Vijf jaar na Are Animals Different laten The Germans het beest in zich los op Sexuality. Het is een album waarmee de vijf avant garde-rockers de celebritystatus en zelfpromotie willen uitdagen door zowel hun lelijkste als meest sexy kant te laten zien. Maar het is ook een desoriënterende geluidstrip.
Deze keer niet één langgerekte compositie zoals het weergaloze Are Animals Different, maar wel negen aparte nummers. Daarom is Sexuality echter nog geen toegankelijke plaat. Kort samengevat brengen The Germans een broeierige mix van kraut, psychedelica, pop, soundscapes, exotische invloeden en uiteraard onweerstaanbare grooves. Maar bij dit album laat je best alle nummers apart insijpelen om de ware aard ervan te begrijpen.
Producer Micha Volders heeft de vijf leden nieuwe grenzen laten aftasten. Zo hoor je in opener “William” meteen minder gitaren en noise ten voordele van primitieve (wilde!) percussie, (te) gekke synths, piano én clavinet (elektrisch klavecimbel) – die laatste is overigens het seventiesinstrument bij uitstek.
Opener “William” is één lange hypnotiserende jam, waarin geschreeuw wordt afgewisseld met zwoele zang. Het nummer zet de toon voor een deel van de plaat. We zeggen een deel omdat “That Was Months Ago” alweer naar een ander uiterste neigt. Het is donkere rock en ondanks zijn ingetogenheid het meest gitaar georiënteerde nummer. We zouden bijna durven beweren dat het een prachtig nummer is.
“Fine White C” is tevens een ferme uitschieter. Dat is gelegen in het feit dat georganiseerde chaos, psychedelische trip en oosters gerammel gecombineerd worden. En wat een zwoele sound ook — we kijken al uit naar wat dit nummer op de zomerfestivals zal teweegbrengen.
Na “Greek Flutes” — bezwerend en extatisch tegelijk — vallen we van de ene verrassing in de andere. “Los Germanos” draait eigenlijk bijna uitsluitend rond heerlijk samenzang door alle vijf leden. Het is alsof er een vrouwenkoor werd ingehuurd. “La Sexualidad” is opgebouwd uit nostalgische synthesizers, een Hammond-orgel en clavinetklanken. Nog zo’n heerlijk geluidsexperiment. En geen climax op het einde, maar wel een bijzonder sober “Ambition”.
The Germans brengen weer non-stop aanstekelijkheid, experiment en een muzikale geschiedenisles voor de prijs van één. Weinige andere Belgische bands die al die facetten aan elkaar blijven koppelen. En we leren nog eens een geweldige artiest zoals William Onyeabor kennen, de Nigeriaanse afrofunkmeester waar “William” naar verwijst.
The Germans komen naar De Warande (1 maart), Les Ateliers Claus (9 maart), De Casino (22 maart), De Centrale (3 april), Cactus (12 april) en De Kreun (4 mei).
