The Bony King Of Nowhere :: “Het is geen “Liefste Dagboek”-plaat”

Sinds Wild Flowers, de laatste plaat van The Bony King Of Nowhere uit 2015, is er veel veranderd. Bram Vanparys woonde een tijdje in een caravan op het Vlaamse platteland en kreeg af te rekenen met een serieuze relatiebreuk en artistieke twijfels. Het resultaat daarvan is het goudeerlijke Silent Days. Stof genoeg voor een gesprek.

enola: Je nieuwe plaat wordt wel eens als “een comeback” omschreven. Voelt dat voor jou ook zo aan?

Bram Vanparys: “(lacht) Ik weet het niet, ik vind het grappig dat je dat zegt. Zelf heb ik die omschrijving nog niet gehoord. Ik heb zeker niet het gevoel dat ik op een leeftijd zit dat ik al aan een comeback toe ben. Neen, ik voel dat zeker niet zo aan. Maar het is wel even stil geweest rond mij, dat misschien wel.”
enola: Is het na die drie jaar moeilijk om opnieuw in dingen zoals promo te rollen? Dat lijkt me ook niet meteen jouw favoriete bezigheid.
Vanparys: “Dat is het zeker niet. Maar zaken als persdagen voelen ook wat aan als landen. Zoals je na een lange werkdag thuiskomt en in de zetel ploft en bedenkt wat een zware dag het was. Een album maken is toch altijd wat zwoegen, maar je weet ondertussen wel dat er een dag komt dat de plaat af zal zijn. En op de persdag is dat normaal het geval. (lacht) Dat gevoel is wel tof. Ik zie het ook als een voordeel dat het eventjes stil is geweest, omdat je dan met een semi-propere lei kan beginnen. Je kan alles opnieuw overdenken, en stilstaan bij hoe je alles naar buiten brengt.”

enola: Wat me bij jou altijd opvalt, is je moeilijke relatie met je eigen werk. Je eerste platen heb je bijvoorbeeld een tijdje afgewezen, maar daar lijk je nu opnieuw meer appreciatie voor te hebben.
Vanparys: “Ik heb veel antwoorden op die stelling. Een album is voor mij altijd een reactie op het vorige. Je hebt altijd een reden om door te gaan, jezelf uit te dagen en iets anders te doen. Ik wil nooit twee keer dezelfde plaat maken. Niet dat ik bang ben dat dat gaat gebeuren, maar ik ben daar wel erg mee bezig. Mijn houding ten opzichte van mijn eigen werk is wel veranderd door wat stil te liggen en ook een soort existentiële-artistieke fase mee te maken. Ik ben wat ik tot nu toe gedaan heb inderdaad meer beginnen appreciëren. Ik ben heel laat met muziek begonnen – ik was pas zeventien toen ik voor het eerst een instrument aanraakte – en een paar jaar later lag mijn debuut al in de winkels. Ik heb daar altijd wat gemengde gevoelens bij gehad. Was ik er wel klaar voor? Maar nu ben ik wel blij dat ik dat parcours heb doorlopen en in een vrij vroeg stadium een debuut heb uitgebracht. Ik ken een heel goeie songschrijver die al tien jaar aan zijn debuut bezig is. En ik heb hem al zo vaak gezegd dat hij materiaal zat heeft voor een album, dat hij die plaat gewoon moet maken. Ik ben wel blij dat ik die angst om iets te maken niet heb. Dat zorgt ervoor dat je vooruit gaat, dat je niet jaren met dezelfde collectie songs blijft zitten en schrik hebt om die te vereeuwigen. Je kan beter iets doen, en vind je het niet goed? who cares? Dan heb je een reden om iets nieuws te maken. Op die vijf albums heb ik veel geleerd over platen maken en songs schrijven. Ik vind nog steeds dat mijn eerste twee albums, zeker Alas My Love, songs misten en tekstueel nog niet voldeden. Maar ik voel wel dat er eigenheid in die platen zit en dat omarm ik nu. We hebben toen iets gemaakt dat heel trouw was aan wie ik toen was, en daar ben ik nog steeds trots op. Zelfs mijn laatste album, waarvan mensen zeiden dat het persoonlijkheid miste, is nog steeds een album dat heel trouw is aan wie ik toen was, en de trip waarin ik toen zat.”
enola: In “Going Out” zing je “They put me on a pedestal when I had only just begun”. Naast het muzikale ben je misschien met een zekere branie en hier en daar een boude uitspraak in de muziek gestapt. Hoe kijk je terug op de attitude waarmee je gedebuteerd hebt?
Vanparys: “Ik weet niet meer zo goed wat mijn attitude toen was. Ik weet wel dat er een interpretatie van mij was dat ik arrogant zou zijn, maar ik denk dat iedereen die mij goed kent dat zou weerleggen. Ik denk dat verlegenheid vaak fout als arrogantie geïnterpreteerd wordt. Dat was misschien een probleem, zeker op het podium, waar ik weinig zei. En ik heb me niet altijd zo diplomatisch uitgedrukt vroeger, dat klopt. Ik heb wel een zelfzekerheid die in Vlaanderen misschien niet zo geaccepteerd wordt. Je wordt daar meteen in getemperd: “Rustig, je bent maar een Vlaming.” Maar wat is er mis met zelfzekerheid? Het wil niet zeggen dat ik mezelf geniaal vind, of beter dan anderen. Op een zekere manier is dat gezond. Ik voel heel veel onzekerheid bij mensen, en ik vind onzekerheid een nutteloos gevoel. Het belemmert veel mensen om iets te doen. Als je iets voelt, moet je dat gewoon doen, met volle overtuiging, in plaats van gekweld te worden door onzekerheid. Ik twijfel ook vaak aan mezelf, maar dat staat me nooit in de weg om iets te realiseren.”

enola: Zorgt de persoonlijke toets van je nieuwe plaat ervoor dat het moeilijker wordt om ze naar buiten te brengen? Naar een publiek of zelfs naar je muzikanten?
Vanparys: “Neen. Ik heb er wel even bij stilgestaan, want het ís een superpersoonlijke plaat. Maar om op je laatste vraag eerst te antwoorden, ik heb de plaat opgenomen met drie spilfiguren: Simon Segers op drums, Jasper Hautekiet op bas en Koen Gisen die ons als trio heeft opgenomen. Koen is een goeie vriend van mij, en Jasper ook. Dus ik was al omringd met twee van mijn beste kameraden. En Simon is ook zo’n zachtaardige gast dat dat eigenlijk geen probleem was. Ik voelde me heel goed tussen hen, met veel begrip, vriendschap en warmte. En voor de buitenwereld geldt hetzelfde. Mijn relatiebreuk heeft mij ook als persoon veranderd, en me gesterkt in het feit dat ik het heel mooi vind als je je kwetsbaar kunt opstellen. Ik wil me niet verschuilen. Ik vind het fijn om te tonen dat ik ook maar een prutser ben, zoals iedereen. Iedereen maakt fouten. Het leven is vallen en opstaan, en soms val je gewoon. Ik vind het schoon als je dat kan delen met de rest van de wereld op een kunstzinnige manier.”
enola: Een plaat als Silent Days maken, helpt jou bij het verwerken van je verdriet, maar kunnen de songs ook een troost zijn voor andere mensen?
Vanparys: “Ik hoop dat ik erin geslaagd ben een universele plaat te maken. Het is persoonlijk, maar ik heb niet elk specifiek aspect van mijn situatie belicht. Ik ben er zeker van dat het geen “Liefste Dagboek”-plaat geworden is. Ik vind het meer dan dat, en ik denk dat heel veel mensen zich zullen herkennen in de situatie. De meeste mensen worden ooit wel geconfronteerd met een relatiebreuk en zullen heel goed weten hoe dat aanvoelt. De plaat gaat eigenlijk vooral over de maanden die eraan voorafgaan, en niet zozeer over wat er daarna volgt. Daarna had ik geen energie meer om nog iets te doen eigenlijk.”
enola: Romantiseer je in teksten niet altijd een realiteit die veel rauwer is?
Vanparys: “Ik denk niet dat er artiesten zijn die honderd procent autobiografisch schrijven, zelfs niet in extreme situaties. Soms verbuig je gewoon dingen, omdat ze beter klinken of omdat ze ten dienste van het grotere geheel moeten staan. De waarheid is niet altijd de meest artistieke weg, maar ik denk niet dat ik de situatie heb geromantiseerd. Ik ben ervan overtuigd dat alles vrij rauw en onverbloemd overkomt. Ik heb niet te veel werk gestoken in te poëtisch of te metaforisch schrijven.”

enola: Het onverbloemde in je teksten heb je dan weer wel in de muziek, die opnieuw veel weelderiger is. Je had ook de rauwe demo’s kunnen uitbrengen?
Vanparys: “Daar heb ik lang over getwijfeld. Ik ben er ook van overtuigd dat die demo’s ooit uitgegeven gaan worden. Want Tim van Unday (Vanparys’ platenfirma, ml.) was ook heel enthousiast over die eerste opnames. We hebben op het punt gestaan die te releasen, omdat ze zo rauw en echt klinken. De urgentie die van die demo’s uitgaat, is groot, omdat ze heel hard in het moment geschreven zijn. Maar ik was ervan overtuigd dat er veel meer in de songs zat dan gewoon die demo’s. Ik had niet alleen een relatiebreuk te verwerken, maar ook een grote nood om een heel persoonlijke muzikale taal voor mezelf te herontwikkelen. Het album is een echte zoektocht geweest.”
enola: Er zitten veel jazzmuzikanten in je groep.
Vanparys: “Ik ben sowieso fan van die muziek. Een van de platen waar ik veel naar geluisterd heb, is In A Silent Way van Miles Davis. Gil Evans heeft ook zo’n mooie plaat, The Individualism Of Gil Evans. Een heel donkere, filmische plaat. Ik heb redelijk wat naar instrumentale muziek geluisterd, of muziek die daar nogal aan verwant is, zoals Laughing Stock en Spirit Of Eden van Talk Talk. Die hebben me wel erg aangegrepen en geïnspireerd. Ze tonen dat er een brug mogelijk is tussen spontaniteit – wat dan heel hard uit jazz of muzikanten als Bob Dylan komt – en de complexiteit die een band als Radiohead hanteert. Voor mij is Talk Talk de enige popband die erin geslaagd is om die twee werelden te combineren. Op een bepaalde manier ben ik ook op zoek naar die momentopnames. En dan eindig je gewoon met veel muzikanten live dingen laten proberen, en daar dan heel veel van weg te smijten, om de dingen over te houden die werken en mooi zijn. Het is zoals schilderen: je hebt je kleurenpalet en je neemt wat je nodig hebt. Ik vind sowieso dat er in de Vlaamse jazzwereld veel nieuwe toffe dingen gebeuren, met MDC III, De Beren Gieren, SCHNTZL. Je voelt dat die jazzgasten ook heel veel inspiratie halen uit de complexere popmuziek zoals Radiohead.”

enola: Vroeger, zowel in interviews als in teksten als “On My Way Home”, zie je bij jou die spanning tussen stad en natuur terugkeren. Je bent dan in de natuur gaan wonen. Heb je het gevoel dat je misschien vroeger die natuur wat geïdealiseerd hebt?

Vanparys: “Wat ik zeker geïdealiseerd heb, is het leven op het platteland. Ik had onderschat wat het is om ver weg te zijn van toffe cafés en concertzaaltjes en plekken waar je vrienden, waar inspirerende en interessante mensen wonen. Ik woon ondertussen terug in de stad, en ik ben eigenlijk heel blij daar te zijn. Ik ben wel ontzettend graag in de natuur, maar ik denk niet dat ik daar nog wil wonen. Ik heb gewoon geleerd dat je misschien niet zoveel waarde mag hechten aan de plek waar je woont. Als je daar je geluk aan ophangt, wordt je kwetsbaarder. Ik probeer mijn geluk nu meer te zoeken in mijzelf dan in mijn context.”
enola: Denk je dat je na die relatiebreuk jezelf – op artistiek vlak – minder was tegengekomen, of minder op grenzen gebotst was, als je niet in dat zekere isolement had gezeten?
Vanparys: “Goh, dat ga ik natuurlijk nooit weten. Ik weet wel dat ik deze nummers niet geschreven had als dat niet gebeurd was. De pure muzikale zoektocht had ik sowieso wel al aangevat, want die was eigenlijk al begonnen tijdens de tournee van Wild Flowers. Iets heel kleins kan je leven op een heel ander pad sturen, en ik wil niet te veel denken aan wat er had kunnen gebeuren. Ik probeer in het moment te leven.”

https://www.facebook.com/TheBonyKingOfNowhere/
N.E.W.S.
Unday

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

The Bony King Of Nowhere :: Every Road

Een hart is gebroken, maar een man is terug....

The Bony King Of Nowhere :: ”Ik heb het stereotiepe artiestenleven geleid””

Bram Vanparys, oftewel The Bony King Of Nowhere, is...

Sleepy Sun + Arbouretum + The Bony King of Nowhere :: 19 juli 2009, Handelsbeurs, Gent

De Gentse feesten brengen niet alleen een hoop toeristen,...

The Bony King of Nowhere + Philippe François

Er bestaan heel wat vooroordelen met betrekking tot het...

DOMINO 07 :: The Bony King Of Nowhere + Gruff Rhys + Daniel Johnston :: 16 april 2007, AB Box

Sinds het verschijnen van de gelauwerde documentaire The Devil...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in