Ha, eindejaarslijstjes. Een kortere levensspanne dan het eerste huwelijk van Britney Spears, maar telkens weer aanleiding tot gemor en knetterende discussies aan de feesttafel. Het kan ook anders. Richt liefdevol mee de blik op bekende en minder bekende artiesten die wat meer volk rond hun haardvuur verdienen. Dit waren de albums die onze dagen in 2018 iets minder grijs maakten.
Car Seat Headrest :: Twin Fantasy (Face to Face) Will Toledo gaf zijn uitwaaierende gitaarnummers uit 2011 de productie- en geluidskwaliteit die ze verdienden en bracht enkele subtiele aanpassingen aan in zijn filosofisch mijmerende teksten. Het resultaat is een bijna perfecte snapshot van opgroeien die je doet terugverlangen naar een middelbare schoolmap om vol te pennen met tekstflarden.- Low :: Double Negative Alan Sparhawk en Mimi Parker zijn met hun harmonieuze samenzang en tijdloze slowcore al twaalf albums lang een trouwe gids op het pad der goede smaak. Op Double Negative hangt een donkere spanning die voor velen ook het huidige leven overheerst. Met zijn gedempte ruis en zwaar vervormde stemmen is dit het soort album dat je doet checken of er iets mis is met je speakers, maar de onderliggende schoonheid komt steeds bovendrijven. Favoriet blijft “Dancing And Blood”.
- Daughters :: You Won’t Get What You Want Ze doen het toch maar: na acht jaar radiostilte terugkeren met een waanzinnige uppercut van een album dat iedereen van zijn paard bliksemt. Een extreem dissonante mix van noiserock en grindcore, maar deze keer wel met gevoel voor melodieën en hooks. “Is something burning in here or is it me?” Een meer geschikte soundtrack voor de wereld en uw gemoedstoestand die in lichterlaaie staan, vond je niet in 2018.
- Moonface :: This One’s For The Dancer & This One’s For The Dancer’s Bouquet Spencer Krug is ondertussen een genre op zich geworden. Hier pingpongt de Canadees een dubbelalbum lang tussen marimbapop en experimentele nummers voortgestuwd door synth, saxofoon en percussie. Wie nog niet is weggelopen, neemt het best “Minotaur Forgiving Knossos” of “Dream Song” als vertrekpunt in dit doolhof.
- Boygenius :: boygenius-EP Deze droomsamenwerking tussen Lucy Dacus, Julien Baker en Phoebe Bridgers levert niet geheel onverwacht een puike indiefolk-ep op. “Bite The Hand” kwam op zachte wijze het hardst binnen.
- Efrim Manuel Menuck :: Pissing Stars Hello Darkness. Niet de titel van uw autobiografie, wel de stemming die blijft nazinderen lang nadat de laatste drone is weggeëbd. Wanneer Menuck niet actief deel uitmaakt van Godspeed You! Black Emperor mag het iets minder, euh, vrolijk zijn.
- SRSQ :: Unreality Luister nu maar gewoon naar “Procession”. Einde argument.
- Cloud Nothings :: Last Building Burning
Intens, luid en uitermate bevredigend: de gitaren mochten weer gáán en de stembanden kapot. Aangedreven door een heerlijk explosieve energie, een niet-aflatende stroom riffs en een retestrakke ritmesectie. - Nothing :: Dance On The Blacktop In een stuk voor Noisey vergeleek Zachary Lipez deze void fuckers met de zachte folk en dromerige melodieën uit de jaren zestig. Een gevoel voor melodie gepaard met reverb, een betere en beknoptere samenvatting vinden voor de vaandeldragers van nu-shoegaze wordt moeilijk.
- Ezra Furman :: Transangelic Exodus Aanstekelijke outsiderpop die zo goed is in onder de radar blijven dat niemand ervan gehoord lijkt te hebben. Jammer, want nummers als “Suck The Blood From My Wound” en “Driving Down To L.A.” verdienen het om gehoord te worden.
