Sommige artiesten zijn instant herkenbaar, of het nu door een typische sound, een kenmerkende stem of een geheel eigen schrijfstijl is. Voor Kristin Hersh is het een beetje van alle drie. Bewijsstuk nummer zoveel: Possible Dust Clouds.
Kristin Hersh is altijd een buitenbeentje geweest. Ten tijde van de boom van de alternatieve gitaarrock in de jaren 80 en – op commercieel vlak – 90 was Throwing Muses, de band die ze samen met haar halfzus Tanya Donelly oprichtte, al de vreemde eend in de bijt. Het was muziek die gekenmerkt werd door wisselende tempo’s, weerbarstige haakjes en onconventionele, hermetische teksten. De oorzaak hiervan legde Hersh bij een fietsongeluk toen ze 16 was en de zware hersenschudding die ze daaraan overhield. Jarenlang werd ze foutief gediagnosticeerd als manisch-depressief, tot uiteindelijk bleek dat ze aan een dissociatieve stoornis lijdt.
Binnen haar oeuvre is er ruwweg de tegenstelling tussen de stevige rock van haar bands – Throwing Muses en 50 Foot Wave – en het over het algemeen wat meer ingetogen solowerk. Possible Dust Clouds is ondertussen het tiende soloalbum van Hersh. Waar voorgangers Crooked (2010) en Wyatt At The Coyote Palace (2016) uitgebracht werden in een hardbackversie met bijbehorend boekwerk dat de liedjesteksten bevatte, ging ze voor haar nieuw album weer gewoon in zee met een reguliere platenmaatschappij, het Londense Fire Records. Nog een wijziging tegenover de voorgangers is dat ze deze keer een beroep deed op andere muzikanten als Fred Abong (bas, Belly) en David Narcizo (drums, Throwing Muses).
Possible Dust Clouds – de titel is een verwijzing naar een verkeersbord dat de tegenwoordig in Californië residerende Hersh tegenkwam toen ze met haar zoon Body op zoek ging naar een plek waar hij kon surfen – leunt echter dichter aan bij het groepswerk van Hersh. Het is een album geworden waarop de stevig rockende songs het voortouw nemen. Opener “LAX” is meteen een binnenkomer van jewelste. De grofkorrelige gitaarpartij stuwt het nummer voort, terwijl de bas halverwege aan Pixies refereert en de tremolo-effecten het nummer een bevreemdende sfeer meegeven. Enigszins in het verlengde daarvan en al net zo goed is “No Shade In Shadow” – een typisch Hershiaanse titel – dat met z’n verrassende wijzigingen blijft boeien.
De twee beste nummers staan misschien wel mooi vooraan op het album, maar dat wil niet zeggen dat de rest niet de moeite waard is. Nummers als “Loudmouth” en “Breathe In” zijn heerlijk wringende rock waarin de kenmerkende, doorleefde stem van Hersh perfect tot uiting komt. Het dartele “Lethe” klinkt bedrieglijk rudimentair, terwijl “Fox Point” dan weer speelt met een zacht-hard-dynamiek. En de rustige Hersh, zoals we die kennen van Hips And Makers? Twee keer komt ze langs, op “Halfway Home” – al bloeit dat nummer halverwege wel open – en slotsong “Lady Godiva”. Het zijn nummers die voor welgekomen variatie zorgen op het album.
Dit album is het zoveelste dat aantoont dat Kristin Hersh een van de boeiendste, meest unieke artiesten is die uit de college-rock van de jaren 80 naar voren kwam. Waar tijdgenoten ondertussen met pensioen zijn (R.E.M.), op tournee gaan met een rondtrekkend pensioenplan (Pixies) of zich als bijna-kluizenaar teruggetrokken hebben (Paul Westerberg) blijft Hersh haar eigen boeiende ding doen. Zolang dat platen als Possible Dust Clouds oplevert, hoort u ons niet klagen. En ondertussen zit ze alweer in de studio voor een nieuw Throwing Muses-album, dus op een volgende reeks nummers zullen we waarschijnlijk niet lang moeten wachten.
