Toen Warner Bros in 2014 kwam aandraven met The Lego Movie, werd even gevreesd dat er een zoveelste platte commerce werd opgetrokken die de kassa zo luid mogelijk moest doen rinkelen. Bleek dit echter een erg frisse, ongemeen vermakelijke film te zijn, waarin volwassen konden smullen van eindeloze dikke vette knipogen naar o.a. het speelgoed zelf. Vooral voor de vroege millennials die zelf in hun jonge jaren urenlang in de weer waren geweest met LEGO-blokken, was het een schot in de roos. De kleinsten genoten dan weer van een oerverhaal (over ontdekken wie je echt bent en hoe iedereen uniek is) dat zich ontrolde in de vorm van een ongezien visueel spektakel. Bijna vijf jaar en twee spin-offs later, zijn de blokjes van het vervolg eindelijk in elkaar gepast en wordt de sequel – met de welluidende titel The Lego Movie 2: The Second Part – op ons logelaten.
Het verhaal pikt de draad netjes op waar het vorige eindigde. Emmett (Chris Pratt/Sven de Ridder) en kornuiten hebben nog maar net een door President Business georganiseerde Apocalyps vermeden, of ze worden uit het niets geteisterd door een Duplo-invasie. De blijkbaar niet zo schattige Duplo’s vernietigen hun geliefde Bricksburg en verbannen de LEGO-populatie naar het Mad Maxiaanse Apocalypseburg. Vervolgens raas je zo’n 90 minuten lang van hot naar her doorheen het LEGO-universum, overladen met Merho-achtige plekken en personages zoals het Zussterrenstelsel (the Systar System) en Koningin Watevra Wa’Nabi/ (lees deze laatste nog even luidop). Net zoals bij de originele The Lego Movie blijkt heel de plot ook hier een vehikel voor een metafoor over mensen die met deze LEGO-blokken (en personages) spelen: de LEGO-gekke tiener die er niet in slaagt om vreedzaam met zijn Duplo-georiënteerde zusje te spelen.
Zoals verwacht kiezen de scenaristen ook in deze laatste telg van de LEGO franchise resoluut voor een spervuur van lachsalvo’s. Helaas wordt er deze keer minder frequent raak getroffen dan voorheen. Dit vervolg heeft namelijk te kampen met een tekort aan verrassingseffect. De personages die zelf de ‘pchew-pchew-pchew’-geluidjes moeten roepen bij het vuren van de lasergeweren, het ruimtemannetje Benny dat net zoals zijn speelgoedequivalent steeds te kampen heeft met een kapotte helm of de Batman die al te vol is van zichzelf: we hebben het allemaal al eerder gezien en we hebben er ontzettend om kunnen lachen. Dit keer gebeurt dat alleen een pak minder vaak. Bovendien helpt het absoluut niet dat de Belgische bioscopen resoluut de kinderkaart trokken en dus enkel een in het Nederlands nagesynchroniseerde versie vertonen. Daarmee gaat ongetwijfeld een deel van alle vernuft en kwinkslagen hopeloos verloren in de vertaling.
Kort gesteld heeft dit tweede deel vooral last van de wet van de ‘diminishing returns’: meer van hetzelfde, maar telkens nét iets minder geslaagd. Niet alleen het entertainmentgehalte lag een paar trapjes lager, ook het verhaal zelf liet ons eerder onberoerd. De metafoor van de ruzie tussen zus en broer, een nogal bij de haar getrokken misverstand en een behoorlijk verwarrend tijdreiselement konden niet echt boeien. Of het echte doelpubliek van deze prent – de kinderen – dan wel aan het scherm gekluisterd zullen zijn, is maar de vraag. De kleurrijke, bij momenten erg verbluffende actie spat nog wel van het witte doek, maar het wat slappere verhaal en de behoorlijk kleffe boodschap die je nadien te slikken krijgt, lijken ons ook de jonge kijkers niet te gaan overtuigen.
Dat de originele film zo’n schot in de roos was, is uiteraard geen cadeau voor deze ‘moeilijke tweede’ en laten we eerlijk zijn, het is zeker niet enkel kommer en kwel. Zo zijn de scènes met de velociraptors zeer geslaagd en nu en dan ben je zo overweldigd door al het fraais op dat gigantische witte doek, dat je de filmoperateur gewoon even wil vragen om het beeld te bevriezen om alle details te bestuderen. Nooit is er echter het gevoel dat deze film betovert, laat staan dat er met de afstand der jaren iets meer van zal over blijven dan ‘die minder leuke tweede’. Toen ik een twintigtal jaren geleden die allerlaatste keer mijn blokjes opborg, besefte ik dat het welletjes was geweest en dat het tijd was voor iets nieuws. Misschien is dat ook iets dat Warner Bros stilaan mag gaan beseffen en de tegenvallende resultaten aan de kassa van The Lego Movie 2 geven aan dat ook het publiek er zo lijkt over te denken.
