Het waren twaalf maanden waarin van alles aan het kantelen ging, en zo was dat ook in de muziek. 2018 verdient als jaar geen schoonheidsprijs, maar liet zich muzikaal toch van zijn goeie kant zien. Op naar 2019 voor meer schoons, en wie weet zelfs een nieuwe regering.
- Shame :: Songs Of Praise 2018 werd de deur ingetrapt met withete punkriffs en opwindende teksten die soms verdomd diep sneden. Beter werd het niet meer. Dit was het jaar waarin de gitaar zijn terugkeer aankondigde. Schrijf maar op: in 2019 zal er geen ontkomen meer aan zijn.
- The Bony King Of Nowhere :: Silent Days Bram Vanparys raakte zijn vrouw kwijt, de plaat die dat proces opleverde, is zijn meest eerlijke tot nu toe. Het nieuwe, op War On Drugs-leest geschoeide geluid, maakte Silent Days af. België heeft eindelijk zijn eigen Blood On The Tracks.
- Frank Vander linden :: Nachtwerk En dat is jammer voor Frank Vander linden, die daar anders zelf wel voor had gezorgd. Geen probleem, want ook Nachtwerk is het soort bloedstollende break-upplaat dat onder je huid kruipt. Of luister anders nog eens naar “Gezegend met geluk”, en hoor hoe die stem breekt.
- Let’s Eat Grandma :: I’m All Ears Kokette waanzin, geflipte creativiteit, nu met extra zin voor songsmederij. Rosa Walton en Jenny Hollingworth vonden de magische formule om hun knotsgekke ideeën deze keer in echte nummers te verpakken en maakten een tweede plaat die de poort naar een grote toekomst opent. Zelden klonk muziek zo vrij.
- Suede :: The Blue Hour Een zeldzaam goed zijn de bands die dik vijfentwintig jaar ver in hun carrière nog van groeimarge blijk geven. Met The Blue Hour, alweer een stap vooruit na het ook al sterke Night Thoughts, doet deze britpoplegende het bijna vanzelfsprekend lijken.
- Whispering Sons :: Image Whispering Sons maakt new wave zoals dat voor het laatst hip was in de jaren tachtig, Whispering Sons doet new wave klinken alsof het alleen van vandaag kon zijn. Misschien zegt het iets over deze klotetijden, maar wij hadden Fenne Kuppens en haar worstelingen nodig. Misschien wel het sterkste Belgische debuut in even.
- Tourist LeMc :: We begrijpen mekaar De bard van ’t Stad begrijpt je, en wij begrijpen hem. Net als op voorganger En route vat Johannes Faes het leven van alledag in kleine vignetten die van vreugde naar tristesse gaan, maar altijd baden in liefde voor de kleine mens in elk van ons. Dat is schoon.
- Christine And The Queens :: Chris Debuut Chaleur humaine droop al van het zelfvertrouwen, haar transformatie tot Chris heeft Héloise Letissier alvast geen kwaad gedaan. Chris druipt van de goesting, verpakt dat in geweldige funk à la Janet Jackson, maar heeft ook iets te vertellen. We zijn er zeker van: dit is voor Christine nog maar het begin.
- Phosphorescent :: C’est la vie Matthew Houck is gelukkig, en maakte eindelijk opnieuw een plaat. Het is een mooie.
- Hatchie :: Sugar & Spice-EP Bijna meer een Tip voor 2019, maar in afwachting van haar debuut bracht Harriette Pillbeam alvast een ep uit die naar meer doet smaken. De Sugar & Spice-ep brengt de mooiste jengelpop in twintig jaar, herinneringen aan het moment dat Dolores O’Riordan The Cranberries nog niet had kapotgejodeld en die ene blauwe maandag dat The Sundays een ding waren. Poptastisch, jawel.
En het hield niet op, met ook deze tien als goeie aanvullingen:
11. Ex:Re :: Ex:Re,
12. Tunng :: Songs You Make At Night,
13. The Spectors :: Ooh Aah Aah,
14. PJDS :: Siren,
15. Death Cab For Cutie :: Thank You For Today,
16. Tune-Yards :: I Can Feel You Creep Into My Private Life,
17. Cloud Nothings :: Last Building Burning,
18. Angèle :: Brol,
19. Editors :: Violence,
20. Okkervil River :: In The Rainbow Rain
Qua concerten zat het venijn in de staart met op één vroege decemberweek tijd niet alleen een Johnny Marr die de Smiths-legende opnieuw leven inblies, maar ook een Shame en Whispering Sons die elk het jaar van hun debuutplaat bekroonden met zinderende concerten. Verder was de manier waarop Phosphorescent zijn comeback met een twee uur durend concert vierde hartverwarmend, en sloten we ook Okkervil River graag opnieuw in de armen. Patti Smith was in de AB dan weer de oermoeder die we onszelf allemaal wensen en rockgodin in één, Arcade Fire de band die op zijn U2’s de grenzen van een rockshow aftastte in Het Sportpaleis. Dat ze ooit hun eigen Zoo TV-tour mogen doen. En verder zal dat kwartier “Drive Blind” dat Ride op Pohoda inzette, net toen Milorad Mazic België-Brazilië afblies, ons altijd bijblijven. Er kon geen betere soundtrack voor dat euforische Duivels-moment zijn.
