Vier jaar nadat Felix van Groeningen menig christen tegen de schenen schopte tijdens het Oscargala met The Broken Circle Breakdown, staat hij klaar met nieuw werk dat alweer de Oscarkoorts doet stijgen. Uw hooivorken kunt u in uw kerststal laten staan deze keer. Beautiful Boy schoffeert niemand, afgezien van sommige filmfanaten dan.
Het verhaal waarmee van Groeningen zich inlaat is dan ook veiliger. Enerzijds is het script gebaseerd op de bestseller van journalist David Sheff: Beautiful Boy: A Father’s Journey through His Son’s Addiction. Ook de biografie van zijn zoon, Nicolas Sheff, ging vlot over de toonbanken. We houden nu eenmaal van menselijke tragedies. Anderzijds begeeft van Groeningen zich op bekend terrein: zijn recentste The Broken Circle Breakdown en Belgica waren ook geen lachertjes, waarin bovendien muziek en ellende grote pijlers waren. Niets mis mee, in ieder geval.
Knuffelboy en ‘rising star’ Timothée Chalamet heist zich in het lichaam van Nicolas, een jongeman met een crystal meth verslaving. Vader David Sheff (Steve Carell) ziet zijn zoon langzaamaan door zijn vingers glippen. De hulpeloosheid waarin de film baadt, krijgt de kijker vanaf de openingsscène duidelijk opgelepeld. David staart ons ernstig in de ogen, onzeker over de drugs die zijn zoons ingewanden naar de verdoemenis helpen: “What does it do to him? And what can I do to help him?”. Veel en niet veel, lijken de respectievelijke antwoorden.
Het is echter niet omdat Beautiful Boy een Amerikaanse productie is dat u zich aan een pathetisch meritocratietripje moet verwachten. Felix doet wat Felix altijd doet: een mokerslag afleveren in uw aangezicht. Onschuldige kinderen worden gecorrumpeerd, begripvolle vaders gaan door het lint, junkies zijn niet altijd te redden. Goede bedoelingen brengen u maar zo ver. Mooie gezinnen betekenen maar zo veel als de zoon des huizes meer blijkt te geven om de kunst van het snuiven dan de kunst van het schrijven.
Van Groeningen deed bovendien zijn uiterste best om zijn afdruk op de Hollywood Boulevard te plakken. Zijn Amerikaanse monteur zette hij aan de deur en hij liet enkele van zijn vaste crewleden de zee oversteken. Monteur Nico Leunen en director of photography Ruben Impens verzekerden dat de filmische shots sterker waren dan shots heroïne. Toch wordt het pijnlijk als je vlak door de montage van een film heen kunt kijken. De niet-lineaire vertelmanier wordt je zo opgedrongen, dat het niet meer duidelijk is of Nicolas nu van de middelbare school of van de unief afstudeert. En terzijde: we hebben écht geen Silence-of-the-Lambs-achtige soundtrack nodig om te weten dat Nicolas niet al te snugger omspringt met zijn crystal meth.
Hoe dan ook is dit een Amerikaans debuut dat op zijn minst het vermelden waard is. Als de gevoelige portrettering van een destructieve verslaving het niet doet, dan zorgen het excellente acteerwerk van Chalamet en Carell ervoor dat van Groeningen een zeker kwaliteitslabel zal komen te belichamen in La-La-Land. Het toont vakmanschap dat van Groeningen Chalamet al gestrikt had vóór Call Me By Your Name. Dat Beautiful Boy over het algemeen niet uitblinkt, hoeft niet te betekenen dat we al onze Hollywoodhoop op Lukas Dhont moeten zetten. Trouwens, als je zo’n seksscènes kan filmen, kan je overal terecht.
