Exact 3 jaar na zijn vorige album, verraste John Grant ons vorige maand met een nieuwe resem aan zwartgallige, maar ook lichtjes positieve boodschappen onder de dubbelzinnige titel Love is Magic. Het gaat niet goed met de wereld, maar met hem gaat het al iets beter, dankuwel. Ook al heeft hij ondertussen Abraham gezien.
Een nieuw album, dat betekent ook een nieuwe promotour. Eentje die de Amerikaan al over heel Europa bracht, en nu dus ook naar de Lage Landen. Grant houdt van deze kant van de wereld, en te oordelen aan de opkomst in de Trix Club, is dat wederzijds. Al zien we hem niet direct de AB vullen, maar dat hoeft ook niet, want dat zou dan weer onmiddellijk teniet doen aan het intieme karakter van zijn ballads. Gelukkig zijn er niet alleen ballads waarmee John Grant ons blij maakt. Hij houdt zelf van een stevige portie jaren 70 en 80 elektro, en overgiet zijn black humour steevast met een beat om u tegen te zeggen. En het publiek — dat voornamelijk uit veertigers en vijftigers bestaat — gaat daar volledig in mee.
Met 4 solo albums op zijn konto kan John Grant naar hartenlust grasduinen en een soort van best of presenteren. Daaruit blijkt dat er, alles bij beschouwing genomen, weinig verschil zit in de upbeat nummers van “Pale Green Ghosts”, “Grey Tickles” of “Love is Magic”. Een verrassing, want op plaat hoor je hier en daar wel subtiele verschillen. Dat wil niet zeggen dat de nummers allemaal gebruik maken van dezelfde beat; aan variatie geen gebrek, ook al omdat John Grant perfect weet wat werkt en wat niet op een podium. En dus worden de hardere nummers steevast gevolgd door enkele rustige nummers op piano. Zo is de uitgeklede versie van “Grey Tickles, Black Pressure” al direct een eerste hoogtepunt. En worden we ook weer onmiddellijk herinnerd aan hét sterke punt van Grant, namelijk zijn stem. Die is weer in zeer goede vorm, wat later ook zal blijken tijdens “Glacier”, waarin hij zolang een noot blijft aanhouden, dat we even vrezen dat ons kippenvel permanent zal zijn.
John Grant blijkt in Trix ook in een uitstekend humeur te zijn: zo etaleert hij al zijn kennis van het Nederlands/Vlaams, door het publiek in de eigen taal te begroeten. Daarin gaat hij verder dan de obligate “Oe-ghaat-het” van vele Engelstalige artiesten. Nee, er komen een paar quasi vlekkeloos uitgesproken zinnen uit zijn mond gerold, en even later vertelt hij dat hij een nieuw woord geleerd heeft, “gewaarschuwd”. En hij is oprecht blij met die kennis, dat blijkt uit zijn kinderlijke enthousiasme om het woord een paar keer uit te spreken.
Maar iedereen is naar Trix gekomen om hem te horen zingen, en dat doet hij weer geweldig in “Is He Strange”, zijn eerbetoon aan een afgelopen liefdesrelatie. En ook in “Black Belt”, incluis hoekige discomoves, en “Queen of Denmark” etaleert Grant met wat een gemak hij van hoog naar laag gaat, en hoe hij daarmee en passant iedereen een spreekwoordelijke draai om de oren geeft.
John Grant overtuigde met de kracht van zijn stem en zijn songwritingcapaciteiten, daar lagen de echte kippenvelmomenten. En dat hij een “GMF” is met een geweldig gevoel voor humor, daar hoefde hij niemand van te overtuigen. Daarvoor hoefde je ook alleen maar naar de merchandising-stand te gaan achteraf, waar je “Smug Cunt” bekers en ander schoons met een serieuze hoek af kon kopen.
Een John Grant concert verlaat je altijd met een gemengd gevoel: enerzijds wil je dat de hele wereld weet wat voor een geweldige performer en tekstschrijver hij is, maar anderzijds wil je die kennis liefst nog lang voor jezelf houden. Wat het zal worden? De toekomst zal het uitwijzen.
