Als de Mission: Impossible-franchise in de vorige twee delen last begon te krijgen van het al te veel herkauwen van bekende situaties, dan lijkt dit zesde deel zich terdege bewust van dat euvel en wordt het zelfs uitgespeeld als een troefkaart. Letterlijk elk moment in Fallout speelt met de vraag hoe ver je de grenzen van terugkerende sjablonen kan verschuiven voor ze naar het absurde gaan neigen. Het resultaat is het cinematografische equivalent van een ritje op een achtbaan en serveert de kijker twee en een half uur lang actie en spektakel in de overtreffende trap.
Achter de camera staat Christopher McQuarrie, die bij het regisseren van de vorige aflevering Rogue Nation iets te veel onder de indruk leek van de omstandigheden om echt vernieuwende dingen aan te vangen met de serie. Ditmaal trekt hij zonder aarzelen alle registers open en levert hij werk af dat eindelijk weer het niveau bereikt van zijn debuut The Way Of The Gun.
De plot rond gestolen plutonium is een lachertje en lijkt nog het meest op een afgedankt James Bond-script, maar het spreekt voor zich dat de verhaallijn niet meteen de grootste zorg is van Fallout. Alles wat ook maar enigszins in de weg zou kunnen staan van een niet aflatende aaneenrijging van spektakelscènes wordt resoluut overboord gegooid, waardoor deze Mission: Impossible gespaard blijft van al te veel uiteenzettingen en de kijker geeft waarvoor hij komt: actie, actie en nog eens actie.
Die actie is bijzonder competent in beeld gezet en drijft het cartooneske element, dat de reeks sinds John Woo’s eerste sequel uit 2000 binnensloop, tot het absolute uiterste. Elke scène in Fallout is opgezet om een stunt uit de eerdere films te overtreffen, iets waar de prent inzake schier kinetische energie nog in slaagt ook. Steunend op zo veel mogelijk ouderwets stuntwerk — met dank aan hoofdrolspeler Tom Cruise die nog steeds veel van de halsbrekende choreografieën zelf uitvoert — en minimaal gebruik van digitale effecten, levert McQuarrie geïnspireerde en gedegen actie af die de kijker niet murw slaat met desoriënterende montage, maar integendeel sterk ruimtelijk verankerde actieballetten oplevert. Hoogtepunten zijn een krankzinnige motorrit door de straten van Parijs en een achtervolging te voet over de daken van Londen, maar de kroon wordt gespannen door de finale waarin Cruise en zijn nemesis een dodelijk kat-en-muisspel uitvechten met twee helikopters — ook meteen goed voor enkele knipogen naar Top Gun.
Zeker even amusant is dat het scenario ook de andere elementen van de serie op dezelfde manier aanpakt. Zo wordt in het middenluik van de film het spel met steeds wisselende coalities en loyaliteiten zo ver doorgedreven dat het aanvoelt als een verfrissende parodie, eerder dan alweer het herkauwen van steeds maar weer dezelfde intriges.
Mission: Impossible – Fallout wordt op veel plaatsen in de wereld ook op IMAX-formaat uitgebracht en nu Kinepolis Brussel de jaren geleden gesloten IMAX-zaal heropende, loont het zeker de moeite de film op dit scherm te gaan bekijken. De prent is bij uitstek geschikt voor dit gigantische formaat, omdat het idee van een totaal immersieve filmervaring door het optimaal gebruik van scherm, geluid en 3D-mogelijkheden zeker wordt waargemaakt. Ook een cineast als Christopher Nolan zweert bijvoorbeeld bij deze aanpak (Dunkirk was te zien op niet minder dan drie formaten: digitaal, klassieke pellicule en IMAX), maar wie voor deze optie kiest, moet er zich wel van bewust zijn dat hij of zij een andere film ziet dan iemand die voor een reguliere digitale projectie opteert. IMAX vereist immers opnames met een tweede camera en vooral het rekening houden met een andere beeldverhouding. Dat wil zeggen dat de regisseur bij de compositie van zijn beelden rekening moet houden met twee formaten (voor de techneuten, in dit geval 1:90 en 2:39) en elk formaat zijn eigen beeldopbouw vereist. Dat opent interessante discussies over het feit of de ervaring van elke versie wel dezelfde is en of we in wezen niet te maken hebben met twee verschillende films.
Laat u echter vooral niet afschrikken door die technische aangelegenheden, want die hoeven niets af te doen aan het filmische plezier dat aan dit spektakel-in-het-kwadraat te beleven valt. Mission: Impossible – Fallout is een perfect functionerende actie-machine die als een gestroomlijnde sneltrein over het doek schiet en alle in ‘spandex’ gehulde superhelden die u deze zomer te zien krijgt, met veel verve het nakijken geeft.
