In Atelier 210, een van die concertzalen met een doorleefde, licht anarchistische sfeer die je alleen in Brussel vindt, kwam Micah P. Hinson zijn nieuwste album voorstellen. Een waarin hij zijn status als outsider binnen de rootsmuziek alle eer aandeed.
Eerst was het de beurt aan And They Spoke In Anthems van Antwerpenaar Arne Leurentop. Hoewel het soloproject van Leurentop in de aanloop naar het binnenkort te verschijnen tweede album uitgegroeid is tot een trio, stond hij hier nog een keer in zijn eentje op het podium. Gewapend met een gitaar, keyboard en hihat verwerkte hij knap loops in de nummers waardoor hij een echte one-man band was. Leurentop putte vooral uit het nog niet verschenen tweede album en hield daarbij het midden tussen folk en slimme pop, met af en toe een stevige gitaaruithaal. Het klonk allemaal knap in elkaar gestoken, maar eerder dan voor de nummers zelf, was er toch vooral bewondering voor hoe hij ze brengt.
Eerder dit jaar bracht Micah P. Hinson met When I Shoot At You With Arrows, I Will Shoot To Destroy You een van zijn beste albums tot op heden uit. Een album, geïnspireerd door een beeldhouwwerk in de kathedraal van Santiago De Compostela over de muzikanten van de apocalyps, dat hij opnam met 24 muzikanten in evenveel uren op een niet nader genoemde locatie in de bossen van Texas. Tijdens een korte Europese tour kwam hij dat album voorstellen, met een halte in het Brusselse Atelier 210.
Het werd meteen duidelijk dat het een enigszins ongewoon Hinson-optreden ging worden toen hij het podium opkwam en een elektrische gitaar omgordde in plaats van zijn karakteristiek akoestisch exemplaar waar hij zelf allerlei boodschappen op gekrabbeld heeft. Daarnaast kreeg hij het gezelschap van Henry Da Massa die met zijn mondharmonica en elektronica voor bevreemdende sfeerelementen zorgde bij de nummers, iets waarop zelf alludeerde bij aanvang van het optreden. Hij zou de hele nieuwe plaat spelen, maar die zou live wel helemaal anders klinken.
Op andere vlakken was het dan wel weer vintage Hinson. Hoe hij zijn kaarten met geheugensteuntjes om zijn teksten te onthouden eerst nog moest klaarzetten, bijvoorbeeld. “Ik word al wat ouder”, aldus de 37-jarige (!) Texaan daarover. “I Am Looking For The Truth, Not A Knife In The Back” begon rustig, met minimalistisch gitaarspel en bijna a capella zang die de prachtige stem van Hinson volledig tot zijn recht liet komen, om daarna te ontaarden in een apocalyptische apotheose door het dissonante gitaarspel van Hinson. Het contrast tussen de rustige, sfeervolle stukken en de vervormde gitaarerupties was de rode draad door het hele optreden. Heel anders dan z’n vorige optredens en platen, waar hij muziek bracht die rechtstreeks afkomstig leek van een oude, grijsgedraaide 78-toerenplaat.
“Sleep Of The Damned” klonk bluesier dan op plaat, in het hoekige “Fuck Your Wisdom” spuwde Hinson de tekst bijna uit, voorovergebogen over de microfoon geplooid. Elke liveversie die hij bracht, voegde wel iets toe aan het origineel. “Small Spaces” rockte hoekiger, “My Blood Will Call Out To You From The Ground” klonk nog breekbaarder, met een stem die kraakte en kraste. Het slotnummer van het album (“The Skulls Of Christ”) werd overgeslagen wegens niet na te spelen omwille van de zestien gitaarpartijen en het koor, maar in ruil kreeg het publiek nog een hele reeks oudere nummers. Dat ging van gesjeesde country in “Diggin’ A Grave” tot de cinematografische soundscapes van “The Day The Volume Won”, maar steeds weer wist Hinson zijn songs te laten wringen en schuren. Een van distortion bol staand “Get Off To Sleep” bijvoorbeeld leunde dichter aan bij Sonic Youth dan bij pakweg Hank Williams.
“Close Your Eyes” is altijd al een prachtsong geweest, maar in Brussel laveerde het tussen rustige stukken en ontspoorde waanzin en dat maakte het zowaar nog beter. Enkel slotsong “Kiss Me Mother, Kiss Your Darling” leunde dicht aan bij de klassieke Hinson, als wou hij zeggen dat die er ook nog altijd is. Wat we zagen, was een zoekende Hinson, op zoek naar nieuwe klanken en manieren om zijn muziek te brengen. Dat hij in de tweede helft van het optreden na elk nummer ostentatief op zijn horloge keek deerde zelfs niet, want het was een optreden van een muzikant die risico’s durfde nemen maar er wel in slaagde om alles tot een goed einde te brengen.
