Met En route ontsnapte Tourist LeMC aan de aantrekkingskracht van de banaliteit. Plots was Johannes Faes: Een Ster. Maar hoe vindt een poëet van het alledaagse hoog in die dampkring nog inspiratie? Het was krabben en zoeken voor een opvolger vorm kreeg, maar op derde album We begrijpen mekaar vindt de Antwerpse volksrapper – ja dat is vanaf nu een genre – zichzelf terug. “Ik heb geleerd dat je vooral niet als een politicus mag denken.”
“Door welk circus ben ik nu weer gerecupereerd?” (“Spiegel”)
“Het was heftig, toen En route ontplofte. Normaal schrijf ik continu, maar de rush was toen veel te intens om te kunnen focussen op nieuwe muziek. We hadden veel optredens, ik moest interviews geven, en hier en daar ook wat showbizztoestanden. Allemaal fantastisch om te doen, maar er was weinig ruimte voor nieuwe muziek. Toen de campagne rond die plaat klaar was, lag er dus niets klaar, behalve de druk om aan een opvolger te beginnen. We raakten gewoon niet aan de slag. Een writersblock, ja. Voortdurend keken ik en mijn producers om naar wat we al hadden gedaan. Ik dacht als een politicus en vroeg me af wat de mensen van me verlangden, terwijl je natuurlijk van je eigen kracht moet uitgaan, en durven vernieuwen. Het heeft maanden geduurd voor we onszelf terugvonden, en toen pas begon het te lukken.”
“Ik ben ondertussen een professionele artiest, dat vind ik zelf toch, maar mijn job als hulpverlener, ondertussen in een Centrum voor Integrale Gezinszorg, heb ik ook nog altijd. Ik heb die een jaar losgelaten, maar ben er toch opnieuw mee begonnen. Het is deeltijds, dus goed te combineren met mijn muziek, en ik doe het heel graag. Zo blijf ik tussen de mensen komen, en dat geeft me veel voldoening. Niet dat de verhalen die ik daar opraap deze keer in de plaat zijn geslopen. Dat was op de vorige wel anders. Ik heb mijn inspiratie elders gezocht, en dat is zoeken geweest. Op een bepaald moment merkte ik dat ik iets mechanischer ging schrijven. Ik moest iets forceren om een aanzet te vinden waarop ik kon voortwerken. Gelukkig lees ik graag boeken, en praat ik graag met mensen die iets te vertellen hebben, dat gaf inspiratie. Verder kijk ik gewoon rond me, en raap ik daar op wat ik zie. Neem nu ‘Oprechte leugens’, over een man die door de drank alles kwijtspeelde, en bij een prostitué een laatste druppel troost haalt voor hij uit het leven stapt, typisch iets wat John Lundström of Wannes Van de Velde ook konden schrijven. Het is verhalen vertellen, ja. “Coureuge viva” – “moed houden wil dat zeggen” — is dan weer zo’n typische Antwerpse uitspraak, waar ook Lundström en Rum al muziek rond maakten. Zoiets moderniseren vond ik ook wel fijn.”
“Vind je dat de plaat in het verlengde ligt van En route? Mja, dat kan wel, al hebben we ook een paar dingen geprobeerd die we nog niet eerder deden. Een pure ballade schrijven, bijvoorbeeld, of in ‘OLV’ met wat modernere 808-drumcomputers werken. Maar ja, het blijft Tourist: ik ben wie ik ben, maak wat ik graag maak. Het is ook opnieuw wat meer hiphop, en dat was ook echt de bedoeling: ik blijf een rapper, hiphop is mijn ding. Op En route zat ik nogal heel hard op die traboudourstrip. Folk en country was wat ik toen beluisterde, dat heb ik afgelopen jaren vervangen door hiphop en reggae, en dat voel je. Ook live hebben we dat trouwens doorgetrokken. De legionairs hebben we even op pauze gezet, en met Adriaan van Pomrad zocht ik een elektronischere vibe voor de concerten. Ik denk dat dat wel gelukt is.”
“Aanvankelijk had ik het idee om nieuwe nummers eerst live te spelen zodat ze zouden groeien. Na En route merkte ik immers dat een aantal nummers tijdens de tour aan dynamiek wonnen. Met de blik in de achteruitkijkspiegel vond ik toen dat het misschien beter was geweest als we dat voor de opnamen hadden gekend. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het zo ook goed is, dat een album iets anders mag zijn dan het live-product. Wat we nu gemaakt hebben is hoe we voelden dat het moest zijn, maar dat zal in de concerten wel weer veranderen. Hebben de mensen iets om naar uit te kijken.”
“Wie we ook beweren te zijn, we zijn allen naar ’t zelfde op zoek” (“Zoete blasfemie’)
“Het was op een luistersessie met de hele entourage dat “We begrijpen mekaar” als plaattitel op tafel kwam, nota bene gesuggereerd door iemand van mijn Nederlands label. Hij had gelijk, want die zin belichaamt perfect waar het album voor staat. Als je luistert naar “Coureuge viva”, “Zoete blasfemie”, dan hoor je dat ik meer zoek naar wat ons bindt dan wat ons verdeelt.”
“Die hele polarisatie van de maatschappij, ik heb het gevoel dat die vooral politiek gestuurd is. Mensen voelen zich verdeeld, maar ze zijn in die richting gemanipuleerd. En net daarom ben ik in mijn teksten voor verbinding gaan pleiten, want au fond zijn we uiteindelijk allemaal homo sapiens. Laten we daar vertrekken om gemeenschappelijke punten te zoeken, en als er dan verschillen zijn, dan begrijpen we elkaar daar ook wel in. Want we mogen anders zijn, dat maakt het net leuk al die verschillende religies en culturen. Al is het natuurlijk belangrijk om een goeie gemeenschappelijke basis te hebben qua normen en waarden.”
“Je moet natuurlijk wel wat moeite willen doen om elkaar te begrijpen. Ik ken het ook hoor: als ik in de auto zit, haat ik fietsers, als ik fiets heb ik het net zo goed gehad met auto’s. Ik ben iemand die rap vloekt op een ander, maar tegelijk: je begrijpt de ander ook wel. Een fietser zit in een kwetsbare positie, en dat moet je ook willen zien. En toch loopt het, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, goed in dit land, en dat is naar mijn aanvoelen altijd zo geweest. En die opdeling tussen bevolkingsgroepen? Goh. Ik ben op school en in de voetbalploeg opgegroeid tussen verschillende culturen, en die konden het perfect met elkaar vinden. ‘t Is een kwestie van perceptie en een bepaald perspectief dat ons soms wordt opgedrongen.”
“Verder ben ik helemaal geen optimist. Ik gruw van al die positive thinking-crap op sociale media, dat voelt als negationisme want er zijn heel veel dingen die verkeerd lopen. Ik héb schrik van wat nu speelt in de wereld. Het zit helemaal niet goed, daar, maar je moet altijd een element van hoop bewaren dat het beter wordt, anders wordt het te duister, en wat is dan de goeie zin nog om te blijven gaan? En natuurlijk zijn er genoeg zaken in België waar je wel vragen bij kunt stellen, maar die verdeeldheid? Neen, valt allemaal goed mee.”
“Ik zou niet over mezelf schrijven, moest er een ander zijn / Ondertekend: de stad” (“Coureuge viva”)
“Ik ben Antwerpenaar, ik schrijf over Antwerpen, maar ik ben er vrij zeker van dat elke Rotterdammer zich ook in “Coureuge viva” kan vinden. Dat gaat gewoon over een grootstad, en toevallig is dat Antwerpen. Al is dat natuurlijk gewoon een prachtige stad, met een goeie balans: er zijn toeristen, maar niet te veel, je hebt hele leuke wijken en toch ligt alles dicht bij elkaar. En dan is er die kathedraal die over iedereen waakt. Dat vond ik wel een leuk idee, want zo is het ook: vanwaar je de stad ook benadert, je ziet haar in de verte liggen.”
“Journalisten blijven me vragen naar de Seefhoek waar ik opgroeide, maar ondertussen woon ik er niet meer. Eigenlijk zochten we iets aan de goeie kant van de stad — vanuit voetbalstandpunt gesproken (grijnst) — maar last minute heb ik er toch Wilrijk en Hoboken bijgenomen, waar je qua prijs/kwaliteit nogal goed zit, en voila: het werd dat laatste. Hoboken is fijn hoor, echt een dorp in de stad. Het is ver genoeg van alles om een pak minder menselijke ruis te hebben, en ook het groenste district van Vlaanderen. Dat was altijd al mijn ideaal: groen zo dicht mogelijk bij de stad. Je proeft het zelfs aan de lucht dat het anders is.”
“Zachtjes streel ik de troonopvolger met trotse vingers / Kleine prins, yeah” (“Welkom”)
“Vader worden was een grote stap. Eerst twee jaar en een half geleden, onlangs in september opnieuw. Plots heb je de verantwoordelijkheid over een ander leven, dat was een heel nieuwe ervaring en dat hoor je aan “Welkom”, of zelfs “We begrijpen mekaar”, waarin ik afscheid van iemand moet nemen. Want dat deed het wel met me: ik begon veel meer over het leven en de dood na te denken, besefte duidelijker dat die kleine mannen mij ooit zouden verliezen, en dat ik ook mijn ouders zou moeten laten gaan. Het maakte me ook veel bewuster van hoe ik opgevoed ben.”
“Op dit moment doe ik als vader maar iets, denk ik. Ik doe mijn best om ze een goeie basis mee te geven, beleefdheidsregels en zo, dat is al een goed begin. (lacht) Ik probeer streng maar rustig te zijn, mijn stem niet te verheffen. Ik ben zelf ook streng opgevoed. Ik had af en toe schrik van mijn vader, maar dat had ik misschien wel nodig. De Seefhoek was een zware buurt, en daar waren mijn ouders wel alert voor. Met die bezorgdheid had ik ook geen moeite, want ik besefte ook wel dat het bij ons wat gevaarlijker was dan elders. En het is ook goed gekomen, vooral dankzij die strengheid, want daardoor deed ik wel nog altijd mijn best op school. Eerst moest mijn huiswerk af dan pas mocht ik naar buiten. Nu, laten we wel wezen: we waren een middenklassegezin dat een veilige haven bood. Het is pas als je dat niet hebt, dat het snel fout kan lopen. Ik ben er enorm dankbaar voor dat ik zo’n goeie thuis heb gehad.”
Tourist LeMC speelt op 18 januari in de Lotto Arena.
