Wie heden ten dage nog een misdaadroman wil schrijven, moet al stevig uit de hoek komen om nog op te vallen tussen de stroom nukkige detectives, geniale moordenaars en Scandinavische of Britse achtergronden. Of hij moet zich net alle clichés van het genre eigen maken en er op een slimme, postmoderne manier mee aan de slag gaan. Dat is het uitgangspunt van Stuart Turtons debuutroman.
Geschreven als een misdaadroman met Christie-allures: een groep dubieuze societyfiguren troept samen in een landhuis in verval om een gemaskerd bal bij te wonen. Die avond zijn ze getuige van de zelfmoord van dochter des huizes Evelyn Hardcastle. Vermits die zelfmoord een verborgen moord is, slaat Turtons boek evenwel andere wegen in. De roman trapt af met een verwarde man die ronddwaalt in het bos van het landgoed en zich slechts de naam Anna herinnert. Een wegrennende vrouw en een pistoolschot doen hem vrezen dat hij getuige is van een moord, waarna hij koortsachtig de weg terugzoekt naar het landhuis en daarbij door een onbekende geholpen wordt.
De man in kwestie is dokter Sebastian Bell en blijkt naar het landgoed Blackheath getrokken te zijn om het gemaskerd bal bij te wonen. In de hoop meer over zichzelf en Anna te weten te komen, trekt hij met een aantal genodigden op. Een geheimzinnige man met een pestdoktersmasker maakt hem duidelijk dat hij op het landgoed is om de moord op Evelyn Hardcastle op te lossen. Zolang dit niet gebeurt, zal hij op de dag van het bal wakker blijven worden, maar niet noodzakelijk als Sebastian Bell. Die laatste is immers maar een van de acht lichamen en persoonlijkheden die het echte hoofdpersonage, Aidan Bishop, toegewezen zijn om de moord op te lossen. Indien hij op de laatste dag het antwoord nog niet gevonden heeft, wordt zijn geheugen gewist en start alles opnieuw. En dat is, zo blijkt, al ontelbare keren gebeurd. Bovendien is hij niet de enige die achter de waarheid aanzit en zijn de andere gasten hem niet noodzakelijk goed gezind.
Het is een wat aparte premisse, maar ze werkt wonderwel, in het bijzonder omdat Turton zijn hoofdpersonage in het eerstvolgende lichaam wakker laat worden wanneer het vorige in slaap valt –met dien verstande dat, eens de dag om is of de gastheer sterft, ook het lichaam in kwestie verspeeld is. Het vergt enkele lichaamsswitchen vooraleer Aiden de waarde en mogelijkheden van zijn verschillende gastheren naar waarde kan schatten en van hun talenten gebruik weet te maken. Niet alleen beschikt hij over de vermogens van zijn gastheren (hun scherpe intellect, jeugdige kracht,…), maar hij kan ook gebruik maken van hun connecties — voor de andere gasten is hij immers de persoon die hij bewoont.
Toch levert dit alles ook een aantal nadelen op. Zo zijn sommige gastlichamen oud of zwaarlijvig en is niet ieder van hen even geliefd. Bovendien draagt zowat elke gastheer wel enkele geheimen en zwakheden met zich mee, zoals lafheid en impulsiviteit. Maar hetzelfde geldt ook voor de familie Hardcastle en verschillende van de andere genodigden: allen zeulen ze geheimen uit het verleden met zich mee, terwijl hun loyauteiten niet noodzakelijk bij de familie liggen.
Voor Aiden primeert echter niet het verlaten van Blackheath, maar wel het redden van Evelyn en Anna — een opzet waarin hij volgens zijn mysterieuze contactpersoon in het verleden steevast faalde. Toch is Aiden ditmaal vastbesloten en weet hij gaandeweg zelf het vertrouwen van bepaalde gasten te winnen. Daarbij maakt hij, naarmate hij in meer lichamen terechtkomt, gebruik van de kennis en wetenschap van elk van hen om gebeurtenissen en mensen, inclusief zichzelf in andere lichamen, te beïnvloeden en te manipuleren, om zo dichter bij de waarheid te komen. Het knappe daarbij is dat hierdoor bepaalde gebeurtenissen, naarmate het verhaal vordert, opeens in een heel ander daglicht komen te staan. Wat aanvankelijk geheimzinnig of absurd overkwam, blijkt bijvoorbeeld door de latere Aiden in gang gezet te zijn.
Door te spelen met tijd en vertelperspectieven zet Turton meteen hoog in, te meer daar hij ook nog een moordmysterie te onthullen heeft waarbij de uitkomst niet alleen op voorhand vast lijkt te liggen, maar waarvan het perspectief ook meer of minder verschuift. Bovendien dienen de puzzelstukken nog steeds in elkaar te vallen en moet het hele hoe en waarom van dit zichzelf herhalende verhaal ontsloten te worden, net als de vraag wie Anna is en waarom net Aiden hier een rol in dient te spelen.
Het zijn verschillende vragen en motieven die door Turton gaandeweg blootgelegd worden, al blijft het moordverhaal uiteraard het eerste grote mysterie waarbinnen de andere geheimen hun rol hebben. Belangrijker is echter de knappe manier waarop Turton te werk gaat en de speelsheid en vaart waarmee hij zijn roman uitwerkt. Bovendien is een (postmoderne) knipoog nooit ver weg: zo laat hij Aiden opmerken dat hij net een stuk is in een spel waarvan hij de regels niet kent, een gevoel dat de lezer die een moordmysterie verwacht niet vreemd is.
Hoe knap De zevenvoudige dood van Evelyn Hardcastle ook is opgesteld, wie het boek opnieuw zou lezen met alle kennis in het achterhoofd, vindt ongetwijfeld enkele onregelmatigheden. Daarnaast is het slot, hoe bevredigend ook, tegelijkertijd ietwat sentimenteel. Bovendien blijven veel andere vragen onbeantwoord, zoals hoe het werkelijk afgelopen is met de gasten op Blackheath en of de actie van Bishop en de anderen effectief iets veranderd heeft.
Het blijven uiteraard bedenkingen die het leesplezier allesbehalve in de weg staan, want daarvoor leest de roman van Turton te vlot en is de spanningsboog strak genoeg opgebouwd. Grootse literatuur is het niet, noch hoeft dat verwacht te worden, maar als detectiveroman die enerzijds de genre-elementen respecteert en ze anderzijds een alleraardigste update geeft, staat De zevenvoudige dood van Evelyn Hardcastle garant voor enkele fijne uren spanning en verpozing.
