Balthazar :: ”Lekker buiten de lijntjes kleuren”

Vier volle jaren zat Balthazar communautaire problemen-gewijs in de koelkast. Jinte Deprez werd J. Bernardt, Maarten Devoldere maakte twee platen als Warhaus. Vandaag is het moederschip opnieuw geladen, met het zwierige Fever, een album dat een heel nieuwe kant van de Kortrijkse groep laat horen. “Feestelijk, dat hadden we nog niet geprobeerd.”

enola: En toch: ik had er eerlijk gezegd bijna geld op ingezet dat het na die solo-uitstapjes niet meer goed zou komen met Balthazar.
Jinte Deprez: “Natuurlijk wel. Het klopt dat die soloprojecten het beter deden dan we hadden gedacht en daarom heeft het wel wat langer geduurd. Normaal zouden we na één jaar al opnieuw samenkomen, dat werden er twee. Onze samenwerking vinden we echter te kostbaar om te verwaarlozen, want het verhaal van Balthazar is verre van uitverteld. Het was niet dat we ’t saai vonden en niets meer te zeggen hebben, neen, dit was gewoon wat afstand nemen om dan verder te gaan.”

enola: Jullie hebben elkaar verrast met Warhaus en J. Bernardt. Glijd je desondanks toch snel weer in een Balthazarmodus?
Deprez: “Er waaide toch een soort frisse wind. Door die soloprojecten was onze horizon verruimd, voelden we toen we opnieuw Balthazar werden. Het was zeker niet gewoon opnieuw business as usual. Integendeel: de sfeer was speels en onbezorgd, alles kon en alles mocht. We jamden, maakten wat liedjes en zagen wel waar we uitkwamen.”
Devoldere: “Van al onze platen hebben we deze het snelst geschreven. Het was toen we het titelnummer hadden geschreven dat we beseften we dat we na die solitaire projecten net de energie van opnieuw samen zijn, die collectiviteit wilden vieren. Het was extraverter, speels, jammerig, … Het was Balthazar, maar toch met een nieuw geluid. We wisten dat we iets goeds te pakken hadden.”

enola: De routine waarom jullie er even tussenuit gingen was eruit geblazen?
Deprez: “Die ervaarden we ook vooral op tour. We hadden de Thin Walls-show onnoemelijk veel keer gespeeld, tot we er ook niets meer aan veranderden. Wat muziek maken betreft, was dat veel minder het geval.”

enola: Ik kan me niet voorstellen dat het vertrek van (violiste, mvs) Patricia niet aanpassen was.
Devoldere: “Toch niet in de studio. Balthazar is altijd een band geweest, maar dan toch vooral on the road. Jinte en ik schreven en arrangeerden alles altijd al, ook de vioollijnen. Het was dus niet anders dan anders, want ook deze keer zijn de strijkerspartijen door Patricia’s kwartet ingespeeld. Ik denk dat Jasper, die er als producer bijkwam, meer invloed had op de veranderde dynamiek.”

enola: Waarom kozen jullie voor hem?
Deprez: “We hadden allebei met hem gewerkt voor onze soloprojecten, dus we wisten dat we ons goed voelden bij hem en dat hij ons muzikaal aanvoelt. We zijn met dezelfde dingen opgegroeid, hebben hetzelfde smaakpalet, de communicatie zat goed. Dat hij onze soloplaten kende, maakte hem de ideale man om mee af te toetsen en wat te jammen. Hij is zowat onze huisproducer geworden, onze Nigel Godrich of George Martin, de perfecte katalysator tussen ons beide.”

enola: Je komt uit een fase waarin je de touwtjes stevig in handen had, is het dan lastig om opnieuw wat controle te delen en met meningen van andere rekening te houden?
Deprez: “Het verschil is dat die soloprojecten begonnen met een heel duidelijk idee, waar we nu samenkwamen met lege handen. Het was afwachten waar de chemie voor zou zorgen en ik denk dat je vooral problemen met andere meningen krijgt als die al vooraf gevormd zijn. Nu was het samen zoeken naar wat we tof vonden.”

enola: En nu dit album er is, kun je zeggen wat die soloperiode heeft opgebracht?
Devoldere: “Vooral een mentaliteit, denk ik. Balthazar was wat vastgeroest en door die albums voor onszelf te maken, konden we daarna niet anders dan tabula rasa te maken, waardoor we opnieuw met een open geest over muziek konden denken. Zo hebben we met onze soloprojecten veel meer gejamd en zullen we nu ook bij Balthazar meer improvisatie toelaten.”
enola: De verleiding is er wel om van Fever een spelletje “Wie schreef wat?” te maken.
Devoldere: “Het grappige is dat onze soloplaten destijds werden vergeleken met Balthazar en het nu omgekeerd gaat. Tja, het blijft Jinte en ik die muziek maken, dat zal altijd een bepaald DNA hebben. Heel het idee dat ik Warhaussongs schrijf en Jinte andere is totaal irrelevant. Het is net zo goed gebeurd dat we uit tegenreactie net iets anders maakten. Warhaus was heel traag en donker, en dus had ik voor Fever net zin om met beats te werken, opdat het zover mogelijk van mijn eigen muziek zou liggen. Vergeet niet dat we allebei werken aan de nummers hé, het is nooit één iemands idee.”
Deprez: “Het liep allemaal erg door elkaar hoor. Het is niet zo dat je nu in de nieuwe songs kunt spotten wat van Maarten komt en wat van mij. Ik heb net zo goed Warhausachtige elementen bijgedragen en hij ging soms de J. Bernardt-tour op.”

enola: Fever is een feestelijke plaat, niet iets wat we van Balthazar gewoon zijn.
Deprez: “Ook daar weer: reactie. We waren inderdaad altijd een trage band en onze soloprojecten klonken nog een tikje introverter. Als tegengewicht zijn we vanzelf poppyer gaan schrijven, om dat collectieve gevoel van ‘nu iets anders’ te benaderen. ’t Is inderdaad een feestelijke plaat.”
Devoldere: “Uit dat vaatje hadden we nog niet getapt. Het was een uitdaging om op zoek te gaan naar nummers die nu eens niet donker — en soms zelfs zomers — zijn en er toch een bepaalde authenticiteit in te houden dat het geen bubblegum werd. Talking Heads is op dat vlak een goeie referentie; die waren superextravert en tegelijk heel erg avant-garde.”
enola: In het verleden vond ik jullie al eens al te cerebraal, pubers die zichzelf te ernstig namen.
Deprez:<: “Sowieso. Ten tijde van “Blood Like Wine” was dat zeker zo. Toen zochten we het donkere, moest onze muziek altijd in contact staan met een soort tijdloze tristesse. Dat hebben we nu laten varen.”
Devoldere: “Nu ja, dat van dat cerebraal en die pubers kun je ook over Warhaus zeggen. Daar was niets verkeerd mee, vind ik. In het begin heb je nu eenmaal veel te bewijzen. Dat donkere is echter niet heel onze persoonlijkheid en als groep drijf je nu eenmaal meer op energie. Het was logisch om die eens te volgen.”

enola: Als ik “I’m Never Gonna Let You Down Again” hoor, denk ik: er stond veel Bee Gees op in het repetitiehok.<br
Deprez: “De Bee Gees zelf waren bij het schrijven nooit een invloed, maar als je met kopstem zingt, gaat het al snel die richting uit. “I’m Never Gonna Let You Down Again” begon eigenlijk als een erg traag soulnummer (zingt, vingerknippend) maar doorheen het proces is dat sneller geworden en meer poppy, en zo kwamen we bij dat inderdaad erg Bee Gees-achtig refrein. Daar hadden we geen probleem mee.”
Devoldere: “Een beetje met popclichés spelen, dat mocht wel. Zoals met die geslapte bas en die The Bold And The Beautiful-saxsolo in “You’re So Real” lekker buiten de lijntjes kleuren van wat cool en hip is.”

enola: Jullie zijn nu opnieuw vertrokken voor zo’n klassieke albumcyclus van twee jaar. Heb je een idee hoe je de shows deze keer niét routineus kunt maken?
Devoldere: “Losser spelen, meer jazz toelaten, zodat het niet elke keer hetzelfde afgemeten optreden is. Vroeger waren we nogal gefixeerd op de juiste klankjes en geluidjes, dat beginnen we nu toch vrijer te bekijken. We hebben nu ook vier platen om uit te putten, dus dat zal ons ook toestaan om de setlist regelmatig overhoop te gooien. En we weten nu wel wat de valkuilen zijn, dus als het te gemakkelijk wordt, fucken we het wel wat op. (lacht) Nu, sowieso wordt het een ander verhaal dan bij Thin Walls, toen we ons in ongeveer elke Europese provinciestad zijn willen gaan bewijzen. Deze keer is de tour gebalder, spelen we minder en in grotere steden.”

enola: Touren jullie graag?
Deprez: “Ik ben wel graag in beweging. In 2018 was ik voor het eerst in zes jaar eens vier maanden thuis. Na twee weken vond ik het al saai en voelde ik me vastgeroest.”
Devoldere: “Het zit hem in de variatie. Er zijn tijden geweest dat we te veel hebben getourd en ik aan het klagen ging. Maar laat ons eerlijk zijn: als je een plaat hebt gemaakt, wil je die ook live brengen, want dan pas begint die muziek meer en meer te leven. Deze keer beginnen we in het Verenigd Koninkrijk en de show in Londen verkoopt alvast lekker. We hebben er in het verleden al getourd en zullen daar op verder borduren, maar het is niet de gemakkelijkste markt. Je moet er geluk hebben met je timing.”

enola: Is dat de uitdaging nu, Engeland veroveren?
Devoldere: “Het is geen doel op zich, waar dat vroeger misschien meer het geval was. We maken ons album, en zien verder wel. Al proberen we wel met elke plaat wat nieuwe landen aan te boren. Territoria waar je opnieuw van nul moet beginnen; dat maakt het spannend, dat houdt ons scherp.”

enola: Waar ga je deze keer van nul beginnen?
Deprez: “Dat staat nog niet vast, maar het is in elk geval grappig hoe de status van Balthazar enkel maar is gegroeid dankzij onze nevenprojecten. We worden nu ook gedraaid op plekken waar dat vroeger niet het geval was. Plots hebben we bijvoorbeeld airplay in Australië en Zuid-Amerika. Dat is mooi meegenomen.”

enola: Maar dus, afgaande op de persfoto’s: gedaan met het groepsideaal, jullie zijn Balthazar en Balthazar is Jinte en Maarten?
Deprez: “Dat is altijd zo geweest hoor. Applause hebben wij aan het conservatorium ook puur met ons twee gemaakt. We profileren ons nu ook meer zo, maar er is niets veranderd op dat vlak. Patricia vertrok, Tijs Delbeke komt erbij in haar plaats, maar werkte nog niet mee aan de plaat, … Het ging vanzelf zo. Ach, je hoort het bij elke groep: democratie werkt niet op dat niveau. En toch hebben we ons altijd gezamenlijk gepresenteerd, want dat opnemen is maar één deel van het bestaan. We touren, beleven dat allemaal samen als collectief en het is dan pas dat die liedjes echt een leven krijgen. We hébben die plaat echt onder ons geschreven, maar vanaf nu zijn we opnieuw een band. We gaan op tour, we zijn met vijf. Dat moet duidelijk zijn.”</p

Balthazar staat op 6 maart in de Lotto Arena.

PiaS
Beeld:
Athos Burez

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

verwant

Balthazar

20 augustus 2023Pukkelpop, Hasselt

PUKKELPOP 2023: Smeltende tenten in sonisch cinemascope

Wat is dit; Best Kept Secret? Yup, net als...

Live /s Live 2023 :: Dire Straits in strandzand

Eerst Zeebrugge, nu Antwerpen. Zou Live /s Live bij...

Balthazar

Live is Live festival

Zimmerman :: Wish You Were Here

Op 23 januari 2019 overleed Wannes Casier, de broer...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in