Nieuwsflash: vijf jaar na het dieptreurige Muchacho is Mathew Houck eindelijk gelukkig geworden. Meevaller: ook met de glimlach om de lippen maakt Phosphorescent goeie muziek. C’est la vie; het is wat een mens nu eenmaal zegt als de domino’s voor één keer in de goeie richting vallen.
Verliefd, verloofd, getrouwd, kinderen gemaakt. Het is vijf jaar geleden dat Houck nog eens van zich liet horen, maar zeg niet dat hij heeft stilgezeten. En voor één keer betekent een nieuwe Phosphorescent geen herkauwd en opnieuw uitgekotst gebroken hart, maar wordt er gereflecteerd op nieuw huwelijksgeluk, geboortes, en kerstmis bij de schoonouders. Enfin, soort van – maar daarover later meer.
Het begint immers allemaal waar we Houck vijf jaar geleden achterlieten, of toch op muzikaal vlak. Alweer is er zo’n vocale incantatie als opener, waarna “C’est la vie” de toon zet. “I wrote all night / Like the fire of my words could burn a hole up to heaven / I don’t write all night burning holes up to heaven no more”. Het zijn andere tijden geworden, en dat is oké. Tijdens de tour voor Muchacho werd Houck verliefd op toetseniste Jo Schornikow, en van het een kwam het ander. Hoe dat precies ging, leert u in de jolige single “New Birth In New England”, dat vlot ook het bruggetje legt naar de onvermijdelijke gevolgen van al dat vrolijk liefhebben. Kinderen, ja. Twee stuks.
En neen, hij had het ook niet zien aankomen. “If you’d have told me Nashville I’d have said ‘I can’t even see you there from here'”, zingt hij, maar toch is dat wat gebeurde. Het echtpaar liet het New York City van weleer achter zich en verkaste naar Nashville, waar Houck zijn eigen studio in elkaar timmerde. Duurde iets langer dan verwacht, mocht u zich afvragen waarom die nieuwe Phosphorescent zo lang op zich liet wachten, maar ze kwam dus toch en ze klinkt niettemin alsof Muchacho gisteren werd afgewerkt.
Opnieuw zijn het die analoge synths die het organische rootsgeluid van Phosphorescent van weerwoord mogen dienen of – nog vaker – ondersteunen. In “Christmas Down Under” komt het allemaal samen. Een pedalsteel vult bijna eighties-aandoende toetsen aan, in wat misschien wel een van de sterkste Phosphorescentsingles tot nu toe is. Houck zit in Australië voor Kerstmis, gaat op zijn eentje duiken, en vanaf dan gaat het bergaf. Houck gaat aan het somberen over religie, en wat overblijft zijn bedenkingen als “Some say that Jesus had a daughter / Ah but I don’t guess he ever met her and she’d have never met her father / No I guess this world couldn’t let her / No, this world needed a martyr”. Vage shit, maar geweldig mooie vage shit.
“My Beautiful Boy” is het tegengif. Oprechter en onverbloemder dan ooit bezingt Houck zijn zoontje, en dat zou melig kunnen zijn, als het niet krek zo goed klonk als toen hij destijds zijn gebroken hart bij elkaar raapte. Gun de mens zijn geluk dus maar. Ouderschap hoeft niet per se kutmuziek op te leveren.
Het laatste woord is toch weer introspectief. “I was drunk for a decade / Been thinkin of putting that stuff away” overweegt Houck, en hij wil het al bijna weer inslikken. Maar zo gaat dat als je snel en spontaan een nieuw nummer opneemt, en alles klinkt zo goed als het deed. Dan ga je niet meer aan de tekst sleutelen, zelfs al vraagt dat wat meer gezucht en gesteun in de interviews. Want daar zit je met een whisky én een pint voor je neus.
Ach, het mag. Phosphorescent is terug, en dat is reden voor een toast. Eén op de gezondheid en één op het goeie leven. Dat er nog veel platen als deze mogen volgen.
Phosphorescent staat op 23 oktober in de Botanique.
