We hebben allemaal wel een vriendschap met iemand die we maar eens om de zoveel eeuwen zien, maar met wie het altijd onmiddellijk weer klikt. Die ander blijkt steevast amper een haar veranderd, maar wat maakt dat uit, we hebben het best naar onze zin in elkaars gezelschap. Als J Mascis die vriend is, dan is Elastic Days de meest recente ontmoeting. Plof gezellig samen in de zetel: tijd om wat bij te praten.
J Mascis is al heel zijn muzikale carrière een duivel-doet-al, met naast Dinosaur Jr. ook een moeilijk in kaart te brengen tweede muziekleven als gastgitarist, -vocalist of -drummer. Toen we Mascis voor het laatst buiten zijn hoofdbezigheid Dinosaur Jr. ontmoetten, was dat ten tijde van Tied To A Star (en nog wat projecten) in 2014. Uit de noodzakelijk strenge 5.5 die hij daarvoor kreeg van enola – “als je een paar klassieke rockalbums gemaakt hebt, kan je je er niet zomaar vanaf maken met een doordeweeks folkplaatje” – trok Mascis als trouwe enolalezer schijnbaar enkele waardevolle lessen, want Elastic Days is stukken beter.
Mascis heeft om te beginnen deze keer wel enkele van zijn meest pakkende melodieën meegebracht. Dat is al duidelijk bij de bitterzoete opener “See You At The Movies”, wellicht Mascis’ beste song sinds “Watch The Corners” en misschien wel zijn sterkste solosong tot nog toe. “Not sure where to get to / Is it in the cards? / Finding you is easy / Finding me is hard / Finding you is easy / I’ll just try to stall / I don’t peak too early / I don’t peak at all”, horen we Mascis schoorvoetend toegeven als voor een eerste liefde – handen in de zakken, blik op de sneakers, we kunnen het ons zo inbeelden. Als hij besluit met “See you at the movies / The movies in my head”, dan blijven we met een traan én een glimlach zitten. Elastic Days heeft meer van die momentopnames, maar nooit zijn ze zo potent als op “See You At The Movies”.
Nummer twee, “Web So Dense”, en nummer drie, “I Went Dust”, vervolledigen het sterke openingstrio, dat zo al de hele vorige plaat overschaduwt. Ook verder heeft Elastic Days nog van die verborgen schatten, al zijn die vaak van zo’n onopvallendheid dat er te gemakkelijk over te luisteren valt. Titelsong en kampvuurmoment “Elastic Days” (die tamboerijn) en “Sometimes” met zijn zonnige riff kunnen nog eens onmiddellijk de oren doen spitsen, maar daarrond kabbelen de songs zonder veel erg naar het einde, al loopt de stroom hier nu ook weer niet over een laagvlakte, waar dat eerder wel zo was.
De meer geïnspireerde melodieën helpen Mascis om een betere vertolking te brengen. Waar op Tied To A Star de peper nog ontbrak, weet Mascis wel meer dan genoeg leven te blazen in Elastic Days: zo is de melancholie in Mascis’ zeurderige stem nu veel voelbaarder en warmer, en kan die de luisteraar echt meesleuren in de songs. Ook de solo’s – ’t zou geen J Mascis zijn als er niet overal een gierende gitaarsolo in voorkomt – zijn van begin tot einde perfect getimed en vallen altijd net genoeg op zonder zich te forceren.
Uiteindelijk is Elastic Days niet veel meer dan een aangename ontmoeting met een vriend van toen. Ergens is dat al meer dan genoeg. Blij te vernemen dat je nog mee kan met de rest, J, en tot binnen een paar jaar.
