Het songbook van Abba bevat voldoende liedjes die zich probleemloos tot eender welke interpretatie lenen. 10 jaar na Mamma Mia! is er nu Mamma Mia! Here We Go Again, een tweede film opgebouwd rond Abbanummers. In deze film passeren er ook enkele minder bekende de revue.
Mamma Mia! Here We Go Again speelt zich hoofdzakelijk vijf jaar na het vorige verhaal af, en is ook deels een prequel. De film vertelt het verhaal dat in deel één ‘backstory’ was.
In de zomer van 1979 ontmoette Donna, op een Grieks eiland, drie mannen. Alledrie zijn ze potentiële vaders van haar dochter Sophie. In de eerste film, Mamma Mia!, maakten we al kennis met de drie mannen. Intussen is Donna overleden en volgen we de pogingen van Sophie om ter ere van haar overleden moeder de woning op datzelfde Griekse eiland om te toveren tot een prachtig Shangri-la-waardig hotel. Tussenin zie je flashbacks naar de zomer van 1979.
Een prequel op een succesfilm is best tricky: je moet een acteur casten die de jongere versie van een geliefd personage speelt. Deze acteur moet voor de kijker geloofwaardig evolueren tot de oudere versie die we al kennen.
Mamma Mia! Here We Go Again doet dit voor de vrouwelijke personages onfeilbaar. Lily James is heerlijk als de jonge incarnatie van de Donna die Meryl Streep wordt. Met haar onweerstaanbare halsstarrigheid en naïviteit trekt ze de kijker volledig mee in haar verhaallijn. Haar vriendinnen, de ‘Dynamos’ Rosie en Tanya, worden in het heden net als in de eerste film neergezet door Christine Baranski en Julie Walters. Die twee spetteren van het scherm en je zou eigenlijk bijna willen dat de hele film rond hen draait. Ook hun jonge incarnatie heeft een heerlijke symbiose.
Het loopt echter mis bij de heren van het gezelschap. De jonge versies van Harry, Bill en Sam (in het heden respectievelijk Colin Firth, Stellan Skarsgård en Pierce Brosnan) blijven te eendimensionaal om ook maar in iets te lijken op de oude versie.
Deze film legt het pijnpunt in het scenario van de eerste film opnieuw bloot. Drie mannen, waarvan twee een ‘onenighter’, die zomaar alles laten vallen voor de vrouwen? Het is een beetje raar. Nu zien we hoe Donna de jonge Brit Harry en de jonge Zweed Bill ontmoet en duikt de vraag andermaal op: waarom laten zij meer dan 20 jaar later nog steeds alles voor die vrouw vallen? Sam is de enige van de drie mannen met wie de jonge Donna een relatie had en op wie ze echt verliefd leek.
Maar ach, zodra je Colin Firth, Stellan Skarsgård en Pierce Brosnan in één shot plaatst, heb je voldoende ‘chemistry’ en heb je eigenlijk meer zin in een film met enkel hun avonturen op een Grieks eiland. Zij drie samen hebben genoeg ‘star quality’ om elk verhaal boeiend te houden. Helaas wordt de film gedragen door het personage van Donna. En hoe goed James en Streep deze rol ook spelen, het personage is te leeg om het middelpunt van twee films te zijn. En het parallelrelaas van haar dochter Sophie (Seyfried) is te mager om te blijven boeien.
Mammia Mia uit 2008 was een soort musical waarin niemand echt geweldig kon zingen of dansen en dat maakte net die prent zo onweerstaanbaar. Mamma Mia! Here We Go Again probeert uit hetzelfde vaatje te tappen, maar doet dit te opzichtig en geforceerd. Sommige scenes werken echt fantastisch, maar halen nooit het niveau van de pretlichtjes in de ogen van Meryl Streep als zij in de eerste film het titellied zingt. Als er nog een vervolg komt, valt te hopen dat de focus op de twee ‘Dynamos’ en de drie vaders ligt. Het zou een fijnere film opleveren. Nu is het een middelmatige film met leuke flitsen. Het soort film dat je niet bewust opzoekt maar evenmin ontwijkt. De sfeer en muziek maken het ondanks de leegte charmerend aantrekkelijk. Deel één had echter net die aanstekelijke energie die dit deel ondanks alle goede pogingen ontbeert. Zelfs de ‘Deus Ex Machina’ Cher kan de boel niet volledig redden.
Mamma Mia! Here we go again behoort tot dat zeer rare filmgenre waarbij de beelden duidelijk maken dat de acteurs geweldig veel plezier beleefden, maar dat enthousiasme redt het geheel niet. Deze film lijkt in zekere zin op het uit 1979 daterende Escape to Athena. In beide films zie we een geweldige sterrencast die zich te pletter amuseert in Griekenland, maar het verhaal en de regie blijven te ondermaats.
Als kijker verveel je je niet echt, al verglijd je al snel in een vacuüm van zon, zee en muziek. De decors van Kroatië als stand-in voor Griekenland zijn hemels mooi. Robert Yeoman, vaste director of photography van Wes Anderson, schiet alles als perfecte postkaartjes en reisadvertenties. In een zomer als die van 2018 is dat best prima, maar tegen de nazomer ben je het alweer vergeten.
