, meer spacy synthesizers en invloeden uit de jazz en wereldmuziek — die je op hun vorige plaat al kon horen, is tot een culminatiepunt gekomen. Segers, Segers, Cool en Ottervanger construeerden hun eigen unieke muzikale speeltuin, een kleurrijk universum waar het fijn vertoeven is, waar verveling niet bestaat en waarin ze kunnen spelen en experimenteren dat het een lieve lust is.
En dat hoor je aan de plaat: die waaiert werkelijk alle kanten op. Neem nu het negen minuten durende “Nothing Twice”, een epische song die start met een hoekig en repetitief ritme, verfraaid door spaarzaam ingezette synth- en gitaarklanken. Na drieënhalve minuut valt het nummer stil en ontstaat er een soort dreamscape die aan het eind ontbolstert tot een uptempo rocksong met een lang uitgesponnen gitaarsolo. “Today’s A Work Of Ages” doet erg denken aan de mali blues van Ali Farka Touré en consorten en “Afraid Of Being Fed Up” is gestut op een industriële drone waarrond de band zuinig allerlei geluidjes lardeert.
Onze favoriet op het album is “Amplified”: “Keep breathing in and out/Choice rules the mind”, zingt Frederik Segers in een aanklacht tegen de almachtige invloed van de sociale media en hoe die mensen doodongelukkig maken door hen behoeftes aan te praten die er eigenlijk niet zijn. Een gevoel dat de meesten onder ons wel zullen kennen. Aan het eind gooit hij er nog een fantastische en alle kanten uit scheurende gitaarsolo achteraan. Hop, weg frustratie!
“Fluid Is Grand” is een poprocksong met een middenstuk dat van ver doet denken aan Kraftwerks Autobahn. De song loopt bijna naadloos over in “Thuissfeer”, dat aan het eind drummer Simon Segers’ gloriemoment in petto heeft: twee minuten lang mag hij met een dreigend klinkende drumsolo de honneurs in zijn eentje waarnemen. De dromerige afsluiter “Daily Comment” — met strofes en refreinen zowaar! — is de radiovriendelijkste song op de plaat en doet zelfs wat denken aan de composities van Lennon en McCartney.
Het is een flinke evolutie die de mannen van Stadt het voorbije anderhalve decennium doormaakten. Van de funkrock die ze met Members of Marvelas produceerden over het wonderlijk eclectische Marvelas Something tot de psychedelische krautpop die ze nu al drie platen lang met Stadt de wereld insturen. Tel daar nog hun talrijke zijprojecten bij en je weet dat het viertal gestaag bezig is met het opbouwen van een uit de kluiten gewassen muzikale nalatenschap. Een erfenis waar de band naar eigen zeggen nog een stevig vervolg aan wil breien. Gelukkig maar.
