The Dixie Chicks van het Hoge Noorden. Twee Emmylous met een zweem van Aurora Borealis. Engelen met een Zweedse ‘s’. In De Roma was First Aid Kit het als vanouds opnieuw allemaal. Dat krijg je nu eenmaal met de zusjes Söderberg: Americana met een Zweeds accent. En het blijft werken.
Natuurlijk gaat het goed met First Aid Kit. De Zweedse zusjes Klara en Johanna boeren al jaren geweldig, en sinds ze “Silver Lining” aan een automerk verkochten racen ze in een rotvaart richting sterrendom. En toch, zo valt ons net voor de bissen te binnen, was het al eerder dat First Aid Kit liet weten geen eendagsvlieg te zijn. Natuurlijk, die cover van Fleet Foxes was aardig, en debuut The Big Black And The Blue wordt veel te weinig geapprecieerd, maar het was met “Emmylou” dat het duo zijn bestaansrecht definitief verwierf. Wie zo’n song schrijft heeft voor eeuwig verworven om daarmee te blijven optreden tot hij of zij met pensioen is. De Söderbergs zijn halfweg de twintig, en gaan nog even mee, en hebben daarom nog maar een paar knappe nummers geschreven.
“Master Pretender”, bijvoorbeeld. Een song over opgroeien, en hoe het leven een teef kan zijn. Terwijl jeugdfoto’s achter hen over het scherm tuimelen spelen de zusjes het met veel gusto. Want dat valt op: hoe ‘professioneel’ het allemaal voelt, hoe afgelikt en soms wat te glad – dat krijg je met al die Amerikaanse invloeden –, het speelplezier spat net zo goed van de planken. Ook na tien jaar platen maken en daarmee eindeloos touren doen de Söderbergs het nog graag, en een woordje “Dank u wel. Goe Ghaat het?” is ook snel geleerd.
Zeiden we overigens duo? First Aid Kit is net zo goed een echte band. Dat wordt uitdrukkelijk benadrukt bij de opkomst, wanneer de Söderbergs achteraan op één rij met hun muzikanten “Distant Star” inzetten, vooraleer ze naar voor treden, maar het spreekt ook uit het samenspel in “It’s A Shame” of hoe uit een net iets te traag gespeeld “The Lion’s Roar” naadloos de gruizige gitaar van “You Are The Problem Here” groeit. Dat laatste is een kwaaie protestsong die Klara Söderberg ooit schreef naar aanleiding van een Amerikaanse verkrachtingszaak, en het is iets wat ze vaker zou moeten doen. Distortion staat haar.
Want dat hou je wel over; dat vervelende gevoel dat het nu wel goed is geweest met de verering van de Groten. Dat je niet eeuwig verliefd kunt blijven op Emmylou en Graham, Johnny en June, en Connor mogen zeggen tegen Mijnheer Bright Eyes (zoals wij hem moeten noemen). Je voelt het aan dat net iets te flauwe “Ugly” van op de recente Tender Offerings-EP waarop de groep overschotjes van het recente Ruins brengt. En als ze dan toch iets solo en akoestisch op de rand van het podium willen brengen – juichen we toe, daar niet van – mag het dan liefst nog eens het heel erg oudje “Ghost Town” of “Winter Is All Over You” zijn, en niet de lamlendige meezinghoempa van “Hem Of Her Dress”? Het zijn schoonheidsfoutjes die af te leren zijn, dus we klagen niet.
Als het goed is, is het immers érg goed. Die samenzang in “King Of The World”! Die opzwepende drums van indiandans “Wolf!” Tussendoor is er een versie van Kate Bush’ “Running Up That Hill”. Platgecovered is het, en ook First Aid Kit weet er niet meteen iets nieuws mee aan te vangen. Geen klachten; het kan veel erger. Iemand onlangs de interpretatie van Placebo nog eens opgelegd, anders?
Interessante benadering: wat in maart nog het begin van het concert was, is nu het einde. Voor de bissen krijgen we “Rebel Heart” en “Fireworks”, twee nummers uit Ruins. Het werkte beter toen die nog het begin waren, en niet de toegift. Iedereen weet immers dat het beter kan. Of ze nu de auto kochten of niet, “Silver Lining” is het klapstuk dat het publiek nog te goed had, en daar komt het. U zong mee, wij mompelden steels mee, u kent dat; als de recensent om is, was het toch niet echt slecht. Neen, dat First Aid Kit, daar bent u nog niet van af. Gelukkig maar.
